læra

See also: lära

Faroese

Etymology

From late Old Norse læra, lǽra, from Old Saxon lērian, ultimately from Proto-Germanic *laizijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈlɛaːɹa]

Noun

læra f (genitive singular læru, plural lærur)

1. teachings

Declension

f1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	læra	læran	lærur	lærurnar
accusative	læru	læruna	lærur	lærurnar
dative	læru	læruni	lærum	lærunum
genitive	læru	lærunnar	læra	læranna

Derived terms

Derived terms

• bendingarlæra (morphology)
• heimstaðarlæra (local history)
• ljóðlæra (phonetics)
• mállæra (grammar)
• orðalagslæra (syntax)
• teldulæra (computer science)

Verb

læra (third person singular past indicative lærdi, third person plural past indicative lært, supine lært)

1. to learn
2. to teach

Conjugation

Conjugation of læra (group v-1)
infinitive	læra
supine	lært
participle (a7)1	lærandi	lærdur
	present	past
first singular	læri	lærdi
second singular	lærir	lærdi
third singular	lærir	lærdi
plural	læra	lærdu
	imperative
singular	lær!
plural	lærið!
1Only the past participle being declined.

Synonyms

• (learn): læra seg

Related terms

• lærari (teacher)

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈlaiːra/

  Rhymes: -aiːra

Etymology 1

From late Old Norse læra, lǽra, from Old Saxon lērian, ultimately from Proto-Germanic *laizijaną.

Verb

læra (weak verb, third-person singular past indicative lærði, supine lært)

1. (intransitive) to learn, to study
   • Timothy 2:11-12 (English, Icelandic)

     Konan á að læra í kyrrþey, í allri undirgefni. Ekki leyfi ég konu að kenna eða taka sér vald yfir manninum, heldur á hún að vera kyrrlát.

     A woman should learn in quietness and full submission. I do not permit a woman to teach or to have authority over a man; she must be silent.

2. to study something, to learn something [with accusative]

   Ég er að læra strjála stærðfræði.

   I'm studying discrete mathematics.

Conjugation

læra — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að læra
supine (sagnbót)		lært
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		lærandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég læri	við lærum	present (nútíð)	ég læri	við lærum
	þú lærir	þið lærið		þú lærir	þið lærið
	hann, hún, það lærir	þeir, þær, þau læra		hann, hún, það læri	þeir, þær, þau læri
past (þátíð)	ég lærði	við lærðum	past (þátíð)	ég lærði	við lærðum
	þú lærðir	þið lærðuð		þú lærðir	þið lærðuð
	hann, hún, það lærði	þeir, þær, þau lærðu		hann, hún, það lærði	þeir, þær, þau lærðu
imperative (boðháttur)	lær (þú)	lærið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	lærðu	læriði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

lærast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að lærast
supine (sagnbót)		lærst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		lærandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég lærist	við lærumst	present (nútíð)	ég lærist	við lærumst
	þú lærist	þið lærist		þú lærist	þið lærist
	hann, hún, það lærist	þeir, þær, þau lærast		hann, hún, það lærist	þeir, þær, þau lærist
past (þátíð)	ég lærðist	við lærðumst	past (þátíð)	ég lærðist	við lærðumst
	þú lærðist	þið lærðust		þú lærðist	þið lærðust
	hann, hún, það lærðist	þeir, þær, þau lærðust		hann, hún, það lærðist	þeir, þær, þau lærðust
imperative (boðháttur)	lærst (þú)	lærist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	lærstu	læristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

lærður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	lærður	lærð	lært		lærðir	lærðar	lærð
accusative (þolfall)	lærðan	lærða	lært		lærða	lærðar	lærð
dative (þágufall)	lærðum	lærðri	lærðu		lærðum	lærðum	lærðum
genitive (eignarfall)	lærðs	lærðrar	lærðs		lærðra	lærðra	lærðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	lærði	lærða	lærða		lærðu	lærðu	lærðu
accusative (þolfall)	lærða	lærðu	lærða		lærðu	lærðu	lærðu
dative (þágufall)	lærða	lærðu	lærða		lærðu	lærðu	lærðu
genitive (eignarfall)	lærða	lærðu	lærða		lærðu	lærðu	lærðu

Derived terms

• læra utanbókar (“learn by heart”)

Etymology 2

Noun

læra

1. indefinite genitive plural of læri

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• læren

Noun

læra m or f

1. definite feminine singular of lære

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• lære

Etymology

From Old Norse læra. Akin to English learn.

Pronunciation

• IPA^(key): /²læːrɑ/

Verb

læra (present tense lærer, past tense lærte, past participle lært, passive infinitive lærast, present participle lærande, imperative lær)

1. to learn
2. to teach

Noun

læra f (definite singular læra, indefinite plural lærer or læror, definite plural lærene or lærone)

1. (pre-2012) alternative form of lære
2. definite singular of lære

References

• “læra” in The Nynorsk Dictionary.