ontvlekken

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ vlekken (“to stain”), or from vlek (“stain”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈvlɛ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧vlek‧ken
• Rhymes: -ɛkən

Verb

ontvlekken

1. (transitive) to unstain, despeckle, remove stains

Conjugation

Conjugation of ontvlekken (weak, prefixed)
infinitive	ontvlekken
past singular	ontvlekte
past participle	ontvlekt
infinitive	ontvlekken
gerund	ontvlekken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvlek	ontvlekte
2nd person sing. (jij)	ontvlekt, ontvlek2	ontvlekte
2nd person sing. (u)	ontvlekt	ontvlekte
2nd person sing. (gij)	ontvlekt	ontvlekte
3rd person singular	ontvlekt	ontvlekte
plural	ontvlekken	ontvlekten
subjunctive sing.1	ontvlekke	ontvlekte
subjunctive plur.1	ontvlekken	ontvlekten
imperative sing.	ontvlek
imperative plur.1	ontvlekt
participles	ontvlekkend	ontvlekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.