Karl Lachmann

Karl Lachmann, nado en Braunschweig o 4 de marzo de 1793 e finado en Berlín o 13 de marzo de 1851, foi un filólogo alemán.

Karl Lachmann

Biografía
Nacemento	(de) Karl Konrad Friedrich Wilhelm Lachmann 4 de marzo de 1793 Braunschweig, Alemaña
Morte	13 de marzo de 1851 (58 anos) Berlín, Alemaña
Lugar de sepultura	Dreifaltigkeitskirchhof II (pt)
Relixión	Cristianismo
Educación	Universidade de Gotinga Universidade de Leipzig
Actividade
Campo de traballo	Xermanística e Filoloxía clásica
Ocupación	lingüista, xermanista, erudito clásico, filólogo, profesor universitario, tradutor, filólogo clásico, escritor
Empregador	Universidade Humboldt de Berlín
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1844–) Academia de Ciencias de Baviera Academia de Ciencias de Rusia Academia Prusiana das Ciencias
Alumnos	Clemens Friedrich Meyer
Familia
Pai	Karl Ludolf Friedrich Lachmann
Irmáns	Friedrich Lachmann Heinrich Lachmann Wilhelm Lachmann
Sinatura
Descrito pola fonte	Allgemeine Deutsche Biographie Biblioteca dixital BEIC Obálky knih,

Traxectoria

Tras rematar os seus estudos en Leipzig e Gotinga, en 1816 comeza a súa actividade investigadora no Friedrichswerder Gymnasium de Berlín, converténdose despois en Privatdozent. En 1818 noméano profesor extraordinario de Filoloxía clásica na Universidade de Königsberg e dedica os seus estudos a antigos textos xermánicos.

Ensina Filoloxía clásica e Filoloxía xermánica na Universidade Humboldt de Berlín en 1825 e no 1830 foi admitido na Academia das Ciencias local.

Lachmann e a filoloxía moderna

Estudoso de filoloxía xermánica, clásica e neotestamentaria, no 1850 publica a edición crítica do De rerum natura de Lucrecio, adoptando por primeira vez de modo sistemático criterios mecánico-probabilísticos que permiten -partindo dun gran número de variantes- a escolla da lectura orixinal do texto.

Aínda hoxe tal método, chamado método de Lachmann, está na base da moderna ciencia filolóxica: malia as moitas revisións posteriores ás críticas de Joseph Bédier sobre a súa eficacia, foi recuperado posteriormente, se ben con algunhas significativas innovacións, grazas á obra do filólogo clásico italiano Giorgio Pasquali.

Fixo tamén unha edición apreciábel do Novo Testamento, publicada en 1831.

Obra

Os seus „Kleine Schriften“ foron reunidos por Karl Viktor Müllenhoff e Johannes Vahlen (Berlín 1876, 2 tomos).

Estudos

• Betrachtungen über Homers Ilias. Abhandlungen der Berlíner Akademie 1837, 1841 u. 1843; gesammelt mit Zusätzen von Haupt, Berlín 1847; 3. Auflage 1874.
• Observationes criticae. Götting. 1815.
• De choricis systematis tragicorum graecorum. Berlín 1819.
• De mensura tragoediarum. das. 1822 u. a.
• Über die ursprüngliche Gestalt des Gedichts der Nibelunge Noth. Dümmler, Berlín 1816 (Modelo:DTAW)
• Über die Leiche der deutschen Dichter des 12. und 13. Jahrhunderts. 1829.
• Über althochdeutsche Betonung und Verskunst. 1831.
• Über das Hildebrandslied. 1833.
• Über Singen und Sagen. 1833.
• Über den Eingang des Parzival. 1835.

Edicións

• Lucretius Berlín 1850; 1. Band: Text, 4. Auflage 1871; 2. Band: Kommentar, 4. Auflage 1882.
• Properz Leipzig 1816; neue Ausgabe, Berlín 1829.
• Tibull Berlín 1829.
• Catull Berlín 1829, 3. Auflage 1874.
• Neues Testaments kleinere Ausg., Berlín 1831, 3. Auflage 1846; größere mit Philipp Buttmann, Berlín 1842–1850, 2 Bände.
• Genesios Bonn 1834.
• Terentianus Maurus Berlín 1836.
• Gajus Bonn 1841 u. Berlín 1842.
• Babrios Berlín 1845.
• Avianus Berlín 1845.
• Römische Feldmesser mit Friedrich Bluhme, Theodor Mommsen, Adolf August Friedrich Rudorff, Berlín 1848–52, 2 Bände. Bd.1 Digitalisat, Bd.2
• Lucilius aus seinem Nachlass herausgegeben von Vahlen, Berlín 1876.
• Der Nibelunge Noth und die Klage. Berlín 1826, 5. Ausgabe 1878; 10. Abdruck des Textes, 1881; Anmerkungen und Lesarten dazu, 1837.
• Zwanzig alte Lieder von den Nibelungen. Berlín 1840.
• Auswahl aus den hochdeutschen Dichtern des 13. Jahrhunderts. Berlín 1820.
• Specimina linguae francicae. Berlín 1825.
• Walther von der Vogelweide. Berlín 1827; 5. Auflage von Müllenhoff, 1875.
• Hartmann von Aue, Iwein. mit Benecke, Berlín 1827; 4. Auflage 1877.
• Wolfram von Eschenbach, Berlín 1833, 4. Auflage 1879, 5. Auflage nach Moriz Haupt und Karl Müllenhoff besorgt von Karl Weinhold, Berlín 1891.
• Hartmann von Aue, Gregorius Berlín 1838.
• Ulrich von Lichtenstein. Mit Theodor von Karajan, Berlín 1841.
• Aus seinem Nachlass veröffentlichte Moriz Haupt einige von Lachmann hergestellte ältere Minnesänger: Des Minnesangs Frühling. Leipzig 1857 (Modelo:Digitalisat).
• Gotthold Ephraim Lessing: Sämmtliche Schriften. Neue rechtmäßige Ausgabe. Hrsg. von Karl Lachmann. Voß, Leipzig 1838–40. 13 Bände. (2. Aufl. hrsg. von Wendelin von Maltzahn, 1853–57, 12 Bände; 3. vermehrte Auflage hrsg. von Franz Muncker, 1886–1924, 23 Bde.)
• Tamén publicou os Philologischen Abhandlungen do seu amigo Klenze. Berlín 1839.

Traducións

• Shakespeare: Sonnette. Reimer, Berlín 1820 (Sitio web).
• Shakespeare: Macbeth. Reimer, Berlín 1829 (Sitio web).

Véxase tamén

Bibliografía

• Giovanni Fiesoli, La genesi del lachmannismo, Firenze, SISMEL, 2000.
• Martin Hertz, Karl Lachmann: eine Biographie, Berlín, W. Hertz, 1851.
• Marina Scialuga, Introduzione allo studio della filologia classica, Alessandria, Edizioni Dell'Orso, 2003.
• Sebastiano Timpanaro, La genesi del metodo del Lachmann, Firenze, F. Le Monnier, 1963.