Alain Resnais
Alain RESNAIS (naskiĝinta la 3-a de junio 1922 en Vannes, mortinta la 1-a de marto 2014 en Parizo) estis franca reĝisoro. Ekde la fino de la 1950-aj jaroj li estis unu de la plej gravaj reprezentantoj de la franca aŭtoro-filmo.
| Alain Resnais | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Alain Pierre Marie Jean Georges Resnais |
| Naskiĝo | 3-an de junio 1922 en Vannes |
| Morto | 1-an de marto 2014 (91-jaraĝa) en Neuilly-sur-Seine |
| Tombo | Tombejo de Montparnasse, 4 
|
| Lingvoj | franca |
| Ŝtataneco | Francio
|
| Alma mater | Institut des hautes études cinématographiques (en)  Cours Simon
|
| Familio | |
| Edz(in)o | Sabine Azéma (1998–2014) Florence Malraux (1969–dekjaro de 1980)
|
| Okupo | |
| Okupo | filmreĝisoro aktoro filmproduktoro ĉefkameraisto scenaristo filmmuntisto reĝisoro
|
Vivo
redaktiLa filo de apotekisto faris jam kiel 14-jaraĝulo sian unuan filmon antaŭ esti trejnita aktore, reĝisore kaj filmfariste. Post filmoj pri Vincent van Gogh (1948) kaj Paul Gauguin (1950) li aranĝis la politike engaĝiĝantan dokumentadan filmon Nuit et brouillard (1955) pri la nazia koncentrejo de Aŭŝvico. Jam tie ĉi li eksperimentadis forme por plialtigi la efektojn. La filmo en Franclando restis longan tempon malpermesita, ĝis la forpreno de sceneto kiu montris helpopreton de francoj por la aranĝo de deportacioj.
Je la fino de la 1950-aj jaroj fariĝis la unuaj filmigoj de verkoj kiuj memtempe estis liaj plej konataj kontribuoj al la t.n. Nova ondo: Hiroshima mon amour (1959) kaj L’Année dernière à Marienbad (1961) laŭ scenarioj de Marguerite Duras respektive Alain Robbe-Grillet. Tie ĉi Renais provis realigi la planojn de la t.n. Nova Romano-movado filmarte.
Ankaŭ Muriel ou le temps d’un retour (1963) rezignas pri klara intrigo kaj fokusiĝas pli pri la roloj, la unuopuloj. En la centro estis ĉiam denove la temoj de tempo, memoro, engaĝiĝo socia kaj kulpo individua.
Aliaj filmoj estis: La Guerre est finie (1966), Providence (1977), Mon oncle d’Amérique (1980), La Vie est un roman (1983), Mélo (1986), Smoking/No Smoking (1993) - adaptigo de teatraĵo de Alan Ayckbourn -, la serena-ironia-melankolia socia komedio On connaît la chanson (1997) kaj la filmigo de opereto Pas sur la bouche (2003).
Literaturo
redakti- Scarlett Winter: Robbe-Grillet, Resnais und der neue Blick. Winter, Heidelberg 2007, ISBN 978-3-8253-5271-4.
- Didier Deschamps (eld.) & François Thomas (eld.) & Françoise Castello: Das Atelier von Alain Resnais. Eldonis: CICIM Centre d’Information Cinématographique Munich & Filmtage Tübingen. Übersetzerin Karola Bartsch. Institut français, München 1992
- Christoph Müller: „Je t’aime je t’aime“. En: Filmstellen VSETH & VSU, Eldonis: Science Fiction. - Andrzej Wajda. Dokumentation. Verband Studierender an der Universität VSU, Zürich 1990
- Mirjam Schmid: Darstellbarkeit der Shoah in Roman und Film. Kulturgeschichtliche Reihe, 12. Sonnenberg, Annweiler 2012, ISBN 978-3-933264-70-1.
Eksteraj ligiloj
redakti- Informoj pri Alain Resnais en katalogo de la Germana Nacia Biblioteko (germane)
- Recenzoj de Resnais-filmoj.
- Analizoj de filmoj de Resnais. Arkivigite je 2006-08-19 per la retarkivo Wayback Machine angle
- Listo de la filmoj.