Langspylfilm
In langspylfilm, lange film, jûnfoljende film of yn it Ingelsk feature film is in film mei in spyldoer fan mear as in oere. Foarhinne duorre de trochsneed langspylfilm likernôch oardel oere, mar tsjintwurdich geane se gauris rom oer dy tiidslimyt hinne. De measte langspylfilms duorje no tusken de 70 en 210 minuten. It tsjinstelde fan in langspylfilm is in koarte film, dy't almeast mar in healoere of noch koarter duorret.
De tiidsdoer tusken in healoere en in oere is wat in griis gebiet, want hoewol't de Amerikaanske Academy of Motion Picture Arts and Sciences (dy't de Oscars útrikt), it American Film Institute en it British Film Institute allegearre úthâlde dat in film mei in lingte fan 2.400 tellen (d.w.s. 40 minuten) al in langspylfilm is, sille de measte minsken in film fan 40 minuten net as in lange film beskôgje. It Frânske Centre National de la Cinématographie definiëarret in langspylfilm as "in 35 mm-film langer as 1.600 m", wat foar lûdsfilms delkomt op persiis 58 minuten en 29 sekonden. Neffens it Amerikaanske Screen Actors Guild moat in langspylfilm teminsten in doer hawwe fan 80 minuten (oftewol 1 oere en 10 minuten).
Langspylfilms binne yn earste ynstânsje bedoeld foar fertoaning yn 'e bioskoop. De Ingelske term feature film kin oerset wurde as 'haadfilm', wêrmei't ferwiisd wurdt nei de iere praktyk yn Amerikaanske bioskopen om foarôfgeande oan 'e feature film ek in bioskoopsjoernaal en in koarte film te fertoanen. De earste langspylfilm út 'e filmskiednis wie de Australyske film The Story of the Kelly Gang, út 1906, hoewol't al yn 1897 it 100 minuten duorjende The Corbett-Fitzsimmons Fight útkaam. Dat wie lykwols gjin narrative film, mar in opname fan in bokswedstryd, dy't dêrom yn 'e regel beskôge wurdt as de earste lange dokumintêre.
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
|
Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: References, op dizze side. |