onttijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch onttien, from Old Dutch anttīan. Equivalent to ont- +‎ tijgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔnˈtɛi̯.ɣə(n)/
• Hyphenation: ont‧tij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

onttijgen

1. (transitive, intransitive, archaic) to pull away [with aan ‘from’]
2. (intransitive, archaic) to escape, to go away [with aan ‘from’]

Usage notes

Instead of a prepositional phrase with aan, a datival phrase may be used instead, especially in older texts.

Conjugation

Conjugation of onttijgen (strong class 2a, prefixed)
infinitive	onttijgen
past singular	onttoog
past participle	onttogen
infinitive	onttijgen
gerund	onttijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	onttijg	onttoog
2nd person sing. (jij)	onttijgt, onttijg2	onttoog
2nd person sing. (u)	onttijgt	onttoog
2nd person sing. (gij)	onttijgt	onttoogt
3rd person singular	onttijgt	onttoog
plural	onttijgen	onttogen
subjunctive sing.1	onttijge	onttoge
subjunctive plur.1	onttijgen	onttogen
imperative sing.	onttijg
imperative plur.1	onttijgt
participles	onttijgend	onttogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.