باد

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /باد/

اسم

باد

1. (علوم زمین): حرکت طبیعی و معمولا افقی هوا بر سطح زمین یا بر فراز آن،
2. وزشی که در اثر جابجا شدن هوای گرم و سرد بوجود می‌آید.
3. یکی از چهار عنصر (آب، باد، خاک و آتش).

پسوند

1. در ترکیب با کلمۀ دیگر معنای دارندگی می‌دهد، آذرباد، گلباد.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

اسم

1. (نزد قدما): غرور، خودبینی، تکبر؛ هدر، بیهوده؛ ورم، پف کردگی؛ هیچ، پوچ؛ آه و ناله.

مثال

1. باد به آستین کسی کردن کنایه از: کسی را تحریک کردن، کسی را تشجیع کردن.
2. باد به پیمانه پیمودن کنایه از: کار بیهوده انجام دادن.
3. باد خوردن و کف ریدن کنایه از: گرسنگی کشیدن، هیچ نخوردن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن