شارل لازگ
ارنست-شارل لازگ (فرانسوی: Ernest-Charles Lasègue؛ ۵ سپتامبر ۱۸۱۶ – ۲۰ آوریل ۱۸۸۳) پزشک اهل فرانسه بود که بیش از صد مقاله علمی منتشر کرد. او در اواسط قرن نوزدهم به واسطه کارش در زمینه‌های روان‌پزشکی و عصب‌شناسی شهرت داشت.[۱] لازگ بسیاری از آثار خود را در ژورنالی به نام بایگانی همگانی پزشکی منتشر کرد که خودش سردبیر آن بود.[۴] تعدادی از کارهای اصلی او شامل مطالعاتش بر روی با هذیان گزند و آسیب (بیماری لازگ)،[۵][۶] توصیف مفهوم «جنون دو نفره»[۷][۸][۹] (که خودش آن را نامگذاری کرد)[۱۰] و توصیف او از بی‌اشتهایی عصبی بود.[۱۰][۱۱] گذشته از کتاب‌ها و مقالات خود، او پیش از اینکه رئیس پزشکی بالینی در بیمارستان بیمارستان پیتیه-سالپتریر شود، مشاغل و مناصب مختلفی داشت[۱] و تا زمان مرگ در سن ۶۶ سالگی به دلیل عوارض دیابت،[۳][۱۲] در بیمارستان پیتیه-سالپتریر ماند.[۱۲] وی از دوران کودکی هوش و استعداد سرشاری در یادگیری علوم داشت.[۱] او پزشکی را در دانشگاه پاریس خواند و مدرک دکترای پزشکی‌اش را در سال ۱۸۴۷ گرفت.[۱۳] دقیقاً همان زمان دولت فرانسه او را به جنوب روسیه فرستاد تا دربارهٔ بیماری وبا مطالعه و تحقیق کند.[۲] او مدتی بعد به روان‌پزشکی علاقمند شد و مشاور اداره پلیس در امور جنایی بود و مقالاتی دربارهٔ رفتارهای غیرطبیعی انسان نوشت.[۳]
شارل لازگ | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۵ سپتامبر ۱۸۱۶ |
| درگذشت | ۲۰ آوریل ۱۸۸۳ (۶۶ سال) |
| ملیت | فرانسوی |
| شناخته‌شده برای | نشانه لازگ جنون دو نفره |
| پیشینه علمی | |
| محل کار | اداره ریاست پلیس بیمارستان پیتیه-سالپتریر[۱][۲] بیمارستان نکر[۳] |
| دانشجویان برجسته | شارل بودولر |
شارل لازگ برندهٔ نشان لژیون دونور (شوالیه) شد و امروزه نامش بر روی نشانه لازگ[۳][۱۴][۱۵] (آزمونی برای تشخیص علت درد کمر) مانده است. وی در سال ۱۸۷۷ پدیدهٔ بدن‌نمایی را تشریح کرد[۱۶] و پژوهش‌هایی بر روی الکلیسم انجام داد و در زمان خود یکی از مشهورترین متخصصان این زمینه بود و معتقد بود که الکلیسم یک مشکل ذهنی است.[۱۷] او همچنین عوارض ناشی از اسکوربوت را به دقت توصیف کرد و آن را مرتبط با کمبودهای تغذیه‌ای دانست.[۱۸][۱۹] وی مطالعاتی نیز بر روی فلج پیشرونده بدن انجام داد.[۲۰] ژان-پیر فالره بعدها این یافته‌های او دربارۀ فلج را تشریح و منتشر کرد.[۲۱]
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Dalfardi, B., & Mahmoudi Nezhad, G. (2014). Ernest-Charles Lasègue (1816–1883). Journal of Neurology, 261(11), 2247–2248.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Streletski, C. (1908). Essai sur Ch. Lasègue, 1816–1881. Steinheil: Paris.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ Koehler, P. J., Bruyn, G. W., & Pearce, J. (2000). Neurological eponyms. New York: Oxford University Press.
- ↑ Wartenberg, R. (1951). Lasègue sign and Kernig sign: historical notes. AMA Archives of Neurology & Psychiatry, 66(1), 58–60.
- ↑ Dowbiggin, I. (2000). Delusional diagnosis? The history of paranoia as a disease concept in the modern era. History of Psychiatry, 11(41), 037–069.
- ↑ Berrios, G. E. (1996). The history of mental symptoms. Cambridge University Press.
- ↑ Lazarus, A. (1985). Folie à deux: psychosis by association or genetic determinism?. Comprehensive psychiatry, 26(2), 129–135.
- ↑ Lasegue, C. E., & Falret, J. (2016). La folie à deux (ou folie communiquée). Dialogues in Philosophy, Mental & Neuro Sciences, 9(2), 62–68.
- ↑ Arnone, D., Patel, A., & Tan, G. M.-Y. (2006). The nosological significance of Folie à Deux: a review of the literature. Ann Gen Psychiatry, 5(11).
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Chabrol, H., & Corraze, J. (2001). Charles Lasègue, 1809–1883. American Journal of Psychiatry, 158(1), 28–28.
- ↑ Soh, N., Walter, G., Robertson, M., & Malhi, G. S. (2010). Charles Lasègue (1816–1883): beyond anorexie hystérique. Acta Neuropsychiatrica, 22(6), 300–301.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Vandereycken, W., & Deth, R. (1990). A Tribute to Lasègue's Description of Anorexia Nervosa (1873), with Completion of its English Translation. British Journal of Psychiatry, 157(6), 902–908.
- ↑ Vandereycken, W., & Van Deth, R. (1989). Who was the first to describe anorexia nervosa: Gull or Lasègue? Psychological Medicine, 19(4), 837–845.
- ↑ Passive Straight Leg Raise Test: Definition, Interpretation, Limitations and Utilization. (2014). Journal of Current Clinical Care , 4(6).
- ↑ Schmidt, Eder & Simanke, Richard. (2014). CHARLES LASÈGUE: A RESISTANCE TO AN "ORGANICIST" ALIENISM 1.
- ↑ Myers, R. G., & Berah, E. F. (1983). Some features of Australian exhibitionists compared with pedophiles. Archives of sexual behavior, 12(6), 541–547.
- ↑ Prestwich, P.E. (1994). Drinkers, Drunkards, and Degenerates: The Alcoholic Population of a Parisian Asylum, 1867–1914.
- ↑ Walusinski, O. (2016). Neurology and Neurologists during the Franco-Prussian War (1870–1871). War Neurology, 38(1), 77–92.
- ↑ Magiorkinis, E., Beloukas, A., & Diamantis, A. (2011). Scurvy: past, present and future. European journal of internal medicine, 22(2), 147–152.
- ↑ Finn, M.R. (2005). Doctors, Malady, and Creativity in Rachilde. Nineteenth-Century French Studies 34(1), 121–133.
- ↑ Falret Goetz, C. G., Goetz, B. G., Bonduelle, M., & Gelfand, T. (1995). Charcot: constructing neurology. Oxford University Press on Demand.
 | این یک مقالهٔ خرد زندگی‌نامه یک پزشک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |