Mezepoka kuirarto
Mezepoka kuirarto inkluzivas manĝaĵojn, manĝkutimojn kaj kuirajn metodojn de diversaj eŭropaj kulturoj dum la Mezepoko, kiuj daŭris de la 5-a ĝis la 15-a jarcento. Dum ĉi tiu periodo, dietoj kaj kuirado ŝanĝiĝis malpli ol en la frua moderna periodo sekvanta, kiam tiuj ŝanĝoj helpis meti la bazojn por moderna Eŭropa kuirarto. Cerealoj restis la plej grava bazo dum la Alta Mezepoko ĉar rizo estis enkondukita malfrue, kaj la terpomo estis nur enmetita en 1536, kun multe pli posta dato por ampleksa konsumado. Hordeo, aveno kaj sekalo estis la manĝaĵoj de malriĉuloj. Tritiko estis por la regantaj klasoj. Ĉi tiuj estis konsumitaj kiel pano, kaĉo, gruelo kaj pasto de ĉiuj membroj de la socio. Faboj kaj legomoj estis gravaj suplementoj por la cereal-bazita dieto de la pli malaltaj klasoj. La faboj estis el la Nova Mondo kaj estis enkondukitaj post la kolumba interŝanĝo en la 16-a jarcento.)
La viando estis pli multekosta kaj do pli prestiĝa. Ĉasbestoj, formo de viando akirita de ĉasado, estis ofta nur sur la tabloj de la nobelaro. La plej oftaj viandoj estis porkaĵo, kokidaĵo kaj aliaj hejmaj birdoj; bovaĵo, kiu postulis pli grandan investon en tero, estis malpli ofta. Moruo kaj haringo estis ĉefaj inter la nordaj loĝantaroj; sekigitaj, fumaĵitaj aŭ salitaj, ili iris al malproksime interne, sed ankaŭ manĝis grandan diversecon de aliaj salakvaj kaj dolĉakvaj fiŝoj.
Malrapidaj teknikoj pri transportado kaj konservado de manĝaĵoj (bazitaj sur sekigado, saligado, fumaĵado kaj peklado) faris multekostan komercadon de multaj manĝaĵoj. Pro ĉi tio, la manĝaĵoj de la nobelaro estis pli inklina al fremda influo ol la kuirarto de malriĉuloj; ĝi dependis de ekzotaj spicoj kaj multekostaj importadoj. Ĉar ĉiu nivelo de socio imitis ĝin, novigoj de internacia komerco kaj eksterlandaj militoj de la 12-a jarcento disvastiĝis tra la alta meza klaso de mezepokaj urboj. Krom ekonomiaj mankoj de luksaĵoj kiel spicoj, dekretoj kontraŭ leĝa konsumado de certaj manĝaĵoj inter certaj sociaj klasoj, limigis videblan konsumon inter la novaj riĉuloj. Sociaj normoj ankaŭ diktis, ke la manĝaĵo de la laborista klaso estu malpli rafinita, ĉar oni kredis, ke ekzistas natura simileco inter onia laboro kaj onia manĝaĵo; mana laboro bezonis pli malkaran kaj malmultekostan manĝon.
Speco de rafinita kuirado disvolviĝis en la Malalta Mezepoko, kiu starigis la standardon inter la nobelaro tra la tuta Eŭropo. Oftaj spicoj en la tre spica dolĉa repertuaro tipaj de mezepoka kuirarto inkludis verdsukon, vinon kaj vinagron kombine kun spicoj kiel nigra pipro, safrano kaj zingibro. Ĉi tiuj, kune kun la ĝeneraligita uzo de sukero aŭ mielo, donis al multaj pladoj dolĉan guston. Migdaloj estis tre popularaj en supoj, kuiraĵoj kaj saŭcoj, precipe kiel migdala lakto.