کان

فارسی

ریشه‌شناسی

• پهلوی

آوایش

• [کان]

اسم

کان

1. (علوم‌زمبن): معدن. جایی که از آن فلزات و شبه فلزات استخراج کنند‌.

   کان به گوهر کردن کنایه از: به نوایی رسیدن.

2. پسوند صفتی- مکانی مانند ملکان، اردکان.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی
• فرهنگ واژه های اوستا