junulo

Espéranto

Étymologie

Composé de la racine jun (« jeune »), du suffixe -ul- (« individu ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	junulo \ju.ˈnu.lo\	junuloj \ju.ˈnu.loj\
Accusatif	junulon \ju.ˈnu.lon\	junulojn \ju.ˈnu.lojn\

junulo \ju.ˈnu.lo\   Mot exemple fondamental de l’UV et     composition de racines de l’ekzercaro §39

1. Jeune. (Pour un jeune garçon.)
   • (Ekzercaro §39) La junulo aliĝis al nia militistaro kaj kuraĝe batalis kune kun ni kontraŭ niaj malamikoj.

     Le jeune s’enrôla dans notre armée et courageusement combattit avec nous contre nos ennemis

2. Jouvenceau.

Dérivés

• junularo
• junulino

Antonymes

• maljunulo ( Mot exemple fondamental de l’UV) : vieux, vieillard

Prononciation

• Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « junulo [Prononciation ?] »
• France (Toulouse) : écouter « junulo [Prononciation ?] »

Références

Bibliographie

• E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (racine U.V-4OA)
• junulo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
• junulo sur le site Reta-vortaro.de (RV)
• Composition "jun-ul-o" (à racines U.V.) présente dans l’Ekzercaro de la Fundamento (Ekzercaro,  R1 de l’Akademio de Esperanto).