Hiperakusia[1]entzumen-zolitasunaren gehikuntza anormala ezaugarri duen asaldua da. Entzumen-sentikortasuna areagotua dago, eta, entzumena normala den arren, soinurik bortitzenak deserosoak gertatzen zaizkio belarriari.[2]
Ez dute zehaztasunez definitu zenbateko maiztasuna duten, baina egile batzuek biztanleriaren % 9-15 hartzen dute eraginpean, eta akufenoak dituzten pertsonen artean haien prebalentzia handiagoa da.[3][4] Hiperakusiak jota dagoen gizabanako batek ondoeza, deserosotasuna edo mina izaten du, eta lehendik zituen akufenoak areagotzen zaizkio, beste pertsona batzuek desatsegin edo gogaikarritzat jotzen ez dituzten soinu edo giro zaratatsuen eraginpean jartzen denean.[5] Ondoeza soinuaren intentsitatearekiko eta esposizioaren iraupenarekiko proportzionala da. Soinuaren intentsitatearekiko tolerantzia-maila aldakorra da, afekzioaren larritasunaren arabera. Kasurik larrienetan, normalean ia hautematen ez diren soinuek, adibidez oihalezko jantzien marruskadurak eragindakoak, min eta ondoez handia sor dezakete.
Terminoa Henry B. Perlmanek 1938an egindako lanean sortu zuen, eta ez da fonofobiarekin (soinu jakin batzuekiko higuina edo fobia, intentsitate ertainekoak edo arinekoak izan arren) eta misofoniarekin nahastu behar. Bi koadro horiek esfera psikologikoaren barruan sartzen dira, sintomak soinu mota batzuengatik sortzen baitira, eta ez intentsitateagatik. Hiperakusia, berriz, entzumen-bideko neuronen aktibazio anomaloa da, eta, beraz, jatorri fisikoa du, eta ez psikologikoa, nahiz eta hiperakusia eta fonofobia pertsona berarengan batera egon daitezkeen. Algiakusia hitzak soinuak eragindako mina esan nahi du, eta, hiperakusia mingarria ere deitzen dioten arren, ez da hiperakusiaren sinonimoa; edozein pertsonak algiakusia jasaten du soinuaren intentsitateak atalase jakin bat gainditzen badu.[6]
Datuak: Q1421356
Multimedia: Hyperacusis / Q1421356