گیزیلبوندا
قیزیل بوندا چهارمین کشور یا قبیلۀ مهم در اتحادیه قبایل ماد است و قیزیل‌بونداییان در آغاز هزارهٔ یکم در نواحی و دامنه‌های جبال قافلانکوه ساکن بودند. آشوریان حکام اتحادیه قبایل ماد را همیشه بل‌آلی می‌خوانند و گاهی همکاران غربی ایشان نیز چنین خوانده شده‌اند[۱] فقط حاکم ماننا و ندرتاً حکام الی‌پی و قیلزان و قزل‌بوندا پادشاه خواند می‌شود.
| قیزیلبوندا | |
|---|---|
 کیشاسو، دز منسوب مادها | |
| نام | قیزیلبوندا |
| کشور | ایران |
| استان | استان زنجان |
| اطلاعات اثر | |
| نام‌های دیگر | قزل-بوندا |
| نام‌های قدیمی | Qızıl Bonda |
| نوع بنا | ناحیه، کشور |
| دیرینگی | آغاز هزارهٔ یکم پ.م. |
| بانی اثر | قبایل قیزیل بوندائیان |
موقعیت قیزیلبوندا
ویرایشقیزیلبوندا بر مسیر رود قزل اوزن قرار داشت و ویژگی رود مزبور مارپیچی بودن آن است. قزل‌اوزن در اثنای مسیر از شمال غرب بسوی جنوب شرق میان کوه‌های آق‌داغ دنبالهٔ البرز جاری می‌شود و درّه‌ای که در این مسیر تشکیل می‌دهد در دوران کهن آندیا نامیده می‌شد. در بخش شمال شرقی این درّه رودکی از کوهستان سهند سرازیر می‌شود و با قزل‌اوزن تلاقی می‌کند که اکنون شهر میانه بر کرانهٔ آن قرار دارد. این رودک و جویبارهایی که بدان می‌ریزند در دوران باستان ناحیهٔ زیکرتو را تشکیل می‌داد. قزل‌اوزن بالاتر از محل تلاقی با رودک مزبور از جنوب به شمال جاری است. بخش علیای آن را کوهستان گیزیلبوندا از ماننا جدا می‌کرد. آشوریان بیشتر این بخش از قزل اوزن را مادا می‌خواندند.
نفوذ به قیزیلبوندا
ویرایشآشوریان به کوهستان قیزیلبوندا (قافلانکوه) که ناحیهٔ مجاور ارومیه را از سرزمین ویژهٔ مادا جدا می‌کرد روی آوردند. پس از آنکه شامشی آداد پنجم در سال ۸۲۰ (پیش از میلاد) نخستین دژ کوهستانی ناحیهٔ مزبور را به تصرف درآورد دو تن از پیشوایان گیزیل بوندا به منظور جلب عطوفت مهاجمان تعدادی اسب‌بارکش و عرابه به رسم هدیه تقدیم داشتند؛ ولی پیشوای سوم گیزیل بونداییان بنام پیریشاتی که الواح آشوری وی را به لقب پادشاه گیزیل بوندا می‌خوانند تصمیم گرفت پایداری کند. همهٔ ساکنان گیزیل بوندا در دژ وی که اوراش (اورآس) نام داشت گرد آمدند.
کشورها و حکام مادی ناحیه
ویرایشالواح میخی آشور بعد از سال - ۸۳۴ پ.م. - حداقل از چهار شاهک مادی در اراضی مزبور یاد می‌کنند:
اشیاء و آثار
ویرایشآثار هنری ساکنان ماد
-
پیشوای مادی با همراهان -
گردن‌بند از تپه مارلیک -
خشت به خط میخی‌عیلامی از تپه مارلیک -
جام نقره منقّش به تیرانداز -
تشت منقّش به برزگران زیویه
جستارهای وابسته
ویرایش
منابع
ویرایش- ↑ مثلاً لوح KPT، سالنامه‌ها سطر ۵۲، KS، سالنامه‌ها، سطور ۶۶،۷۰،۷۴، ۱۰۲،۱۶۶: کتیبه رسمی سطر ۶۱ و بسیاری جاهای دیگر
- دیاکونوف، ایگور میخائیلوویچ (۱۳۸۶). تاریخ ماد. ترجمهٔ کریم کشاورز. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۴۵-۱۰۶-۵.
پیوند به بیرون
ویرایش | این یک مقالهٔ خرد ماد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |