یا

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /یٰا/

یا

یا

1. در دستور زبان نشانه همپایگی و برابری یا تقابل دو یا چند چیز و امکان انتخاب یکی از آنها.

   یا کلمه‌ای خالص و بسیار باستانی که در زبان معیار باستان به معنی اگر، اگه و مانند آنها را داشته است.

2. حرف ندا به معنای «ای»، «ایا».
3. (حرف‌ربط): به معنای ذیل آید: الف - ح رف ربط و عطف که معنای تردید یا اختیار را می‌رساند. ب - حرف شرط با فعل منفی آید و برای مفهوم مثبت آن فعل معنی ادات شرط دهد.

واژه‌های مشتق شده

• آلیا، آریا، یاعلی، یاسین، یابو

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین