Leiarra[1]gailu optiko transmisore bat da, argi sorta bat errefrakzioaren bidez fokatzen edo barreiatzen duena.[2] Argi ikusgaia ez den uhinak eta erradiazioa modu bertsuan enfokatzen edo barreiatzen dituzten gailuei lenteak ere deitzen zaie, hala nola mikrouhin-lenteak, elektroi-lenteak, lente akustikoak edo lente leherkorrak. Leiar sinple bat material gardenezko pieza bakar batean datza, eta leiar konposatu batek, berriz, hainbat lente sinple ditu, normalean ardatz komun baten luzeran jarriak.[2]Beira edo plastikoa bezalako materialez eginda daude, eta hil eta leundu (edo moldekatu) egiten dira, nahi den forma lortzeko. Leiar batek argia enfoka dezake, enfokatu gabe argia errefraktatzen duen prisma batek ez bezala.
Leiar ohikoenak argi-izpiek beren gainazalaren hainbat puntutan eragitean izaten duten errefrakzio maila desberdinean oinarritzen dira, betaurreko, betaurreko edo lentilletan ikusmen-arazoak zuzentzeko erabiltzen direnak barne. Lenteak edo lente eta ispiluen konbinazioak teleskopio eta mikroskopioetan ere erabiltzen dira, objektibo edo begiko gisan zerbitzatzeko. Lehen teleskopio astronomikoa Galileo Galileik eraiki zuen lente konbergente bat (lente positiboa) helburutzat eta beste dibergente bat (lente negatiboa) begitzat erabiliz. Badira beste uhin elektromagnetiko mota batzuk elkartu edo dibergitzeko gai diren tresnak ere, lente ere deitzen direnak. Adibidez, mikroskopio elektronikoetan lenteak magnetikoak dira.
Astrofisikan, lente grabitatorioen fenomenoak ikus daitezke, urruneko objektuetatik datorren argia objektu masiboetatik gertu pasatzen denean eta haren ibilbidean kurbatzen denean.
Lente hitza latinezko lens, lentis hitzetik dator: "dilista" esan nahi du eta, beraz, lente optikoei honela deitzen zaie, lekalearen formarekin duten antzekotasunagatik.
XIII. mendean marko baten gainean jar zitezkeen beirazko disko txikiak egiten hasi ziren. Lehen betaurrekoak irakurtzekoak izan ziren.
Zentro optikoa (o): ardatz nagusiak eta lenteak bat egiten duten leku zehatza.
Foku nagusia edo objektu-fokua (f, f '): erdiko ardatzetik pasatzen dira lente barruko izpi errefraktatuak, erdiko ardatzarekiko paraleloak direnak.
Plano nagusia: ardatz nagusiarekiko plano normala, tximistaren eta lentearen gainazal intzidentearen arteko ukipen-puntua zeharkatzen duena. Bada bigarren plano nagusi bat, ardatz nagusiarekiko plano normalak osatzen duena eta tximistaren ukipen-puntua eta lentetik sortzen den azalera gainditzen dituena.
Foku-distantzia (f, f '): foku nagusiaren eta zentro optikoaren arteko distantzia. Haren alderantzizkoa lentearen potentzia deitzen da, dioptrien bidez adierazia.
Lenteak, hartzen duten formaren arabera, konbergenteak, dibergenteak edo ganberazkoak dira. Konbergenteak (edo positiboak) lodiagoak dira erdialdean eta estuagoak ertzetan. Horrela deitzen zaie, irudi-fokua deitzen den puntu jakin batean, bertatik igarotzen den ardatz nagusiarekiko izpi paralelo sorta oro elkartzen (bat egiten) dutelako. Honako hauek dira:
Konkabo konbexuak (edo menisko konbergentea): gainazal konbexu batek eta konkabo samarra den beste batek osatzen dituzte.
Lente dibergenteak (edo negatiboak) lodiagoak dira ertzetan, eta estutasun handia dute erdialdean. Honela deitzen dira, bertatik igarotzen den ardatz nagusiarekiko izpi paralelo sorta oro dibergiarazten (banantzen) dutelako, euren luzapenek, ezkerraldean dagoen irudi-fokuan bat egiten dute, konbergenteek ez bezala, hauen irudi-fokua eskuinaldean baitago. Beraz, lente dibergenteek ezin dute irudi errealik osatu, baina, tximistak objektua dagoen planora proiektatuz, irudi birtualak sor ditzakete. Hauek dira:[3]
