آلیاژ

فارسی

ریشه لغت

• فرانسوی

آوایش

• /آلیاژ/

اسم

آلیاژ

1. (مواد): مخلوطی از دو یا چند عنصر (معمولاً فلز) که خواص فلزی دارند، مانند برنج که آلیاژ مس و روی است؛ هم‌بسته.
2. جسمی که از ترکیب دو یا چند فلز به وسیله ذوب کردن، به دست می‌آید تا مقاومت آن‌ها بیشتر گردد.

واژه‌های مشتق شده

• آلیاژی، آلیاژ سازی، آلیاژ زودگداز، آلیاژ حافظه‌دار

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین