شهر

فارسی

ریشه لغت

• پارسی میانه (پهلوی)

آوایش

• /شَهْر/

اسم

شهر

1. مجموعه مسکونی بزرگ با جمعیت بسیار که شامل تأسیسات اداری، رفاهی، بازارها، و خیابان‌های متعدد است.

   از فارسی باستان xšaça-. وابسته به اوستایی xšaθra (پادشاهی)؛ اما به نظر می‌رسد به زبان معیار باستان به صورت شَهَر صرف می‌شده است و کنایه از پایتخت بوده است.

2. در گویش گنابادی یعنی مرکز تمدن ، شهرت آبادانی ، نام محلی که ۲۵۰۰ سال قبل در مظهر قنات جهانی قصبه گناباد برای کشاورزی و دفاع و زندگی توسط گبرها ساخته شد و شهر نام گرفت.(این مکان بعدها قصبه شهر هم نامیده میشد و اینک آن را کوی شرقی هم نامند.)

مثل

1. شهر هرت کنایه از: شهری که در آن نظم و قانون وجود ندارد.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

شهر

1. (گاهشماری): ماه.

واژه‌های مشتق شده

• شهرستان، شهرستانک، شهربان، شهردار، شهرنشین، شهروند، شهری

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن