ontbranden

Dutch

Etymology

From ont- (“inchoative”) +‎ branden (“to burn”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbrɑn.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɑndən

Verb

ontbranden

1. to ignite, flare up, take fire

Conjugation

Conjugation of ontbranden (weak, prefixed)
infinitive	ontbranden
past singular	ontbrandde
past participle	ontbrand
infinitive	ontbranden
gerund	ontbranden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbrand	ontbrandde
2nd person sing. (jij)	ontbrandt, ontbrand2	ontbrandde
2nd person sing. (u)	ontbrandt	ontbrandde
2nd person sing. (gij)	ontbrandt	ontbrandde
3rd person singular	ontbrandt	ontbrandde
plural	ontbranden	ontbrandden
subjunctive sing.1	ontbrande	ontbrandde
subjunctive plur.1	ontbranden	ontbrandden
imperative sing.	ontbrand
imperative plur.1	ontbrandt
participles	ontbrandend	ontbrand
1) Archaic. 2) In case of inversion.