آسترائوس
آسترائوس (/əˈstriːəs/؛ به انگلیسی: Astraeus یا Astraios؛ یونانی باستان: Ἀστραῖος به‌معنی «ستاره»[۱]) در اساطیر یونانی خدای نجوم بود. برخی نیز او را با بادها مرتبط می‌دانند، زیرا او پدر چهار بورئاس (خدایان باد) است که توسط همسرش ائوس زاده شده‌اند.
| آسترائوس | |
|---|---|
خدای نجوم | |
 | |
| اقامتگاه | آسمان |
| اطلاعات شخصی | |
| والدین | اوریبیا و کریوس |
| خواهر و برادر | پرسس، پالاس |
| همسر | ائوس |
| زادگان | بورئاس، نوتوس، ائوروس، زفیروس، فایتون، فائتون، پیرویس، هسپروس، استیلبون، آسترئا |
اسطوره‌شناسی
ویرایشبر اساس تئوگونیای هزیود و شبه آپولودوروس، آسترائوس یک تیتان نسل دوم است که از نسل کریوس و اوریبیا است.[۲] یولیوس هیگینوس نوشته‌است که او مستقیماً فرزند تارتاروس و گایا است و از او به‌عنوان یکی از غول‌ها یاد می‌کند. سرویوس، مانند یولیوس هیگینوس او را با غول ترکیب کرد و نوشت «او اسلحه به دست گرفت و با خدایان جنگید».[۳]
آسترائوس با ائوس الهه سپیده‌دم ازدواج کرد. آن‌ها با هم به‌عنوان شب و سپیده‌دم، فرزندان زیادی را به‌وجود آوردند؛ و آنچه در هنگام گرگ‌ومیش در آسمان رخ می‌دهد به آن‌ها منتسب است.
آن‌ها پسران زیادی داشتند، از جمله چهار آنمویی (باد): ائوروس، نوتوس، بوریاس و زفوروس، و پنج آسترا پانته‌آ (ستارگان سرگردان، یعنی سیارات): فاینون (زحل)، فایتون (مشتری)، پیرویس (مریخ)، اسفروس/هسپروس (زهره)،[۴] و استیلبون (عطارد). در منابع معدودی از دختر دیگری به نام آسترایا، الهه معصومیت و گاه عدالت یاد شده‌است.[۵] در تئوگونیای هزیود، آسترائوس و ائوس بادها - یعنی زفیروس، بورئاس و نوتوس - و همچنین ائوسفور و ستارگان را تولید می‌کنند.[۶] در منابع معدودی از دختر دیگری به نام آسترئا، الهه معصومیت و گاه عدالت یاد شده‌است.[۵]
او همچنین گاهی اوقات با آیولوس، نگهبان بادها مرتبط است، زیرا بادها در هنگام غروب زیاد می‌شوند.
در شعر حماسی دیونیزیاکا (شعر حماسی یونان باستان) اثر نونوس (برجسته‌ترین شاعر حماسی یونانی دوران امپراتوری روم)، آسترائوس یک خدای افسانه‌ای معرفی می‌شود که دمتر به ملاقات او می‌رود، زیرا نگران آینده دخترش پرسفونه بود، او شروع به جذب تعداد زیادی از خدایان المپ کرده بود و نگران بود که ممکن است در نهایت با هفائستوس ازدواج کند. سپس آسترائوس به او هشدار داد که به‌زودی، پرسفونه به یک مار خواهد پیوست و این اتحاد میوه خواهد داد، که به‌شدت دیمتر را ناراحت کرد.[۷]
جستارهای وابسته
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ Hard, p. 48.
- ↑ Hesiod. The Theogony of Hesiod. Forgotten Books. p. 13. ISBN 978-1-60506-325-6.
- ↑ Servius, On Virgil's Aeneid 1.132
- ↑ Cicero wrote: Stella Veneris, quae Φωσφόρος Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos; The star of Venus, called Φωσφόρος in Greek and Lucifer in Latin when it precedes, Hesperos when it follows the sun – De Natura Deorum 2, 20, 53. Pliny the Elder: Sidus appellatum Veneris … ante matutinum exoriens Luciferi nomen accipit … contra ab occasu refulgens nuncupatur Vesper (The star called Venus … when it rises in the morning is given the name Lucifer … but when it shines at sunset it is called Vesper) Natural History 2, 36
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Anthon, Charles (1855). A Classical Dictionary. Harper & Brothers. p. 219.
- ↑ Smith, s.v. Astraeus; Hesiod, Theogony 378–82.
- ↑ Nonnus, Dionysiaca 6.1–6.105
منابع
ویرایش- Hard, Robin, The Routledge Handbook of Greek Mythology: Based on H.J. Rose's "Handbook of Greek Mythology", Psychology Press, 2004. شابک ۹۷۸−۰−۴۱۵−۱۸۶۳۶−۰. Google Books.
- Hesiod, Theogony, in The Homeric Hymns and Homerica with an English Translation by Hugh G. Evelyn-White, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd., 1914. Online version at the Perseus Digital Library.
- Hyginus, Gaius Julius, De Astronomica, in The Myths of Hyginus, edited and translated by Mary A. Grant, Lawrence: University of Kansas Press, 1960. Online version at ToposText.
- Nonnus, Dionysiaca; translated by Rouse, W H D, I Books I-XV. Loeb Classical Library No. 344, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1940. Internet Archive.
- Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, London (1873). Online version at the Perseus Digital Library.