opdringen

Dutch

Etymology

From op +‎ dringen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

opdringen

1. to thrust or force something upon someone; to forcibly make someone accept something

Conjugation

Conjugation of opdringen (strong class 3a, separable)
infinitive	opdringen
past singular	drong op
past participle	opgedrongen
infinitive	opdringen
gerund	opdringen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dring op	drong op	opdring	opdrong
2nd person sing. (jij)	dringt op, dring op2	drong op	opdringt	opdrong
2nd person sing. (u)	dringt op	drong op	opdringt	opdrong
2nd person sing. (gij)	dringt op	drongt op	opdringt	opdrongt
3rd person singular	dringt op	drong op	opdringt	opdrong
plural	dringen op	drongen op	opdringen	opdrongen
subjunctive sing.1	dringe op	dronge op	opdringe	opdronge
subjunctive plur.1	dringen op	drongen op	opdringen	opdrongen
imperative sing.	dring op
imperative plur.1	dringt op
participles	opdringend	opgedrongen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• dringen op