spellen

See also: spelen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspɛ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: spel‧len
• Rhymes: -ɛlən

Etymology 1

From Middle Dutch spellen, from Old Dutch *spellon, from Proto-Germanic *spellōną.

Verb

spellen

1. to spell

Conjugation

Conjugation of spellen (weak)
infinitive	spellen
past singular	spelde
past participle	gespeld
infinitive	spellen
gerund	spellen n
	present tense	past tense
1st person singular	spel	spelde
2nd person sing. (jij)	spelt, spel2	spelde
2nd person sing. (u)	spelt	spelde
2nd person sing. (gij)	spelt	spelde
3rd person singular	spelt	spelde
plural	spellen	spelden
subjunctive sing.1	spelle	spelde
subjunctive plur.1	spellen	spelden
imperative sing.	spel
imperative plur.1	spelt
participles	spellend	gespeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• spelling
• voorspellen

Descendants

• Afrikaans: spel
• → Caribbean Javanese: sepèlan
• → Indonesian: sepel
• → Papiamentu: spèl, spellen (dated)

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

spellen

1. plural of spel (“game in general”)

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *spellon, from Proto-Germanic *spellōną.

Verb

spellen

1. to explain
2. to spell, to predict
3. to mean, to indicate
4. to spell (a word)

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: spellen
• Limburgish: spèlle

Further reading

• “spellen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “spellen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I