kveina

Icelandic

Etymology

From Old Norse kveina, from Proto-Germanic *kwainōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkʰveiːna/
• Rhymes: -eiːna

Verb

kveina (weak verb, third-person singular past indicative kveinaði, supine kveinað)

1. (intransitive) to wail, to cry
2. (intransitive) to lament

Conjugation

kveina — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að kveina
supine (sagnbót)		kveinað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kveinandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kveina	við kveinum	present (nútíð)	ég kveini	við kveinum
	þú kveinar	þið kveinið		þú kveinir	þið kveinið
	hann, hún, það kveinar	þeir, þær, þau kveina		hann, hún, það kveini	þeir, þær, þau kveini
past (þátíð)	ég kveinaði	við kveinuðum	past (þátíð)	ég kveinaði	við kveinuðum
	þú kveinaðir	þið kveinuðuð		þú kveinaðir	þið kveinuðuð
	hann, hún, það kveinaði	þeir, þær, þau kveinuðu		hann, hún, það kveinaði	þeir, þær, þau kveinuðu
imperative (boðháttur)	kveina (þú)	kveinið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	kveinaðu	kveiniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Derived terms

• kvein (“wail, cry; lamentation”)