خلق

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /خَلق/

مصدر فعل متعدی

خَلق

1. آفریدن، آفرینش. آفریده، مخلوق.

صفت

خُلق

1. نیکخوی، خوش. خوی، عادت. معرب خَلْخ.
2. در گویش گنابادی به معنی اخلاق، رفتار و مَنِش می‌باشد.

قید

خَلَق

1. مردم، انسان.

خَلِق

1. کهنه، ژنده. خلقان.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین