دندان

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /دَندان/

اسم

دندان

1. (جانوری): هر یک از اندام‌های سخت داخل دهان که برای جویدن، گاز گرفتن، بریدن و مانند آنها بکار می‌رود.
2. بخش سخت و محکم در دهان جانوران که عمل جویدن را انجام می‌دهد.
3. ساختار سخت آهکی در دهان بسیاری از جانوران مهره‌دار که به طور کلی برای خوردن به کار می‌رود.

مثال‌ها

1. دندان کسی گیر کردن کنایه از: عاشق یا خواهان شدن.
2. دندان تیز کردن کنایه از: آماده یا خواستار به دست آوردن چیزی شدن.
3. دندان روی جگر گذاشتن کنایه از: شکیبایی کردن.
4. دندان کندن (کشیدن):کنایه از: صرف نظر کردن، قطع علاقه کردن.

سیوندی

اسم

دِندان

1. دندان

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن