schijnen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schinen, from Old Dutch skīnan, from Proto-West Germanic *skīnan, from Proto-Germanic *skīnaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxɛi̯nə(n)/
• Rhymes: -ɛi̯nən

• Audio:

  (file)

Verb

schijnen

1. (ergative) to shine

   De zon schijnt.

   The sun is shining.

   Ze scheen een zaklamp in mijn gezicht.

   She shone a torch in my face.

2. (copulative) to appear, to seem

   Het schijnt dat ze verhuisd is.

   It appears that she has moved.

Conjugation

Conjugation of schijnen (strong class 1)
infinitive	schijnen
past singular	scheen
past participle	geschenen
infinitive	schijnen
gerund	schijnen n
	present tense	past tense
1st person singular	schijn	scheen
2nd person sing. (jij)	schijnt, schijn2	scheen
2nd person sing. (u)	schijnt	scheen
2nd person sing. (gij)	schijnt	scheent
3rd person singular	schijnt	scheen
plural	schijnen	schenen
subjunctive sing.1	schijne	schene
subjunctive plur.1	schijnen	schenen
imperative sing.	schijn
imperative plur.1	schijnt
participles	schijnend	geschenen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• schijnbaar
• schijngestalte
• waarschijnlijk
• beschijnen
• doorschijnen
• ontschijnen
• toeschijnen
• uitschijnen
• verschijnen
• weerschijnen

Descendants

• Negerhollands: skien

See also

• lijken
• blijken