oproepen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ roepen (“to call, shout”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

oproepen

1. to call, invoke
2. to appeal to

Conjugation

Conjugation of oproepen (strong class 7, separable)
infinitive	oproepen
past singular	riep op
past participle	opgeroepen
infinitive	oproepen
gerund	oproepen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	roep op	riep op	oproep	opriep
2nd person sing. (jij)	roept op, roep op2	riep op	oproept	opriep
2nd person sing. (u)	roept op	riep op	oproept	opriep
2nd person sing. (gij)	roept op	riept op	oproept	opriept
3rd person singular	roept op	riep op	oproept	opriep
plural	roepen op	riepen op	oproepen	opriepen
subjunctive sing.1	roepe op	riepe op	oproepe	opriepe
subjunctive plur.1	roepen op	riepen op	oproepen	opriepen
imperative sing.	roep op
imperative plur.1	roept op
participles	oproepend	opgeroepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• oproep m

Anagrams

• roepen op