بزرگ

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /بُزُرگ/

صفت

بزرگ

1. از پارسی میانه وزرک؛ دارای حجم، وسعت یا کمیت زیاد؛ مقابل کوچک.
2. دارای اهمیت و موقعیت اجتماعی؛ یا برجسته و مشهور، نمایان.
3. بالغ، بزرگسال؛ دارای سن بیشت

زبان دیگر

ریشه لغت

• ترکی

صفت

1. عنوان احترام‌آمیز برای پدر، مادر، دایی، و… .
2. رئیس، پیشوا.

––––

منابع

• فرهنگ فارسی معین
• فرهنگ بزرگ سخن