ویکی‌پدیا

یوآخیم گاوک

یوآخیم ویلهلم گاوک (به آلمانی: joˈʔaxɪm ˈɡaʊk؛ به انگلیسی: Joachim Wilhelm Gauck؛ زادهٔ ۲۴ ژانویه ۱۹۴۰) یک فعال حقوق مدنی و سیاستمدار آلمانی است که از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۷ به عنوان یازدهمین رئیس‌جمهور آلمان فعالیت کرد. او قبلاً یک کشیش لوتری، بوده و به عنوان یکی از فعالان برجسته ضد کمونیست حقوق مدنی در آلمان شرقی شناخته شده‌ است.[۳][۴][۵][۶]

یوآخیم گاوک
گاوک در سال ۲۰۱۶
یازدهمین رئیس‌جمهور آلمان
دوره مسئولیت
۱۸ مارس ۲۰۱۲ – ۱۸ مارس ۲۰۱۷
صدراعظمآنگلا مرکل
پس ازکریستیان وولف
پیش ازفرانک والتر اشتاین‌مایر
کمیسر فدرال برای آرشیو اشتازی
دوره مسئولیت
۳ اکتبر ۱۹۹۰ – ۱۰ اکتبر ۲۰۰۰
پس ازتأسیس
پیش ازماریان بیرتلر
عضو بوندستاگ
دوره مسئولیت
۳ اکتبر ۱۹۹۰ – ۴ اکتبر ۱۹۹۰
عضو اتاق خلق
دوره مسئولیت
۱۸ مارس ۱۹۹۰ – ۳ اکتبر ۱۹۹۰
اطلاعات شخصی
زاده۲۴ ژانویهٔ ۱۹۴۰ ‏(۸۴ سال)
روستوک، آلمان
حزب سیاسیکنشگر سیاسی مستقل
(۱۹۹۰–کنون)
دیگر عضویت‌های سیاسیانجمن جدید/حزب ۹۰
(۱۹۸۹–۱۹۹۰)
همسر(ان)گرهیلد گاوک (ازدواج. ۱۹۵۹; طلاق ۱۹۹۱)
شریک زندگیدانیلا سچادت (۲۰۰۰کنون)
فرزندانکریستین (۱۹۶۰)
مارتین (۱۹۶۲)
جسین (۱۹۶۶)
کاترینا (۱۹۷۹)
محل تحصیلدانشگاه روستوک[۱]
پیشهسیاستمدار
تخصصکشیش
امضا

او یکی از بنیان‌گذاران یکی از جنبش‌های مخالف در آلمان شرقی بود که به سقوط دیکتاتوری مورد حمایت اتحاد جماهیر شوروی، کمک بسیاری کرد.[۷]

پس از اتحاد دوباره آلمان، او به عنوان اولین کمیسر فدرال برای آرشیو اشتازی توسط مجلس فدرال انتخاب شد و از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ در این سمت بود و به عنوان یک شکارچی اشتازی و مدافع خستگی ناپذیر دمکراسی و افشای جنایات پلیس مخفی سابق کمونیستی شناخته شده‌ است.[۸][۹][۱۰][۱۱]

او نامزد حزب سوسیال دموکرات آلمان و اتحاد ۹۰/سبزها در انتخابات ۲۰۱۰ ریاست جمهوری آلمان بود. او با ۹۹۱ از ۱۲۲۸ رأی در کنوانسیون فدرال در انتخابات ۲۰۱۲ و به عنوان یک نامزد بی‌طرف با اجماع حزب سوسیال دموکرات آلمان(SPD)٬ حزب دموکرات آزاد آلمان(FDP)، اتحادیه سوسیال مسیحی بایرن (CSU)، اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان (CDU)٬ به عنوان رئیس‌جمهور آلمان انتخاب شد.

او نویسنده کتاب کمونیسم سیاه است و خواستار دفاع از آزادی و حقوق بشر در سراسر جهان است.[۱۲][۱۳]

او توسط آنگلا مرکل، صدراعظم به عنوان "معلم واقعی دموکراسی" و "مدافع خستگی ناپذیر آزادی، دموکراسی، و عدالت توصیف شده‌ است "[۱۴]

وال استریت ژورنال از او به عنوان آخرین رهبران اعتراضی یاد می‌کند.[۱۵]

او تاکنون افتخارات بسیاری از جمله جایزه هانا آرنت را در سال ۱۹۹۷ دریافت کرده‌ است.

زندگی شخصی

ویرایش

یوآخیم همسرش گرهیلد گاوک را از دوران کودکی می‌شناخت[۱۶] و با وجود مخالفت پدرش با او ازدواج کرد. اما آن‌ها در سال ۱۹۹۱ از هم جدا شدند و دارای ۴ فرزند ۲ دختر و ۲ پسر می‌باشند. سه فرزند او که بزرگتر بودند در اواخر سال ۱۹۸۰ آلمان شرقی را ترک کرده و به آلمان غربی مهاجرت کردند ولی فرزند آخر آن‌ها به نام کاترینا که در آن زمان هنوز یک کودک بود در کنار پدر و مادرش باقی‌ماند.[۱۷][۱۸]

از سال ۲۰۰۰، دانیلا سچادت که یک روزنامه‌نگار است، همراه او بوده‌ است.[۱۹]

دوران کودکی و زندگی در آلمان شرقی (۱۹۴۰–۱۹۸۹)

ویرایش

او فرزند یوآخیم گوواک (۱۹۰۷) و اولگا گوواک (۱۹۱۰) است که در روستوک زاده شد.

پدرش افسر برجسته نیروی دریایی آلمان نازی (کاپیتان در دریا) و یک کاپیتان کشتی با تجربه بود که پس از جنگ جهانی دوم به عنوان بازرس در شرکت کشتی‌سازی نپتون ورفت مشغول به کار بود. پس از پایان جنگ جهانی دوم و به قدرت رسیدن کمونیست‌ها در جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) خانواده او نیز قربانی اذیت و آزار کمونیست‌ها بود. وقتی یوآخیم در سال ۱۹۵۱ یازده‌ساله بود پدرش توسط نیروهای اشغالگر شوروی دستگیر شد و برگردانده نشد.[۲۰] او در یک دادگاه نظامی شوروی برای در اختیار داشتن یک مجله غربی در مورد امور دریایی به جاسوسی برای غرب و به اعدام محکوم شده بود و به گولاگ در سیبری تبعید شده بود.[۲۱] که در آنجا به دلیل بدرفتاری از نظر جسمی پس از یک سال غیرفعال شده بود و نزدیک به ۳ سال خانواده او هیچ اطلاعی از وضعیتش نداشتند.[۲۲] پس از سفر رسمی کنراد آدناور به مسکو مذاکراتی برای آزادی هزاران تن از زندانیان آلمانی زمان جنگ و افراد غیرنظامی که تبعید شده بودند صورت گرفت و او در سال ۱۹۵۵ آزاد شد.[۲۳]
او در روستوک فارغ‌التحصیل شد؛ و در فعالیت‌های سیاسی خود از مصیبت‌های پدرش الهام گرفته بود،[۲۴] و گفته‌است که با تأسیس «جنبش ضد کمونیسم» بزرگ شده‌است.[۲۵] او در جوانی قصد داشته که یک روزنامه‌نگار شود اما چون او یک کمونیست نبود مورد مجازات قرار می‌گیرد.[۲۶] و مطالعه الهیات و تبدیل شدن به یک کشیش در کلیسای پروتستان در مکلنبورگ روی می‌آورد. او اعلام کرده‌است که قصد اولیه او تبدیل شدن به یک کشیش نبوده و هدف او مطالعه الهیات و آشنایی با فلسفه و کلیسا به عنوان یکی از چند نهاد کمونیستی در آلمانی شرقی که ایدئولوژی کمونیستی بر آن‌ها غالب بود، بوده‌است.[۲۷] با این وجود، او در نهایت به یک کشیش تبدیل شد. در ابتدا کار او به عنوان یک کشیش در آلمان شرقی به علت خصومت رژیم کمونیستی نسبت به کلیسا بسیار دشوار بود برای سال‌های زیادی تحت نظر ثابت اشتازی (پلیس مخفی) بود و مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفت.[۲۸][۲۹] و در پرونده‌های اشتازی از او به عنوان یک «اصلاح ناپذیر ضد کمونیست» یاد شده‌است.[۳۰] او گفته‌است که «در سن نه سالگی، من می‌دانستم که سوسیالیسم نظامی ناعادلانه بود.»[۲۶]

بعد از سال ۱۹۸۹

ویرایش
 
یواخیم گاوک در سال ۱۹۹۰

در طول انقلاب مسالمت‌آمیز سال ۱۹۸۹، او عضو انجمن جدید، جنبش اپوزیسیون دموکراتیک شد و به عنوان سخنگوی جنبش انتخاب شد. او همچنین بخشی در تظاهرات بزرگ علیه رژیم کمونیستی بود. در انتخابات آزاد در تاریخ ۱۸ مارس ۱۹۹۰ تا انحلال GDR در ماه اکتبر سال ۱۹۹۰ او به عنوان نماینده مردم انتخاب شده بود.

در ۲ اکتبر ۱۹۹۰، روز قبل از انحلال GDR، او به عنوان نماینده ویژه برای آرشیو اشتازی انتخاب گردید و پس از انحلال GDR او به عنوان نماینده ویژه دولت فدرال برای بایگانی اشتازی توسط پرزیدنت ریچارد فون ویزساچر و هلموت کوهل، صدراعظم منصوب شد. به این ترتیب، او مسئول آرشیوهای اشتازی و بررسی جرائم‌های کمونیستی بود و تا سال ۲۰۰۰ در این سمت خدمت کرد.

یوآخیم از ۳ تا ۴ اکتبر ۱۹۹۰ به عنوان یک عضو از مجلس فدرال، پارلمان آلمان خدمت کرده‌است که تاکنون کوتاه‌ترین عضویت در خدمت پارلمان آلمان بوده‌ است.[۳۱]

از سال ۲۰۰۳، او رئیس انجمن ("علیه فراموشی - برای دموکراسی")، بوده‌است و از سال ۲۰۰۱–۲۰۰۴ در هیئت مدیره مرکز نظارت بر نژادپرستی و بیگانه‌ستیزی اروپا خدمت کرده‌است.[۳۲]

سیاست

ویرایش
 
یواخیم گاوک در یک کنفرانس مطبوعاتی از جامعه بین‌المللی برای حقوق بشر، که در آن او در مورد اشتازی سخنرانی می‌کند.

دیدگاه‌های سیاسی

ویرایش

به مناسبت تولد ۷۰ سالگی در سال ۲۰۱۰، توسط آنگلا مرکل، صدراعظم به عنوان یک «معلم واقعی دموکراسی» و «مدافع خستگی ناپذیر آزادی، دموکراسی و عدالت» مورد تقدیر قرار گرفت.[۱۴]

کاندیدای ریاست جمهوری

ویرایش
مقالهٔ اصلی: انتخابات ریاست جمهوری آلمان، ۲۰۱۰

در ۳ ژوئن ۲۰۱۰، یوآخیم گوواک برای رئیس‌جمهور آلمان در انتخابات سال ۲۰۱۰ توسط SPD و سبزها نامزد بود.[۳۳] او عضو SPD و سبزها نمی‌باشد اگر چه حزب سابق او در آلمان‌شرقی در نهایت با سبزها ادغام شدند[۳۴] و اتحادیه دموکرات مسیحی CDU نیز از نامزدی او در انتخابات حمایت کرد.[۳۵] گرچه یک بار خود را به عنوان محافظه‌کار لیبرال شرح داده بود بعد از نامزدی خود اظهار داشت: «من نه قرمز و نه سبز هستم، من یوآخیم گوواک هستم»[۳۶] فرانکفورتر آلگماینه زایتونگ او را به عنوان یک محافظه کار لیبرال توصیف می‌کند.[۳۷]

او به‌طور گسترده‌ای مورد احترام سراسر طیف‌های سیاسی است[۳۸] و در میان CDU / CSU و سیاستمداران FDP بسیار محبوب است.[۳۹] مدعی اصلی او، کریستیان وولف و سیاستمداران تمام احزاب دولت اعلام کردند که گوواک مورد احترام است.[۴۰] یورگ سچونبوهم رئیس سابق CDU براندنبورگ نیز از وی پشتیبانی و حمایت می‌کند.[۴۱] گوواک در اصل توسط آندریاس شولز که در آن زمان مشاور ارتباطات با سبزها در مجلس فدرال بود به عنوان یک کاندیدای ریاست جمهوری معرفی شد. شولز در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ به عنوان سخنگوی گوواک منصوب شد.[۴۲]

رئیس‌جمهور آلمان

ویرایش

رئیس‌جمهور توسط همایش اتحادیه (Bundesversammlung)، که اجلاس فدرال نیز گفته‌اند، انتخاب می‌شود. همایش اتحادیه تشکیل شده‌است از کل نمایندگان بوندستاگ بعلاوهٔ به تعداد همینان، نمایندگان برگزیدگان مجلس‌های ایالتی. این برگزیدگان لزوماً عضو مجلس ایالتی یا سیاست‌مدار رسمی نیستند، ممکن است مثلاً از چهره‌های فرهنگی و هنری باشند.

 
حامیان گاوک در سال ۲۰۱۰

انتخابات

ویرایش
مقالهٔ اصلی: انتخابات ریاست جمهوری آلمان، ۲۰۱۲

پس از استعفای رئیس‌جمهور کریستیان وولف در ۱۷ فوریه ۲۰۱۲، یوآخیم گوواک به عنوان نامزد مشترک برای رئیس‌جمهور آلمان در تاریخ ۱۹ فوریه توسط احزاب دولت، CSU و CDU و FDP معرفی شد.[۴۳] او در نتیجه توسط همه احزاب عمده ارائه شده در کنوانسیون فدرال، به جز یک حزب، مورد حمایت قرار گرفت.[۳] بر اساس یک نظرسنجی انجام شده برای استرن، نامزدی گوواک با حمایت بالایی مواجه شد. گوواک در ۱۸ مارس ۲۰۱۲، با ۹۹۱ از ۱۲۲۸ رأی در کنوانسیون فدرال به عنوان رئیس‌جمهور آلمان انتخاب شد.[۴۴]

افتخارات

ویرایش
  • ۱۹۹۱: مدال تئودور هوس
  • ۱۹۹۵: صلیب شایستگی فدرال
  • ۱۹۹۶: جایزه اهلرز هرمان
  • ۱۹۹۷: جایزه هانا آرنت
  • ۱۹۹۹: دکترای افتخاری از دانشگاه روستوک
  • ۱۹۹۹: جایزه ناجی ایمر از مجارستان
  • ۲۰۰۰: جایزه استرنبرگر دولف
  • ۲۰۰۱: جایزه اریش کاستنره
  • ۲۰۰۳: مدال شجاعت
  • ۲۰۰۵: دکترای افتخاری از دانشگاه آوگسبورگ
  • ۲۰۰۸: جایزه توماس دهلر

افتخارات خارجی

ویرایش
  •   موناکو: صلیب بزرگ از سنت چارلز (۹ ژوئیه ۲۰۱۲).[۴۵]
  •   ایتالیا: صلیب شایستگی از جمهوری ایتالیایی (۲۰ فوریه ۲۰۱۳)

جستارهای وابسته

ویرایش
 
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ یوآخیم گاوک موجود است.

منابع

ویرایش
  1. ↑ Auf vielfältige Weise mit der Universität Rostock verbunden, Uni Rostock, 20 February 2012, archived from the original on 28 October 2014, retrieved 29 February 2012
  2. ↑ Gessat, Michael (19 February 2012), Gauck's civic engagement wins him wide support, DW, retrieved 28 February 2012
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Robert Coalson, Longtime Anticommunist Activist To Become Germany's Next President, رادیو اروپای آزاد/رادیو آزادی، 20 February 2012
  4. ↑ German Presidential Nominee’s Background Seen as an Asset, The New York Times, 20 February 2012
  5. ↑ «A crucial test for Angela Merkel». FRANCE 24. دریافت‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۲.
  6. ↑ «Gauck's civic engagement wins him wide support». DW.DE. ۱۷ فوریه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۲.
  7. ↑ «German Bundestag: The freely elected People's Chamber». Bundestag.de. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ مارس ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۰ مارس ۲۰۱۲.
  8. ↑ «German media roundup: Little excitement for Wulff presidency». thelocal.de. ۴ ژوئن ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۰.
  9. ↑ «Politik Inland: Joachim Gauck, der Stasi-Jäger – Archiv – Westfälische Nachrichten» (به (آلمانی)). Wn.de. ۳۰ ژوئن ۲۰۱۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ دسامبر ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۰ فوریه ۲۰۱۲.
  10. ↑ «Germany's Next President: 'I'm No Superman' – SPIEGEL ONLINE – News – International». Spiegel.de. دریافت‌شده در ۲۰ فوریه ۲۰۱۲.
  11. ↑ Post a Job (۸ دسامبر ۲۰۰۹). «Merkel Names Gauck as Unity Candidate for German Presidency». Businessweek. دریافت‌شده در ۲۰ فوریه ۲۰۱۲.
  12. ↑ «Gauck-Buch: Plädoyer für Freiheit und Menschenrechte». Volksstimme.de. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۲.
  13. ↑ «Angela Merkel backs 'German Nelson Mandela' for president». Globalpost.com. دریافت‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۲.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ "Presidential Vote 'Could Turn into a Disaster for Merkel'". Der Spiegel. 7 June 2010. Archived from the original on 20 September 2010. Retrieved 30 June 2010.
  15. ↑ The Gauck File, وال استریت ژورنال, 22 February 2012, p. 14
  16. ↑ "Hansi Gauck versteht Trauschein-Debatte nicht – Politik Inland" (به (آلمانی)). Bild.de. 22 February 2012. Archived from the original on 25 December 2018. Retrieved 20 March 2012.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (link)
  17. ↑ "Vater-Sohn-Verhältnis – Bruchstellen – Christian Gauck über seinen Vater – Deutschland – Politik – Hamburger Abendblatt". Abendblatt.de. 28 February 2011. Retrieved 20 February 2012.
  18. ↑ "Joachim Gauck: Wenn Vater sagt "Gesine, steh doch mal auf!" – Nachrichten Politik – Deutschland – WELT ONLINE" (به (آلمانی)). Welt.de. 25 February 2012. Retrieved 20 March 2012.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (link)
  19. ↑ "Joachim Gauck: Sein Liebespfad nach Nürnberg". Nürnberger Nachrichten (به آلمانی). 7 June 2010. Retrieved 30 June 2010.[پیوند مرده]
  20. ↑ "Der Herr der Akten erzählt sein Leben". ZDF (به آلمانی). 16 October 2009. Retrieved 30 June 2010.
  21. ↑ "Profile: Joachim Gauck, Germany's 'President of Hearts' – The Local". Thelocal.de. Retrieved 20 March 2012.
  22. ↑ Gauck 2009, p. 37
  23. ↑ Witt, Jan. "Joachim Gauck – Oppositionskandidat für das Amt des Bundespräsidenten". randomhouse.de (به آلمانی). Archived from the original on 24 July 2010. Retrieved 30 June 2010.
  24. ↑ „Wir Deutsche können Freiheit“, Interview, Ostseezeitung Rostock, 23/24 January 2010
  25. ↑ Eckhard Jesse, Eine Revolution und ihre Folgen: 14 Bürgerrechtler ziehen Bilanz, 2000
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ "Profile: Joachim Gauck, Germany's 'President of Hearts' – The Local". Thelocal.de. 1 January 2012. Retrieved 20 February 2012.
  27. ↑ "Joachim Gauck: Vom Bürgerrechtler zum Staatsoberhaupt". otz.de. 21 February 2012. Archived from the original on 31 اكتبر 2017. Retrieved 20 March 2012. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  28. ↑ Baring, Arnulf (8 November 2009). "Unbelehrbarer Antikommunist". Die Welt (به آلمانی). Retrieved 30 June 2010.
  29. ↑ Cammann, Alexander (24 January 2010). "Joachim Gauck: Eine Freiheitslehre". Die Zeit (به آلمانی). Retrieved 30 June 2010.
  30. ↑ Nachrichten. "Joachim Gauck – eine patriotische Ich-AG". News.de.msn.com. Archived from the original on 15 July 2012. Retrieved 30 June 2010.
  31. ↑ "Bundespräsidenten-Kandidat Gauck: "Ich kann zählen"". taz. 5 June 2010. Archived from the original on 26 April 2011. Retrieved 30 June 2010.
  32. ↑ Commemoration of the 20th Anniversary of the Commissioner for Civil Rights Protection in Poland, Government of Poland, 2008
  33. ↑ "Koalition präsentiert Wulff als ihren Kandidaten". tagesschau (به آلمانی). 7 June 2010. Retrieved 30 June 2010.
  34. ↑ Siebert, Sven (4 June 2010). "Rot-Grün setzt auf Joachim Gauck". Sächsische Zeitung (به آلمانی). Retrieved 30 June 2010.
  35. ↑ Kleine, Rolf (4 June 2010). "Kandidat Joachim Gauck: Für die CDU würde ich auch antreten!". Bild. Archived from the original on 24 July 2010. Retrieved 30 June 2010.
  36. ↑ "Auftritt des Kandidaten: "Ich bin weder rot noch grün, sondern Joachim Gauck"". Die Welt (به آلمانی). 4 June 2010. Retrieved 30 June 2010.
  37. ↑ Carstens, Peter (5 June 2010). "Die FDP hatte keine Wahl". Frankfurter Allgemeine Zeitung (به آلمانی). Retrieved 30 June 2010.
  38. ↑ "Merkel nominates Wulff for president". Thelocal.de. 3 June 2010. Retrieved 30 June 2010.
  39. ↑ Solms-Laubach, Franz (4 June 2010). "Kandidaten-Poker um das Präsidenten-Amt: Wackelt Wulffs Mehrheit?". Bild. Archived from the original on 1 July 2010. Retrieved 30 June 2010.
  40. ↑ Draxler, Alfred; Baldauf, Angi (4 June 2010). "Kandidatfür das Amt des Bundespräsidenten Christian Wulff: Ich will Mut und Optimismus verbreiten!". Bild (به آلمانی). Archived from the original on 10 July 2010. Retrieved 30 June 2010.
  41. ↑ "Der Krimi um die Präsidentenwahl". Die Welt (به آلمانی). 6 June 2010. Retrieved 30 June 2010.
  42. ↑ Der Gauck-Macher, بیلد تسایتونگ
  43. ↑ "German government, opposition agree on Joachim Gauck as candidate for the country's presidency". Newsday.com. Retrieved 20 February 2012.
  44. ↑ Entscheidung in Berlin, Der Spiegel, 18 March 2012
  45. ↑ Nomination by Sovereign Ordonnance بایگانی‌شده در ۱۰ نوامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine n° 3839 of 9th july 2012 (French)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=یوآخیم_گاوک&oldid=40800279»
  NODES
INTERN 1