باب

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /بٰاب/

اسم

باب

1. در، دروازه.
2. بخشی از کتاب.
3. تنگه میان دو خشکی.
4. واحدی برای شمارش خانه و مغازه.
5. قسم، گونه.
6. باره، خصوص: در باب فلانی.
7. بارگاه سلطان.
8. بابا، بابو، پدر.
9. دکتر کزازی در مورد واژه ی " باب" می نویسد : ( ( باب واژه ای است پارسی به معنی پدر و ریختی از " بابا" ؛ این واژه با " پاپ " و " پاپا" در زبان های اروپایی سنجیدنی است و بر پایه ی انگاره ای در زبانشناسی ، می تواند بود که در بنیاد از زبان کودکان بر آمده باشد . ) ) ( ( نه ماند بر و بوم و نه مام و باب شود پست رودابه با رودآب ) ) ( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 434 . )

صفت

1. درخور، شایسته، لایق.

قید

1. مرسوم، معمول. باب‌طبع: مطابق طبع.

مثال

1. باب دندان: هر چیز موافق با ذوق، غذای مطابق سلیقه.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /بٰاب/

صفت

باب

1. منسوب به بابه، حریف، مدعی، گاهی موارد هم دشمن.

   سَنَنهَ بابَین بَیَع؟.

   به تو چه حریفی مگر؟.

واژه‌های مشتق شده

• سیدمحمدعلی‌باب

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• نامه ی باستان ، جلد اول