دستور

فارسی

(دَ)

ریشه لغت

از فارسی میانه dastwar، نهایتاً از نیا-هندواروپایی -deyḱ* «نشان دادن، اشاره کردن». همریشه با سانسکریت दिशति (diśáti) «اشاره نمودن، دستور دادن، تعلیم دادن»، انگلیسی teach.

اسم

٬دستور'

1. فرمان، امر؛ وزیر، مشاور؛ قاعده، روش؛ اجازه، پروانه؛ برنامه.
2. (ادبی): دانش بررسی ساخت، نحوه کاربرد، و روابط کلمه‌ها و جمله‌ها در یک زبان، و در زبانشناسی، دانش توصیف توانش زبانی و ژرف‌ساختی سخن‌گویان یک زبان.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین