Kontratu

Zuzenbidean, kontratua pertsona bi edo gehiagok askatasunez adostutako hitzarmen bat da, non pertsona horiek besteenganako obligazio bat bere gain hartzea onartzen duten. Obligazio horiek bete, aldatu eta iraungitzeko zehaztapenei klausula deritze. Horrela, kontratuak dira salerosketa, non erosleak prezio bat ordainduz ondasun edo zerbitzu jakin eta zehatz jaso behar duen saltzailearen eskutik; ezkontza, non ezkontideek beraien arteko harreman berri bat ezarri eta besteenganako betebeharrak hartzen dituzten; edo sariketa bat, non antolatzailea irabazten duen pertsonari sari bat ematera konprometitzen den (kasu honetan irabazleak ez du aparteko betebeharrik hartzen bere gain).

kontratu baten adibidea

Kontratua (lehen "kontratua", hau latinezko contractus-etik) hitzarmen juridikoa, ahozkoa edo idatzia da, komunean ageri den gaitasun juridikoa duten bi pertsona edo gehiagoren artean (kontratuaren alderdiak), zeinak horren indarrez lotzen dituena, arautzen duena. helburu edo gauza jakin batekin dituzten harremanak, eta haien betetzea elkarrekiko behartu daitekeena, kontratua aldebikoa bada, edo alde bat bestea behartzen badute, kontratua aldebakarrekoa bada.​Kontratua, laburbilduz, hitzarmena al da. eskubideak, betebeharrak eta bestelako egoera juridiko erlatiboak sor ditzaketen testamentuak; hau da, kontratatzaileak eta, azkenean, haien ondorengoak baino ez dituzte lotzen. Baina, testamentu-akordioaz gain, kontratu batzuek behar dituzte, beren hobekuntzarako, lege-esparruko beste egitate edo egintza batzuk, hala nola entrega jakin bat egitea (kontratu errealak), edo agiri berezi batean formalizatu behar izatea (kontratu formalak). , beraz, kasu berezi hauetan, borondatea bakarrik ez da nahikoa. Nolanahi ere, kontratuak, oro har, ondare kutsua du, nahiz eta partzialki familia-zuzenbidearen esparruan egindakoetan, eta negozio juridikoen kategoria zabalagoaren barruan dago. Kontratuaren oinarrizko funtzioa da efektu juridikoak sortzea (hau da, betebehar betearazleak), eta, beraz, ezin zaio kontratu-kalitaterik egotzi efektu juridikorik eragiten ez duen subjektuen harreman horri.

Herrialde bakoitzean, edo estatu bakoitzean, kontratu-eskakizunen sistema egon daiteke, azaletik desberdina, baina kontratuaren kontzeptua eta oinarrizko eskakizunak, funtsean, berdinak dira. Eskakizunen desberdintasunak herrialde bakoitzaren errealitate soziokultural eta juridiko aniztasunarekin zerikusia du (horrela, adibidez, badira kontratua eskubide ekonomikoen esparrura mugatzen ez den sistema juridikoak, baizik eta eskubide pertsonalak eta familiakoak ere hartzen ditu barne, esaterako, ezkontza kontratutzat hartzen den herrialdeak).

Kontratua egintza juridikoaren kategoria bat denez, haren baliozkotasuna eta eraginkortasuna ez dira soilik kontratuaren alderdi horiek arautzen dituzten arauen menpe, baizik eta negozio juridikoekin lotutako arauen menpe. Beraz, egintza juridiko baten deuseztasun- edo deusezgarritasun-kausa oro kontratua da.

Edukiak:

1 Kontratuaren kontzeptu juridikoak

2 Kontratuaren aurrekari historikoak

Erresuma Batuko Auzitegi Gorena

2.1 Erromako kontratu-sistema

2.1.1 Erromako kontratuetako ekintzak.

2.1.2 Erromako Zuzenbidean izendatutako kontratuak

2.2 Zazpi Elementuetan tipifikatutako kontratuak

3 Kontratuen interpretazioa

3.1 Interpretazio-metodoak

3.1.1 Teoria subjektibista

3.1.2 Teoria objektibista

3.2 Adierazpen anbiguoak interpretatzeko jarraibideak

3.3 Zordunaren aldeko interpretazioa

3.4 Ezustekoaren teoria

4 Kontratuaren eraketa

4.1 Borondateen akordioa

4.2 Eskaintza eta onarpena

4.3 Ezen/urrunen arteko kontratuan onartzea

4.4 Kontratu aurreko etapa

5 Kontratuaren elementuak

5.1 Funtsezko elementuak

5.1.1 Adostasuna

5.1.1.1 Adostasunaren bizioak

5.1.2 Objektua

5.1.3 Kausa

5.1.3.1 Kausaren teoria

5.1.3.2 Domat eta Pothier-en kausazko doktrina

5.1.3.3 Ernst, Laurent, Planiol eta Europako zientzialari zibil handien antikausalismoa

5.1.3.4 Henri Capitant, Maury eta Josserand-en erreakzio neokausalista

5.1.3.5 Azken Kode Zibilean (Argentina) kausa

5.2 Gauza pertsonalak

5.3 Elementu errealak

5.4 Elementu formalak

5.5 Istripuzko elementuak

6 Kontratuen forma

7 Kontratuen letra-tamaina

8 Kontratuen sailkapena

8.1 Aldebakarreko eta aldebiko kontratuak

8.2 Kontratu astunak eta doakoak

8.3 Kontratu kommutatiboak eta ausazkoak

8.4 Kontratu nagusiak eta osagarriak

8.5 Berehalako eta ondoz ondoko kontratuak

8.6 Kontratu adostua eta erreala

8.7 Kontratu formala, solemne edo ez-solemne eta ez-formala

8.8 Kontratu pribatua eta publikoa

8.9 Kontratu izendatua edo tipikoa eta izengabea edo atipikoa

8.10 Bere sexuaren arabera soilik zehaztutako kontratuak

8.11 Zure publizitateagatik

9 Kontratu mota nagusiak

10 Herrialdeka arautzea

11 Kontratuen ondorioak

11.1 Alderdien arteko ondorioak

11.2 Hirugarrenen gaineko ondorioak

11.2.1 Nahitaez parte hartzen duten hirugarrenak

11.2.2 Alderdiek borondatez parte hartzen duten hirugarrenak

12 Bermea

13 Ordainketen eraginkortasunaren hobekuntza

13.1 Zor perfektua sendotzea eta ordaintzea

13.2 Bitartekari baimenduarena

13.3 Bilketa-tresnarena

13.4 Informatikako kualifikazio eza - Eskubidea galtzea huts egiteagatik

13.5 Kredituen exekuzioaren baliogabetasuna, tresnen faltagatik

13.6 Exekuzio formala

14 Kontratu-erantzukizuna

15 Kontratuen eraginkortasunik eza

16 Ikusi ere

17 Erreferentziak

18 Bibliografia

19 Kanpoko estekak

kontratuaren adibide bat

Kontratuaren kontzeptu juridikoak

Kontzeptualki konbentzio mota jakin bat da, zuzenbide erromatar errepublikanoaren eraikuntza doktrinaletik; Erromako doktrina klasikoak bere definizioa findu zuen eta ia mendebaldeko (mundu mailako) arkitektura juridiko guztietan integratu da; Jakina, badira orain aipatzea interesgarri ez diren ñabardura batzuk, nahiz eta, hain zuzen ere, kontratuaren eraikuntza juridikoa konbentzio forma jakin gisa ulertu behar denarekin lotutakoa. Horrela, Justinianoren Digestoan, Ulpianoren konbentzioaren definizio hau da: "Conventio (est) duorum, vel plurium in idem placitum consensus de giving aliquo, faciendo, vel praestando" [konbentzioa bi pertsona edo gehiagoren adostasuna da. zerbait adostu, eman edo egin behar dutela], kontratuaren definizio doktrinal erromatarrekin osatu behar dena, honela: "contractus (est) conventio quae habet vel nomen, vel causam" izen edo kausa] horregatik berritzat hartu behar dela, Justinianoren Kodeak ez baitzuen lege aplikagarria izateari utzi, zuzenean edo beste errepertorio nazionaletan sartuz, kode ezberdinen aurretik. lege modernoak. Beraz, ez da ulertu behar, inola ere, lege frantses edo napoleonikoaren sorrera; ezta esapidearen literalean ere, Digestoaren jatorrizko iturriak frogatzen duen bezala.

Sistema juridikoak historikoki sistema erromaniko-kanoniko eta germaniarretatik eratorritako herrialdeetako kode zibil gehienek kontratuaren gutxi gorabeherako definizioak dituzte. Gehienek Frantziako Kode Zibilaren egitura-jarraibideak jarraitzen dituzte, Napoleonen Kodearen oinordekoa, zeinaren 1101. artikuluak ezartzen baitu (gogoan aipatutako Digestioaren literala errepikatuz) kontratua pertsona bat edo gehiago lotzen dituen hitzarmena dela, eta beste bat edo beste, zerbait eman, egin edo ez egin.

Alemaniako Kode Zibilak bere aldetik agintzen du: "Egintza juridikoen bidez negozio loteslea eratzeko, negozio lotesle baten edukia aldatzeko bezala, alderdien artean sinatutako kontratua behar da, legeak kontrakoa xedatzen ez badu". Bere aldetik, Suitzako Kode Zibilak dioenez, "kontratu bat dago alderdiek elkarrekiko borondatea modu koherentean adierazten badute; agerpen hori berariazkoa edo inplizitua izan daiteke".

Sobietar Batasun ohiaren Kode Zibilak soilik zioen: "egintza juridikoak, hau da, zuzenbide zibileko harremanak ezarri, aldatu edo itzaltzeko joera duten egintzak, aldebakarreko edo aldebiko (kontratuak) izan daitezkeela".

Espainiako Kode Zibilak, bere art. 1254. urtean, Europa kontinentaleko guztiek bezala, Justinianoren Corpus Iuris Civilis-ek markatutako arrastoari jarraitzen dio, Gaztelako edo Aragoiko zuzenbidearen iturrien arabera ezin zitekeen bestela izan, beren tradizio propioari eutsiz; dena den, Espainian XIX. mendean zehar kodifikazio-lanak, beste bilduma propio batzuen artean, Napoleonen Kodearen sistematikara egokitu ziren. Digest-en eragin zuzena dela eta, araua honela adierazten da: "kontratua existitzen da pertsona bat edo gehiagok adosten baitute, beste bati edo besteei dagokienez, zerbait emateko edo zerbitzuren bat eskaintzeko".​Argentinarra. Kode Zibilean, bere art. 1137, ezartzen du «kontratua dago hainbat pertsonek borondate erkideko adierazpena adosten dutenean, euren eskubideak arautzeko xedea».4

Uruguaiko Kode Zibilaren arabera (1247. art.), «Kontratua da, zeinaren bidez alderdi batek bestearekin edo biek elkarren artean hitzartzen duten edozein xedapen, hau da, gauza batzuk ematea, egitea edo ez egitea».

Hego Amerikan zuzenbide zibilaren bilakaerak eraginda, Ekuadorko Errepublikan, art. 1454 "Kontratua edo hitzarmena alderdi batek beste batekin zerbait ematea, egitea edo ez egitea adosten duen egintza da. Bakoitza pertsona bat edo asko izan daiteke"

Boliviako Kode Zibilak (450. art.) zera adierazten du: «Kontratua dago bi pertsona edo gehiagok euren arteko harreman juridiko bat ezartzea, aldatzea edo amaitzea adosten dutenean».

El Salvadorren, bere Kode Zibilak (1309. art.) honela definitzen du: "Kontratua da, zeinaren bidez pertsona batek edo gehiagok beste bati edo beste bati adosten dioten, edo elkarrekiko, zerbait ematea, egitea edo ez egitea".

Urruneko aurrekarien artean, zeinetan doktrinan kointzidentzia handiagoa dagoen, honako hauek aipa daitezke:

Erromako kontratu-sistema

Erromako zuzenbidean kontratua hitzarmen forma gisa agertzen da (conventio). Hitzarmena eman edo mailegatu behar duten gauza batean adosten duten bi pertsona edo gehiagoren adostasuna da. Adostasuna izan zen prototipo nagusia.

Hitzarmena ituna (pactum) eta kontratua (contractus) banatzen da, ituna izanik izenik edo kausarik ez duena eta kontratua egiten duena. Testuinguru honetan, ekintza sortzen duen hitza izenez ulertzen da (itunak salbuespena besterik ez duten harremanei egiten die erreferentzia). Kausa betebeharra eratortzen den presente dagoen zerbait da. Ituna apurka-apurka kontratuari bereganatuz joan zen ekintzak hura betetzea eskatzeko tresnatzat hartuta.

Kontratua zibilki betearazgarriak diren betebeharrak sortzera zuzendutako testamentu-akordio oro aplikatzen da eta beti babestu zen legezko eraginkortasun osoa ematen zion akzio baten bidez.

Kontratuak benetako eta ia kontratuetan banatzen dira. Alderdien berariazko adostasunean oinarritutakoak egiazkoak ziren eta ustezko adostasunean oinarritutakoak ia-kontratuak.

Aldi berean, benetako kontratuak izendatuak eta innominatuetan banatu ziren. Legeak berretsitako izen zehatz eta partikular bat zutenak (adibidez, erosketa eta salmenta) izendatzen ziren eta, arrazoiak izanda ere, izenik ez zutenak, izendatu zituzten. Izenik gabeko kontratuak lau ziren: «Ematen dut zuk eman dezazun», «Ematen dut zuk egin dezazun», «Nik egiten dut zuk eman dezazun» eta «Nik zuk egin dezazun». Izenik gabeko kontratuen ezaugarria da zenbatutako dirurik ez zekartela.

Zuzenbide erromatarrean aldebakarreko eta aldebiko kontratuak zeuden. Aldebakarreko kontratuek aldeetako bakarra lotzen zuten (adibidez, mutualitatea) eta aldebiko kontratuek bi aldeek (salmentaren kasuan bezala).

Ekintzak kontratuetan Erroman.

Ekintza (Actio) izan zen erromatar zuzenbideko kontratuen funtsezko beste elementua. Kontratuei dagozkien akzioak in personam ekintzak dira, zeinetan auzi-jartzaileak bere erreklamazioa kontratu-betebehar batean edo zigor-betebehar batean oinarritzen den, Zuzenekoa eta Kontrakoa izan daitekeena. Horien adibideak hauek dira:

-"Actio directa": Zuzeneko ekintzak ziren hartzekodunak, kontratua izenpetzen zen unetik, zordunaren aurka zituenak, esaterako. "actio certi" (objektu, diru kopuru edo gauza zehatz bat bilatzen duena); "actio ex stipulatio" (hartzekodunak duen objektua ez dirua ez ondasun generikoak, baina inplizitua egitea); "actio locati" (errentatzaileak errentariaren aurka daukana); "actio commodati directa" (maileguz emandako gauzaren itzulera lortzeko); "actio depositi direct" (gordailuatzaileari gordailututako gauza itzultzeko eskatzea); “actio mandati directa” (agenteari mandatuaren kontuak eskatzeko); "zuzeneko bahi-ekintza" (jabeak bahitutako gauza berreskura dezan); “direct actio negotiorum gestorum” (enpresa bateko kudeatzaileari kontuak eskatzeko).

-«Actio contraria»: Beti konpentsazioa eskatzen zaien ekintzak, hau da, kontratua egin ondoren sortzen dira, hala nola «actio fiduciae» (berme gisa eskualdaturiko ondasunak itzultzeko); "actio redhibitoria" (saldutako gauzaren ezkutuko akatsak aurkitzeko kontratua suntsiarazteko); "actio quanti minoris" (erosleak gauzaren prezioa murriztea eskatzen baitu prezio errealarekin bat ez datorrelako), azken honi "actio estimatoria" ere deitua; "actio conducti" (lurjabearen betebeharrak betearazteko); "actio commodati contraria" (maileguan emandako gauzak mailegu-hartzaileari eragin ditzakeen kalte edo gastuen kalte-ordaina lortzeko; "actio depositi contraria" (gordailuak gordailuaren kostuak ordain ditzan); " Actio mandati contraria" (agintaldian zehar egindako gastuen kontu nagusiari kontua eskatzeko); "actio pledgeraticia contraria" (pignoratuak pignoratutako gauzaren ondorioz sortutako kalteak eta gastuak itzultzeko eska ditzan); "actio aerviana" (berme gisa balioko zuten invecta et illataren jabe izan zedin ahalbidetzen zuena); "actio quasi serviana" (actio Serviana bahi gisa emandako beste objektu batzuetara hedatzea, hipoteka ere deitzen direnak. "actio negotiorum". gestorum contraria" (eragileak gastuak kobra ditzan); "actio depensi" (bermeak zordun nagusiarengandik itzuli ez dena kobra dezan); "actio poenae persecutoria" (kaltea konpontzeko); "ekintza i jazarpena» (galdutako gauza eta bere ondasunak berreskuratzeko, egungo birjazarpena); “actio praescriptis verbis” (auzi-jartzaileak bete zuen eta demandatuak ez zuen egoeretan), “actio civilis incerti” edo “civilis in factum” ere deitua, izenik gabeko kontratuetan ohikoa; eta "actio doli" (iruzurrekin kalte egiten dutenen aurka egiten den akzio penala).

Erromako Zuzenbidean izendatutako kontratuak

Erromako zuzenbideko kontratu mota batzuk hauek ziren:

• Estimazioa. Alderdi batek tasatutako objektuak epe jakin baten ondoren saltzeko edo itzultzeko betebeharrez jasotzen dituen kontratua.
• Chirographum. Erromesak lotzeko modua, zeinaren bidez zordunak hartzekodunari ordainagiria emanez.
• Singrafak. Erromesak behartzeko modu literala, bi alez osatua, bata hartzekodunak eta bestea zordunak.
• Conventio in manum: Verbis kontratua, zeinaren bidez emakumea, ezkontzean, senarraren familian sartzen baita, legez alaba baten lekua hartuz.
• Depositum: Gordailua. Gordailuzainak hala eskatzen duenean itzuli behar duen gauzaren entregarekin gauzatzen den kontratua.
• Depositum irregulare: Dirua edo ondasun fungigarrien gordailua.
• Dictio dotis. Verbis kontratua, non aitak, hirugarren batek edo emakumeak dote bat osatzea onartzen duen.
• Iusiurandum liberti: Verbis kontratua, zeinaren indarrez esklaboak enpresaburuari zenbait zerbitzu ematea onartzen du. Promissio iurata liberti ere esaten zaio.
• Locatio conductio: leasing. Aldeetako batek (lokatzailea) konpromisoa hartzen du besteari (zuzendaria) zerbait erabiltzea eta aldi baterako gozatzea edo zerbitzu jakin bat ematea (locatio conductio operarum) edo obra bat gauzatzea (locatio conductio operis), horren truke. merces izeneko diru kopuru bat.
• Mandatua: Mandato. Pertsona batek (nagusidunak) beste bati (agentea) agintzen dion kontratua egintza jakin bat libreki burutzea, pertsona horren edo hirugarren baten kontura edo intereserako.
• Pignus: promesa. Zordunak, edo hirugarren batek, hartzekodunari zerbaiten jabetza ematen dio, zor baten berme gisa.
• Prekarioa: Izenik gabeko kontratua, zeinaren bidez aldeetako batek besteari zerbait mailegua ematen dion, berariaz eskatuta (preces) eta lehen eskaeran itzultzera behartuta dagoena.
• Sozietateak: Gizartea. Bi pertsona edo gehiagoren arteko kontratua, irabazietan eta galeretan parte hartzeko.
• Estipulatio: Hitzezko, solemne, aldebakarreko kontratuaren estipulazioa galdera bat eta erantzun bat datorrena.
• Transactio: izenik gabeko kontratua, epaiketaz kanpoko hitzarmen batez osatutakoa, zeinaren bidez aldeek kontzesioak egiten dituzten ondorengo epaiketaren emaitzak saihesteko.

Zazpi Elementuetan tipifikatutako kontratuak

Alfontso X. Erregearen (1252-1284) Gaztelako Zazpi Elementuen Kodeak, hainbat mendetan zehar, eragin juridiko itzela izan du kontratu-zuzenbidean Espainian eta baita Amerikako erdal herrialde gehienetan ere. Bosgarren Itemak, 15 tituluz eta 374 legez osatua, gizakiak bere bizitzan zehar egin edo ospa ditzakeen egintzak eta kontratuak aipatzen ditu (zuzenbide pribatua). Elkarrekiko kontratua jorratzen du, interesak edo "lukurretzak" kobratzea debekatuz; fidantza; gordailua; dohaintza; salmentarena, tituluaren eta eskuratzeko moduaren arteko bereizketarekin (erromatar zuzenbidetik eratorria); trukea; alokairua edo alokairua; enpresa edo sozietate; estipulazioa edo promesarena; eta fidantza eta penoena (hipoteka eta bahiak). Aktiboak ordaintzeari eta lagatzeari ere egiten dio erreferentzia. Era berean, merkataritza-zuzenbideko arau garrantzitsuak biltzen ditu, merkatariei eta merkataritza-kontratuei erreferentzia eginez.

Kontratuen interpretazioa

Testu bat interpretatzea bere hitzei esanahi zehatza ematean datza. Edozein testuren interpretazioa oinarrizkoa da, eta batez ere kontratuei dagokienez, ordenamendu juridikoak bere baldintzetan jasotako borondatearen agerpenari esleitzen dizkion ondorioen ondorengo kalifikazio juridikoa eta zehaztea horren araberakoa delako. Kontratuen kasuan, bere interpretazioak, funtsean, kausa, objektua eta nahimen-adierazpenak definitu beharko ditu, ezinbestekoa ez den arren perfekzioa ez duena (kontratuaren integrazio-printzipioa) integratuz. Kontratuaren inkoherentziaren arazoa, alderdien arteko adostasunik ezean, epailearen esku uzten da, eta interpretazio-arauak aplikatuko ditu legezkotasun-printzipioaren arabera.

Interpretazio metodoak

Hainbat interpretazio-metodo daude arautzen duen kode zibilaren arabera alda daitezkeenak.

Baina funtsean bi korronte ikusten dira, bi interpretazio metodo: testua aztertzea proposatzen duena (literalki) eta alderdien asmo komuna aurkitzea proposatzen duena, hau da, egileek esan nahi zutena. Hainbat egilek ulertzen dute alderdien borondate komuna ezagutzea oso konplexua dela eta epailearen diskrezioa areagotzen duela.

Teoria subjektibista

Teoria horren arabera, epaileak kontratazio unean alderdien asmoetan oinarrituta bilatu behar du irtenbidea. Epailearen lana, beraz, asmo horiek ikertzean izango litzateke. Besteak beste, Txileko Kode Zibila (1560. art.) eta Espainiakoa (1281. eta 1286. art.) jarraitzen duen aukera da.

Teoria objektibista

Epaileak hitzarmenetik ateratzen diren datu objektiboak ebaluatu behar ditu alderdien asmo komuna zein den zehazteko. Frantziako Kode Zibilak eta Mexikoko Barruti Federalak jarraitzen duten aukera da, adibidez

Adierazpen anbiguoak interpretatzeko jarraibideak:

Bi zentzudun perpausak, batean baliozkotasuna ondorioztatzen du, eta bestean egintzaren deuseztasuna, lehenengoan ulertu behar dira. Perpaus ezbakorrak edo anbiguoak idatzi bereko beste zati batean erabilitako termino argi eta zehatzen bidez interpretatu behar dira. Eztabaidatzen denarekin zerikusirik duten kontratugileen egitateak, kontratuaren ondorengoak, kontratua sinatzeko unean alderdien asmoa azaltzeko balioko dute. Klausula anbiguoak kontratuaren lekuan ohitura eta erabileraren arabera interpretatzen dira.

Zordunaren aldeko interpretazioa

Klausula anbiguoak zordunaren alde interpretatu behar dira (favor debitoris). Baina alderdietako batek, hartzekodun edo zordunek luzatu edo agindutako klausula anbiguoak edo ilunak haren aurka interpretatuko dira, baldin eta anbiguotasuna bere azalpenik eza badator. Aurrekoak, antzinako erromatar arau bat barne hartzen du (interpretatio contra stipulator), bere oinarria erantzukizun-printzipioan aurkitzen da, argi hitz egiteko zama ezartzen duena. Beraz, itunaren iluntasunak kalte egin behar dio deklaratzaileari. Kontsumitzaileen defentsarako legeen orokortasunak ezartzen du zalantza dagoenean kontsumitzailearen alde interpretatu behar dela.

Ezusteko teoria

Ezustekoaren teoria kontratuei ere aplikatzen zaie, baldin eta baldintza ekonomiko orokorren aldaketa errotikoen ondorioz kontratua betetzea gehiegizko zama bilakatzen bada, eta kontratuaren baldintzak alderdiek dutenaren antza izan dezaten egokitu beharko dira. hasieran izan zuen gogoan.

Kontratua eratzea

Kontratua perfekzionatzeko eta betetzeko bat-batean edo segidan bat egin behar duten egintza, kausa, egitate, eskakizun eta forma horiek aztertzea da.

Borondatezko akordioa

Kontratuak egintza juridikoa osatuko duten alderdien borondatea zalantzarik gabe agertzea eskatzen du. Hortaz, kontratugileek kontratua eratzen den unean beren borondatea adierazten dutenean, orain arteko dei egiten da. Borondatearen agerpena une ezberdinetan gertatzen denean, absenteen artean deitzen da. Bereizketa garrantzitsua da kontratua alderdi kontratugileen bizitza juridikoan zein momentutan sartzen den zehazki zehaztu ahal izateko. Bertaratutakoen arteko kontratua borondatea aldibereko agerpena egiten den unean jarriko da indarrean, eta kanpoan daudenen arteko kontratua, berriz, azken kontratatzaileak bere adierazpena eman arte.

Eskaintza eta onarpena

Eskaintza aldebakarreko borondatearen adierazpena da, beste bati zuzendua. Adibide klasikoa bere produktuak edonori, prezio jakin batean, eskaintzen dituen txikizkako merkataritzarena da. Eskaintza nahitaezkoa da, hau da, behin igorritakoan, sustatzaileak ezin du aldatu interesdunak onartzen duen unean.

Eskaintzaren onarpena esplizitua izan behar da, eta, beraz, beste kontratatzaileak bere adostasun espresua edo isilbidezkoa erakutsi beharko du, eskaintza onartzeko eta eskaintzailearen baldintzei atxikitzeko asmoa dudagabea adierazten duen moduan.

Eskaintzaren nahitaezko indarraldia aldatu egiten da ordenamendu juridiko ezberdinetan. Batzuentzat, eskaintzaileak eskaintza alda dezake onartu ez den bitartean; Bestalde, beste batzuetan, eskaintzak bere horretan mantendu beharko du, normalean edo legez, kontratatzaileak onartzen duela onartzen duen epe osoan.

Ausente/urrun daudenen arteko kontratuen onartzea

Hainbat teoria daude kontratu batek fisikoki urrundutako alderdiekin harremanetan jartzean bere ondorio juridikoak erakusten dituen momentuari buruz. Hainbat teoria bat egiten dute:

Arazoaren teoria: eskaintza onartzaileak onartzen duen unean onartzen duela ulertzen du.

Erremisioaren (edo jaulkipenaren) teoria: Onarpena onartzen den unean gertatzen da eta onarpen horren barkatzea eskaintzaileari ematen zaio.

Harreraren teoria: kasu honetan onarpena azken hau onartu, bideratu eta eskaintzaileak bere jarduera egiten duen eremura (enpresa, helbidea, etab.) iritsi ondoren egingo litzateke.

Ezagutzaren teoria: Onarpena, erreferentzia, eremura iristea eta, horrez gain, horren ezagutza eskatzen du. Espainiar doktrina harreraren teoriara makurtzen da, ezagutzaren teoria zorrotzagoa izan arren (ikus horri buruzko jurisprudentzia, edo Kontratazio Automatikoaren Legea).

Kontratu aurreko etapak

Aurrekontratuaren helburua etorkizuneko kontratu bat prestatzea da. Hiru aurrekontratu mota bereiz daitezke:

• Kontrako ituna. Jendeak elkar lotzen dira etorkizuneko kontratu baten ondoriozko negoziazioak egiteko. Ezin dituzte negoziazioak arbitrarioki hautsi, kontratu-erantzukizunik gabe.
• Aldebakarreko promesa onartua. Irakasgai batek etorkizuneko kontratu baterako eskaintza egiten dio beste irakasgai bati, eta hark aztertzea onartzen du eta onartu ala ukatu erabakitzen du. Eskaintzaileak epe jakin batean eskaintza ez atzera botatzea onartzen du. Eskaintzailea baino ez da hitzarmen honi lotua. Proposamen komertzialak aurrekontratu mota honen adibide tipikoa dira, non enpresa lizitatzaileak eskaintza osorik mantentzea epe jakin batean, adibidez, 30 egunez.
• Aldebiko edo elkarrekiko promesa.

Kontratuaren elementuak

Kontratuak egintza juridiko baten elementu eta betekizun guztiak ditu, elementu pertsonalak, elementu errealak eta elementu formalak direnak.

Ezinbesteko elementuak:

Funtsean hiru dira, ia ordenamendu juridiko guztietan legeak eskatzen dituztenak, kontratuaren eraginkortasuna lortzeko: adostasuna, objektua eta kausa.

• Adostasuna:Borondatezko elementua da, barne borondatea, adostasunaren pean ageri dena, ondorio juridikoak sortzen dituena. Kontratuaren hobekuntzak eskatzen du adostasuna inplikatutako alderdi guztiek askatasunez eman behar dutela, kontratuen erlatibitate-printzipioaren arrazoi edo eraginez. Borondatea eskaintzaren eta onarpenaren ondoz ondoko konkurrentziaren bidez kanporatzen da, kontratua eratu behar duen gauza eta kausarekiko. Adostasun desegokia deuseza izango da, akatsez, indarkeriaz edo larderiaz, edo asmoarekin edo kontratuaren objektua ez den pertsona batek eman izanagatik.

• Adostasunaren bizioak: Adostasunean akatsik ez egotea ezinbestekoa da kontratuaren baliozkotasun eta eraginkortasunerako, eta, horretarako, beharrezkoa da benetako asmoa aldatzen duten kanpoko faktoreek presiorik ez izatea. Baimenaren bizio nabarmenenak hauek dira: (a) akatsa, (b) indarkeria eta (c) iruzurra.

• (a) Akatsa: akatsa ikusten duzunean, akats bat dago kontratuaren objektuari buruz, edo bere funtsezko alderdiren bati buruz. Akatsa kontratuaren deuseztasun-arrazoia da kontratuaren izaeran (errentamendua egin eta salmenta egin nahi izan zuen), objektuaren nortasunari edo gauzaren ezaugarri zehatzei dagokienean.

Akatsak ez luke fede txarrekoak izan behar, bestela iruzurra bihurtzen baita.

• (b) Indarra edo indarkeria: Indarkerian kontratuaren alderdietako bati beldur larria eragiten dion indar jasanezina erabiltzen da, edo alderdietako batek bestearen ahuleziaz abusatu duelako. Eskubide bat aldarrikatzeko agintaritza judizial baten aurrean jotzeko mehatxua ez da bortxaketa, eskubide hori abusuzko mehatxua ez bada.

(c) Asmoa: engainatzeko edo nahasteko helburuarekin erabilitako edozein bitarteko artifizial, iruzurrezko edo fede onaren aurkakoa, egia jakin izan balu, onartuko ez lukeen kontratu bat adostera eramateko. iruzurtzat jotzen da. Iruzurraren biktimak kontratua mantendu eta kalte-ordainak eska ditzake.

Objetua

Gizonen merkataritzatik kanpo ez dauden gauza guztiak, baita etorkizuneko gauzak ere, izan daitezke kontratuen objektu. Legearen, moralaren, ohitura onen edo ordena publikoaren aurkakoak ez diren zerbitzu guztiak ere izan daitezke kontratu baten xede.

Kausa

Normalean, ordenamendu juridikoen araudi zibilak egintza juridikoak sortzeko arrazoi justua izatea eskatzen du. Kausa alderdiak kontratua egitera bultzatu dituen arrazoi erabakigarria da. Kontratu batek ez du kausarik nahimen-adierazpenak bete behar duen funtzio sozialarekin bat ez datozenean, ezta kausa simulatzen edo itxuratzen denean ere. Kontratuak arrazoia izan behar du eta hori existitzen, egiazkoa eta legezkoa izan behar du.

• Iturria kausa: betebeharrak edo egintza juridiko bat sortzen duen jatorria edo egitate juridikoa da.
• Azken kausa: egintza edo negozio juridikoa egiterakoan alderdiek lortutako xedea edo xedea da.

Kausaren arazoa 'azken kausa'ren inguruan datza. Azken kausa egintza juridikoen funtsezko elementutzat hartu behar den ala ez jakiteko desadostasunak eta eztabaidak egon dira oraindik aktibo. Dirudienez, KZren 944. art.aren idazkera dela eta, hala beharko luke. Azken kausa egintza juridikoaren funtsezko elementuen parte izan behar ez dela uste dutenentzat, bere objektuarekin edo haien adostasunarekin nahasten dela adierazten dute. Posizio honek baieztatzen du negozioaren funtsezko elementuak hauek direla: subjektua, objektua eta forma. Baina azken kausa negozio juridikoaren parte dela uste dutenentzat, hauek bereizten dituzte:

Objektua: egintza juridikoari dagokion gai gisa, hau da, egitateak, gauzak eta;

Kausa: negozioan sartzerakoan alderdiek kontuan hartu edo ikusitako xede gisa.

Kausaren Teoria

Gaiaren zailtasuna.

Zuzenbidearen arloan kausaren arazoa agertzea.

Kontratuen forma

Forma erabakigarria izan daiteke, batzuetan, kontratuen baliozkotasun eta eraginkortasunerako. Kontratuak hitzezkoak edo idatzizkoak izan daitezke; hitzezkoa, bere edukia parte-hartzaileen oroimenean soilik gordetzen bada, edo idatzia, baldin eta bere edukia euskarri iraunkor eta iraunkor batean islatutako edo grabatutako gramatika-testu bihurtu bada (papera, ikus- edo soinu-zinta magnetikoa, CD, DVD, PD, etab.) geroago irakurtzea eta erreprodukzio zehatza ahalbidetzen duena.

Elektronikoak edo digitalak diren kontratuek (paperean sinatuta ez daudenek) beste edozein kontraturen balio bera dute, merkataritza elektronikoari buruzko UNCITRAL Lege Ereduak bere 5. eta 11.8 artikuluetan adierazitakoaren arabera.

Idatzizko kontratuak ere solemneak izan daitezke ala ez, eskritura publikoan formalizatu behar diren ala ez, eta legeak erregistro publiko motaren batean inskribatzea eskatzen badu ere (Jabetza Erregistroa, Merkataritza Erregistroa, Kooperatiben Erregistroa, Entitateen Erregistroa). hirigintza kolaboratzaileak, etab.). Kontratu erreal deritzenetan, haien forma perfekzioak gauzaren entrega ere eskatzen du (adibidez, mailegua, nahiz eta eskritura publikoan jaso, hori ez da sortzen maileguan emandako kapitala entregatzen ez bada. kontratua sinatzeko egintza).

Kontratuaren letra-tamaina

Europar Batasuneko estatu batzuetan kontsumitzaileekiko kontratuen letra-tamainari buruzko araudia dago (adibidez, Espainia, Frantzia, Portugal).

Kontratuen letra-tamaina kontsumitzaileekiko kontratazio-baldintza orokorren irisgarritasunean eta irakurgarritasunean jasotzen den baliozko eskakizuna da. Espainian Kontsumitzaileen eta Erabiltzaileen Lege Orokorraren Testu Bateginaren 80.1.b) artikuluan araututa dago9. Gutunak ez badu ezarritako gutxieneko legezko tamainarik, kontratua edo baldintza orokorra legezko neurririk gabekoa deuseza da edo ez dago baldintza orokorraren «inkorporazio» deiturikorik.

Kontratuen letra-tamaina puntu tipografikoan eta/edo milimetrotan araututa egon ohi da. Baliokidetasuna ulertzeko, konbentzioa da 1 puntu tipografiko bat 0,3527 mm-ren berdina dela. Espainian, kontratuaren letra-tamaina ezingo da 2,5 milimetrotik beherakoa izan (10 puntu tipografikoan 7 tamainaren baliokidea, 1 puntu tipografiko baliokidearen arabera = 0,3527 mm) 2022ko ekainaren 1etik aurrera; data hori iritsi arte, gutxieneko letra-tamaina 1,5 milimetrokoa da.

Kontratuen sailkapena

Jarraian, klase ohikoenak aipatzen ditugu, zeinetan doktrina bat datorren eta hauek:

Aldebakarreko eta aldebiko kontratuak Aldebakarreko kontratua: alde bakarrarentzat betebeharrak sortzen dituen borondate-hitzarmena da. Aldebiko kontratua: bi aldeentzako betebeharrak sortzen dituen borondateen akordioa da. Sailkapenaren garrantzia Aldebakarreko kontratu batean zerbait eskualdatzea dakarren betebeharrak daudenean, istripuz edo ezinbesteko kausaz suntsitzen bada, beharrezkoa da galera nork jasan behar duen finkatu ahal izatea. Gauza beti galtzen da hartzekodunarentzat (domeinu-eskualdatze-kontratuetan hartzekoduna da jabea; erabilera-eskualdatze-kontratuetan, berriz, itzulketa hartzekoduna jabea da eta gauza berarentzat hiltzen da). Kontratua aldebikoa balitz, ez litzateke arazoa planteatzeko aukerarik izango, galdera horrek suposatzen baitu, elkarrekiko betebeharrak izanik, alderdi batek gauza entregatuz ez duela betetzen, ezinbesteko kasu bat dela eta, eta hori ikusita, beste alderdiak bete beharko du, zordunaren ez-betetzea ez baita egozgarria. Hautsitako kontratuaren salbuespena (exceptio non adimpleti). Aldebiko kontratu guztietan, elkarrekiko betebeharrak sortzen dituztenetan, alderdi batek betetzen ez duenean edo betetzea adosten duenean, ez du eskubiderik besteari bere betebeharra bete dezala eskatzeko, eta, hala ere, auzibidez judizialki betetzea eskatzeko asmoa badu, demandatuak hautsitako kontratuaren salbuespenaren aurka egingo du («atzerapenak atzerapena garbitzen duen» printzipioa). Salbuespena non adimpleti ezin da aldebakarreko kontratuetan aurkeztu, haietan aldeetako bat bakarrik derrigortuta dagoelako arrazoi soilagatik, eta betetzen ez badu, besteak betetzea eskatu ahal izango du judizialki, salbuespen horri aurka egin gabe, izan ere. Ez duzu betebeharrik zure aldetik.

Kontratu astunak eta doakoak

Kontratu garestia: elkarrekiko onurak eta kargak daudena da, honetan aldeek egiten duten sakrifizio baliokidea dago (elkarrekiko prestazioetan baliokidetasuna); Esaterako, salmenta, saltzaileak prezioaren onura jasotzen duelako eta aldi berean gauza entregatzen duelako, eta alderantziz, erosleak gauza jasotzearen onura eta ordaintzearen zama jasotzen du. Doako kontratua: bere helburua bi aldeetako baten baliagarritasuna baino ez da, besteak zorua pairatzen duena. Doakoa da, beraz, prestazioa aldeetako bakarrarentzat den kontratu hori, fidantza, esaterako. Kontratu kommutatiboak eta ausazkoak Sailkapen hau aldebiko kontratuei bakarrik aplikatzen zaie.

Konmutazio-kontratua: egintza juridikoa egiten den unetik aldeek zor dituzten onurak ziurrak diren kontratu hori da, oso adibide argia etxebizitza baten salmenta-kontratua da. Ausazko kontratuak: prestazioa etorkizuneko eta ziurgabeko gertakari baten menpe dagoenean eta kontratazioaren unean irabaziak edo galerak etorkizuneko gertaera hori gertatzen den unera arte ezagutzen ez direnean sortzen dena da. Adibideak dira "itxaropena" izeneko uztaren erosteko kontratua, apustuak, jokoak, etab. Ausazko kontratuen ezaugarri komunen artean hauek daude:

Gertakari baten existentziari buruzko ziurgabetasuna, apustuan bezala, edo gertakari hori gauzatzeko garaiari buruzkoa (noiz). Oposizioa eta ez bakarrik onuren elkarrekiko mendekotasuna, zeren ziurgabetasuna amaitzen denean, aldeetako batek nahitaez irabazi eta besteak galtzen du, eta, gainera, alderdietako baten irabaziaren neurria da alderdietako baten galeraren neurria. beste. Garrantzitsua da Gaztelaniazko Hiztegiak ausazko terminoa definitzen duela, latinezko aleatorius esan nahi duena, dado-jokoaren tipikoa, adj. Jokoari dagozkionak edo zerikusia dutenak.

Kontratu nagusiak eta osagarriak

Kontratu nagusia: berez dagoena da, eta osagarriak, berriz, kontratu nagusi baten menpe daudenak dira. Osagarriek gauza nagusiaren patuari jarraitzen diote, lehen kausen deuseztasunak edo ez egoteak, berriz, kontratu osagarriaren deuseztasuna edo ez egoteak. Kontratu osagarriak: "berme" kontratuak ere deitzen dira, orokorrean nagusitzat jotzen den betebehar bat betetzea bermatzeko eratuta daudelako, eta berme modu honetan pertsonala izan daitekeelako, fidantza gisa, zeinetan pertsona batek hitzartzen baitu. zordunari ordaintzea, hala egiten ez badu; edo erreala, hipoteka, bahi bat, zeinetan ondasun besterengarri baten gaineko eskubide erreal bat eratzen den, obligazio bat betetzea eta ordainketan duen lehentasuna bermatzeko. Osagarriak nagusiaren patuari jarraitzen dion arauak, zenbait kasutan salbuespenak jasaten ditu, kontratu osagarria ezin zitekeelako existitu, aldez aurretik nagusia eratu gabe; Dena den, Legeak fidantza, pignora edo hipoteka egon daitezkeen kasuak aurkezten dizkigu, oraindik betebehar nagusirik egon gabe, etorkizuneko betebeharrak edo baldintzapekoak bermatzen direnean gertatzen den bezala.

Berehalako eta ondoz ondoko traktu kontratuak Berehalako kontratuak, edo traktu bakarra, egiten diren une berean betetzen direnak dira, hau da, haien betetzea egintza bakarrean egiten da. Ondoz ondoko kontratua: onurak betetzea epe jakin batean gauzatzen dena da, eta, aldeek nahi izanez gero, beren lehen mailako beharrak asetzeko luza daitekeena eta baldintza hauek izan daitezke: (a) Etengabeko exekuzioa: exekuzio bakarra baina etenik gabe. b) Aldizkako exekuzioa: ezarritako datetan gauzatzen diren hainbat prestazio. (c) Aldizkako jarduna: beste aldeak eskatzen duenean gertatzen da. Exekuzioen ezaugarriak hauek dira: Exekuzioa besteekiko autonomoa da, beraz, egintza bakoitza autonomoa da. Egindako egintza juridiko bakoitzeko atzeraeraginezko bat dago. Legez kanpoko elementu bat aurkezten bada, lehendik egindako edozein zerbitzu bertan behera uztea da lortzen dena.

Kontratu adostua eta erreala

Adostasunezko kontratua: arau orokor gisa, kontratua osatzeko nahikoa da aldeen adostasuna; betebeharrak alderdiek adostu bezain pronto sortzen dira. Alderdien adostasuna edozein modutan ager daiteke. Dena den, beharrezkoa da kontratatzeko borondateak forma jakin bat izatea, eta horri esker haren existentzia ezagutzea ahalbidetzen du. Ez da kontratua osatzen duten bi barne borondateen elkarbizitza soila; beharrezkoa da hauek atzerrian agertzea. Benetako kontratua: aldeetako batek kontratua dagokion gauzaren tradizioa edo entrega egin dion unetik hasita egiten da. Kontratu formala, solemne edo ez-solemne eta ez-formala Kontratu formala: legeak kontratua baliozkoa izan dadin adostasuna bide jakin batzuen bidez adieraztea eskatzen duena da. Legerian, izapideei dagokienez, sistema eklektikoa edo mistoa onartzen da, zeren printzipioz, kontratua adostua dela uste da, eta legegileak izapide jakin bat ezartzen duenean bakarrik bete behar da, bestela egintza deuseza izango baita. eta hutsa.. Esaterako, eskritura publiko bidez eman beharreko ondasun higiezinen salmenta. Kontratu formal solemnea: adostasuna bide zehatz baten bidez agertzeaz gain, legeak ezarritako erritu batzuk bere ondorioak sortzeko eskatzen dituena da. Vg. Ezkontza eta dibortzioa Izapideak ad probationem izango dira egintza bat ospatzen dela frogatzeko egin behar direnean; Oro har, egintza horretarako notario edo funtzionario publiko baten aurrean egitean datza. Izapideak ad solemnitatem izango dira alderdien borondateak, legezko eskakizunaren arabera, izapide jakin bat eskatzen duenean, kontratuak legezko baliorik gabe. Kontratu formal eta solemneen arteko bereizketa zehapenarekin lotuta dago. Forma ezak deuseztasun erlatiboa sortzen du, edo, halakorik ezean, hirugarrenen aurrean betearaztezina; solemnitate ezak ez-existentzia eragiten du.

Kontratu pribatua eta publikoa

Sailkapen honek bi irizpide nahiko ezberdin betetzen ditu:

(1) Kontratuaren publizitatearen edo esku-hartze profesionalaren arabera:

Kontratu pribatua: kontratu batean parte hartzen duten pertsonek egiten dute aholkularitza profesionalarekin edo gabe. Eskritura publikoaren balio bera izango du sinatzen dituzten pertsonen eta haien ondorengoen artean.

Kontratu publikoa: funtzionario edo langile publikoek baimendutako kontratuak dira, beti ere beren eskumenen esparruan, froga-baldintza hobea dutenak. Notario-agiriak dira garrantzitsuenak eta horien barruan eskritura publikoak nagusiki.

(2) Parte hartzen duten irakasgaien kalitatearen arabera:

Kontratu pribatua: pertsona fisiko edo juridikoen artean, publiko zein pribatu izan, egiten dena da, zeinetan kontratu-berdintasun erlatiboa dagoen, batak besteari ezar diezaiokeen eskumenik gabe.

Kontratu publikoa edo administratiboa: Estatuaren edo erakunde publiko baten eta pertsona fisiko edo juridiko baten artean egiten dena da, non horietako lehenengoak bigarrenaren gaineko eskumen sorta bat mantentzen duen, neurriz kanpokoa deritzona, azken hau lehenaren menpe jartzen dutenak.

Kontratu izendatua edo tipikoa eta izenik gabekoa edo atipikoa

Kontratu izendatua edo tipikoa: legeak aurreikusi eta arautzen duen kontratu hori da. Beraz, alderdien arteko akordiorik ezean, arau dispositiboak daude zeinetara jo. (Erosketa, alokairua...)

Izenik gabeko kontratua edo atipikoa: legeak izen zehatzik ematen ez duena da, bere ezaugarriak ez dituelako arautzen. Hainbat kontraturen arteko hibridoa edo guztiz berria ere izan daiteke. Kontratuaren alderdiek aurreikusten ez dituzten lege-hutsuneak edo egoerak betetzeko, beharrezkoa da antzeko edo antzeko kontratuen erregulaziora jotzea.

Aipatu beharra dago izenik gabeko kontratuak ez direla kode zibilak aurreikusten ez dituenak, kontratu guztiak bai; Bere artikuluetan berariaz zehazten ez direnak besterik ez dira, nahiz eta, aldeek kontratazio unean espresuki definitzen dituztenak alde batera utzi gabe, beren borondate-autonomiaren esparruan.

Bere sexuaren arabera soilik zehaztutako kontratuak

Kontratuaren objektuaren kantitatea eta kalitatea soilik aipatzen diren horiek dira, adibidez: 100 tona metriko soja saltzea. Ikusten denez, soja ez da adierazten, kasu honetan kalitatea batez bestekoa dela suposatu behar da.

Zure publizitateagatik:

Publikoak: notarioen edo epaileen menpe egiten direnean.

Pribatua: kontratugileek baimenik gabe edo notariorik egon gabe emandako kontratuak dira, nahiz eta lekukoen presentzia izan.

Kontratu mota nagusiak:

Kontratu-askatasuna duen ordenamendu juridiko batek eskain ditzakeen kontratu-moten kopurua mugagabea da, baita alderdiek sor ditzaketen eskubide eta betebeharrak ia infinituak ere, hutsean eta soilean egitea barne, edo modalitateren baten menpe. Dena den, herrialde gehienetako legedi zibilak hauetako garrantzitsuenak arautu ditu, bai dagozkien kode zibiletan, bai lege berezietan, kontratu tipiko edo izendatuen sistema bat sortuz, zeinaren funtsezko araudia legeetan jasota dagoen eta kendu egiten da. kontratuaren alderdietatik, balizko subjektuen arteko segurtasun, babes eta oreka helburuetarako. «Kontratuen tipikotasuna» «kontratuaren integrazio-printzipioaren» bidez gauzatzen da, bai alderdiek beren kontratuari egotzi dioten formulazioaren arabera aplikatuta, bai testuko klausulen edukitik ondorioztatzen den moduan. kontratua alderdiek formulatu zuten baldintzak ilunak baziren.

Ezkontza-akordioa (Ezkontzaren kapitulazioak)

Kreditu irekiera

Finantza-errentamendua (errentamendua)

Fede oneko erregistroa

Agentzia

Antikresia

Diru serioa

Errentamendua

Babes-gutuna

Batzordea

Fidantza

Erosi eta saldu

Emakida

Gordailua

Banaketa

Dohaintza

Joint venture edo joint venture

Enfiteusia

Mandatu kontratua

Factorizazioa

Fiantza

Frankizia (frankizia)

Hipoteka

Ezkontza

Mutua (mailegua edo kontsumo-kreditua)

Aukera

Eraikuntza-kontratua

Trukea

ArropaP

Romesa (aurreko kontratua edo kontratuaren promesa)

Zerbitzuak ematea

Irudikapena

Alokairua

Gizartea

Hornikuntza

Teknologia transferentzia (Know-how)

Trantsizio-kontratua (zubi-hitzarmena)

Garraioa

Banakako lana

Lana (kolektiboa)

Kanpo estekak

• Datuak: Q93288
• Multimedia: Contracts / Q93288