opbokken

Dutch

Etymology

From op +‎ bok +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌbɔ.kə(n)/
• Hyphenation: op‧bok‧ken

Verb

opbokken

1. (intransitive, colloquial, Netherlands) to get lost, to go away

   Synonyms: ophoepelen, oprotten, opsodemieteren

   Opbokken met je jutezakken, belletjeleller!

   Take your burlap sacks and take a hike, ding-dong ditching dipshit!

Usage notes

Seldom conjugated, instead the infinite is often used imperatively.

Conjugation

Conjugation of opbokken (weak, separable)
infinitive	opbokken
past singular	bokte op
past participle	opgebokt
infinitive	opbokken
gerund	opbokken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bok op	bokte op	opbok	opbokte
2nd person sing. (jij)	bokt op, bok op2	bokte op	opbokt	opbokte
2nd person sing. (u)	bokt op	bokte op	opbokt	opbokte
2nd person sing. (gij)	bokt op	bokte op	opbokt	opbokte
3rd person singular	bokt op	bokte op	opbokt	opbokte
plural	bokken op	bokten op	opbokken	opbokten
subjunctive sing.1	bokke op	bokte op	opbokke	opbokte
subjunctive plur.1	bokken op	bokten op	opbokken	opbokten
imperative sing.	bok op
imperative plur.1	bokt op
participles	opbokkend	opgebokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.