tweeling

See also: Tweeling

English

Verb

tweeling

1. present participle and gerund of tweel

Afrikaans

Etymology

Dutch tweeling

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Noun

tweeling (plural tweelinge)

1. twin

Dutch

Etymology

From Middle Dutch twiling, twilling, tweiling, from Old Dutch *twinling, possibly from Proto-Germanic *twinilingaz, with the first element from *twinaz (compare German Zwilling, English twinling, Danish tvilling). By surface analysis, twee (“two”) +‎ -ling.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtʋeː.lɪŋ/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: twee‧ling

Noun

tweeling m (plural tweelingen, diminutive tweelingetje n)

1. a pair of twins; said of people and other mammals

   Mijn broer en ik zijn een tweeling.

   My brother and I are twins.

   (literally, “My brother and I are a twin [pair].”)

2. (less common, usually plural only) each of two twin siblings

   Een tweeling is nooit alleen.

   A twin is never alone.

3. a vegetal or object equivalent, e.g. an identical fruit pair

Derived terms

• tweeling-driel
• tweelingamandel
• tweelingbalk, tweelingsbalk
• tweelingbed n
• tweelingboog
• tweelingbroeder m
• tweelingbroer m
• tweelinggebroedsel n
• tweelingkalf n
• tweelingkapel, tweelingskapel
• tweelingkers
• tweelingkind n
• tweelingknol
• tweelingkool
• tweelinglicht n
• tweelingmachine
• tweelingnoot
• tweelingpaar n
• tweelingrivier
• tweelingschap n
• tweelingschroeven pl
• tweelingspier
• tweelingster
• tweelingstip
• tweelingtand
• tweelingvenster n
• tweelingvers n
• tweelingwoord n
• tweelingziel
• tweelingzon
• tweelingzoon m
• tweelingzus f
• tweelingzuster f

Related terms

• eenling
• drieling
• vierling
• vijfling
• zesling
• zevenling
• achtling
• negenling
• tienling

Descendants

• Afrikaans: tweeling
• → Sranan Tongo: twelengi
  • → Aukan: toolengi
  • → Saramaccan: túlíngi