Hizkuntza tonal

Hizkuntza tonala silaba bakoitza ahoskatzeko erabiltzen den funtsezko maiztasunaren ingeradak kontraste fonologikoak eta pare minimoak sortzeko balio duen hizkuntza da.

Banaketa

Tonua kontinente guztietan dagoen ezaugarri fonologiko bat da, baina adibiderik ezagunenak txinatar hizkuntzak dira, Asian. Hizkuntzen corpus zabal bati buruzko ikerketa baten arabera, giza hizkuntzen % 40 inguru tonalak dira.^[1] Munduan hedapen handia izan arren, hizkuntza tonalak, funtsean, bost eskualdetan biltzen dira:

Ekialde Urruna (familia sino-tibetarra, vietnamera)
Saharaz hegoaldeko mendebaldeko Afrika eta bantu hizkuntzak.
Ginea Berria.
Erdialdeko Amerika (otomanguear hizkuntzak...) eta na-dene hizkuntzak Ipar Amerikan
Amazoniako oihaneko hizkuntza familia asko.

Europako hizkuntzen artean, suedierak bi tonu ditu (larria edo baxua eta zorrotza edo altua), lexema baten hitzetan kontrastagarria dena, konposatuetan ez bezala.

Erreferentziak

↑ M. Haspelmath, M. S. Dryer, D. Gil, B. Comrie (2005): WALSin, The World Atlas of Languages Structures, ISBN 0-19-925591-1

Kanpo estekak

Datuak: Q191328
Multimedia: Tonal languages / Q191328

Artikulu hau hizkuntzalaritzari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.

[1] M. Haspelmath, M. S. Dryer, D. Gil, B. Comrie (2005): WALSin, The World Atlas of Languages Structures, ISBN 0-19-925591-1

[1]