Słownik etymologiczny języka polskiego/dno
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dno, denko, bezdna, bezedna, bezden (l. mn. bezednowie w psałterzu, »otchłani« w puław.; »do bezednów« ), bezdeń, bezdenny (dawniej i przezdenny); »po suchem dnie« i »po dnu morskiem«, w biblji. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. rus. dno, rus. donce, ‘denko’, i podienja (z miękką półgłoską); czeskie dno, oddenek, ‘odziemek drzewa’, ‘pniak przy ziemi’; bułg. izdŭnka, ‘odrośl’, serb. izdanak, ‘kij odcięty przy ziemi’, izdan, ‘gdzie rzeka wypływa’; czes. bezden, bezdna, cerk. bezdŭna. Dno z *dŭbno, lit. dugnas z *dubnas, łotew. dubens, dibens, ‘grunt’, celt. dubno, w nazwach; od tegoż pnia co debrz (p.; Dubra, nazwy rzek celt., niem. Tauber z tego, i litew. Dubra, por. wyżej Dbra) i dziupło (p.); gock. diups, niem. tief, ‘głęboki’, goc. daupjan, niem. taufen, ‘chrzcić (ponurzyć)’.
