Fobiaherstura-nahasmendu bat da, non pertsonak gehiegizko eta justifikaziorik gabeko neurriz gaineko beldur eta ikara iraunkorra sentitzen duen objektu, animalia edo egoera baten aurrean (adibidez, araknofobia, fobia armiarmei).[1] Hedaduraz, trastorno psikologikoa izan gabe, pertsona edo giza talde batek zerbaiten aurka duen gorroto jarrera adieraz dezake, hala nola homofobia.
Nahasmendu psikiatriko ohikoenetako bat da, planetako hogeita hiru pertsonatik batek ( % 4,35) fobiaren bat izaten baitu.
Beldur horrek eragina izan dezake lanean, eskolan eta eguneroko beste jarduera batzuetan.[2]
Joseba Miranda psikologoaren arabera, beldurrarekin lotura du fobiak, baina, horretaz aparte, baditu beste ezaugarri batzuk. Lau aipatu izan ditu: irreala, irrazionala, iraunkorra eta neurriz kanpokoa izatea. Esan duenez, antsietatearekin du lotura, eta izatez neutroak diren estimulu, egoera edo gauzen aurrean pizten da neurriz kanpoko beldur sentipen hori. Diagnostikatzean, antsietate nahasmenduan dago barne hartua.[3]
Fobiak sentipen fisikoak eta psikologikoak sortzen ditu. Beldurra duzunean, hiru aukera ditu motorrak: bata, shocka, paralizatuta geratzea; bestea, ihes egitea; eta azkena, aurre egitea. Fobiarekin shock egoera ateratzen da. Ezin da aurre edo ihes egin. Sintoma fisikoak, berriz, izan daitezke izerditzea, ezohiko arnasketa izatea, bihotz taupaden azelerazioa, dardarak, hotzikarak, bularreko mina, ahoko lehortasuna, zorabioak, buruko mina...[3]
Fobia ez bada tratatzen, «areagotu» egin daiteke. Horregatik garrantzitsua da laguntza eskatzea, zenbat eta lehenago, hobe. Gehien erabiltzen den terapia mota esposizio terapia da. Terapia kognitibo-konduktuala da, eta «eraginkorrena»: Esposizio terapia pertsona duen beldur horren aurrean jartzea izango litzateke, aurrez aurre ipintzea. Inportantea da gauza hauek profesional batek egitea, norberak egiten badu, kaltegarria izan daitekeelako, eta fobia hori areagotu dezakeelako.[3]
