Wikipedia

Eddie Irvine

Edmund "Eddie" Irvine, Jr. (nado o 10 de novembro de 1965) é un piloto de carreiras retirado británico de Irlanda do Norte. Foi o subcampión na tempada de 1999 pilotando para Ferrari.

Modelo:BiografíaEddie Irvine

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento10 de novembro de 1965 Editar o valor en Wikidata (59 anos)
Newtownards, Reino Unido (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
EducaciónRegent House Grammar School (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un Editar o valor en Wikidata
Nacionalidade deportivaReino Unido
Irlanda Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata
Sitio webeddieirvine.com Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm1133686 Facebook: eddieirvinef1 Editar o valor en Wikidata

Irvine foi influenciado polos seus pais para participar nas carreiras de coches. Comezou a súa carreira á idade de dezasete anos cando participou no Campionato de Fórmula Ford logrando pronto o éxito, antes de pasar aos campionatos de Fórmula Tres e á Fórmula 3000. A primeira vez que pilotou un Fórmula Un foi co equipo Jordan en 1993, onde alcanzou temperá notoriedade pola súa participación en incidentes múltiples ocasións durante a súa carreira. Conseguiu o seu primeiro podio en 1995 antes de trasladarse a Ferrari en 1996.

A súa tempada máis exitosa foi en 1999 cando logrou catro vitorias e desafiou ao piloto de McLaren Mika Häkkinen para o Campionato Mundial, terminando en segundo lugar. Trasladouse a Jaguar en 2000 e soportou os malos resultados, pero logrou facerse co primeiro podio para o seu equipo en 2001 e logrou outro podio en 2002. Irvine deixou Jaguar debido ás friccións dentro do seu equipo e anunciou a súa retirada do automobilismo de competición cando non conseguiu un asento para a tempada 2003.

Desde que abandonou os deportes de motor, Irvine converteuse nunha personalidade dos medios en Gran Bretaña. Tamén vinculóuselle coa adquisición dos equipos Jordan e Minardi en 2005, aínda que as conversacións non chegaron a nada. Irvine tamén ampliou os seus intereses ao mercado inmobiliario, acumulando un bo investimento durante a súa carreira deportiva.

Primeiros anos e carreira

editar

Irvine naceu o 10 de novembro de 1965, en Newtownards, Condado de Down en Irlanda do Norte, fillo de Edmund e Kathleen. Pasou a súa infancia na vila de Conlig. Ten unha irmá máis vella, Sonia, que actuou como fisioterapeuta de Irvine ata 1999.[1] Cursou estudos na escola secundaria de Regent House, sen sobresaír nunca nos resultados. O seu primeiro contacto co automobilismo foi cando a súa familia estando de vacacións asistiu ao Gran Premio do Reino Unido. O seu pai tamén correu en monoprazas por diversión. Irvine expresou inicialmente interese nas motocicletas pero o seu pai pensaba que eran demasiado perigosas. Irvine traballou sen remuneración na chatarrería da súa familia, a cambio de que o seu pai financiara a súa paixón polas carreiras.[2]. Máis tarde apareceu John Watson como o heroe da súa infancia [3].

Irvine comezou a competir cos coches de carreiras en 1983, animado polo seu pai;[4] Inicialmente interesouse polas carreiras de motos, pero os seus pais pensaron que o deporte era demasiado perigoso e así se viu obrigado a participar na Fórmula Ford.[4] Logo de participar nalgunhas carreiras, en 1984 gañou a súa primeira carreira en Brands Hatch, motivo polo que tamén gañou o premio ao mellor piloto.[4] En 1987, asinou un contrato co equipo Van Diemen e nese ano amañouse para gañar o título da categoría, a Formula Ford Festival e a serie RAC Formula Ford.

Ao final da tempada, participou, durante o inverno, nunha proba organizada por Marlboro no que o gañador obtería un lugar na Fórmula 3 británica; Irvine marcou o mellor tempo e asegurouse a participación na serie do campionato antes mencionado.[5] Durante esa tempada non logrou ningún éxito e terminou no quinto lugar. Tamén participou no Gran Premio de Macau, que forma parte do calendario da liga de Fórmula Tres, en substitución do pole position, pero non gañou a carreira. Grazas a Marlboro tamén puido participar, ao ano seguinte, no campionato de F3000 co equipo de Pacific Racing. Flanqueado por JJ Lehto, considerado entón unha nova promesa do automobilismo, logrou terminar na novena posición por diante do seu compañeiro de equipo, 13º.

En 1990 asinou un contrato para competir na Fórmula 3000 co equipo Jordan. Durante a tempada, obtivo unha vitoria en Alemaña e terminou a tempada en terceiro lugar, con mellores resultados que os seus compañeiros de equipo Heinz-Harald Frentzen e Emanuele Naspetti.[6] A finais de ano, participou de novo no Gran Premio de Macau e na Copa Fuji F3, terminando no podio nas dúas carreiras. O final da tempada coincidiu, con todo, co fin da relación co equipo e Irvine trasladouse ao Xapón para competir na Fórmula Nippon. Durante 1991, Irvine correu para Cerumo Racing onde logrou unha vitoria anotou 17 puntos para terminar sétimo no campionato de pilotos.[7]

Irvine participou por primeira vez nas 24 Horas de Le Mans en 1992 co equipo SARD pilotando un automóbil Toyota Grupo C xunto con Roland Ratzenberger e Eje Elgh. O equipo acabou noveno na xeral e ocupou o segundo lugar na clase Grupo C.[8]

Carreira na Fórmula Un

editar

Jordan (1993-1995)

editar

1993

editar

Irvine entrou na Fórmula Un, a categoría máis alta das carreiras de circuíto, co equipo Jordan, como compañeiro de equipo de Rubens Barrichello. Facendo o seu debut no Gran Premio do Xapón, Irvine terminou nos puntos no sexto lugar. De inmediato alcanzou a fama ao impedir adiantar ao piloto de McLaren Ayrton Senna durante varias voltas. Logo da carreira, Senna entrou na casa rodante de Jordan e golpeou na cara a Irvine.[9] Irvine retirouse no final da carreira en Australia, cando sufriu un accidente.[10] Na xeral, Irvine acabou 22º no campionato de pilotos logrando un punto.[11]

1994

editar

Irvine continuou en Jordan na tempada 1994 de novo acompañando a Barrichello. Na primeira rolda en Brasil, Irvine estivo involucrado nun choque en cadea de catro coches. Máis tarde recibiu unha sanción dunha carreira e unha multa de 10,000 $. Irvine recorreu a decisión da FIA, que decidiu rexeitar o recurso o 6 de abril e aumentou a pena a unha prohibición de tres carreiras.[12] O seu asento foi ocupado por Aguri Suzuki no seguinte Gran Premio do Pacífico e Andrea de Cesaris para as carreiras en San Marino e Mónaco.[13] Irvine volveu no Gran Premio español no que anotou os seus primeiros puntos da tempada co sexto lugar, logo sufriu retiradas consecutivas nas cinco carreiras seguintes.[14] Non foi capaz de terminar o Gran Premio de Bélxica debido a unha falla no alternador, malia que se clasificou 13º debido a completar máis do 90% da distancia da carreira, non terminou a carreira celebrada en Italia debido a un fallo de motor e máis tarde foi suspendido por tres carreiras por un incidente na primeira volta co piloto de Lotus Johnny Herbert durante a carreira.[15]

Irvine tivo unha polémica adicional durante a primeira sesión de clasificación do Gran Premio de Portugal cando lle pegou ao piloto de Williams Damon Hill. Irvine foi advertido de que se volvía a provocar un incidente similar vería revogada a súa Súper Licenza[16] terminou sétimo na carreira e logrou puntuar consecutivamente na seguintes dúas carreiras, foi cuarto no Gran Premio de Europa e quinto no Gran Premio do Xapón.[14] Irvine retirouse da última carreira da tempada en Australia logo de trompear.[17] Terminou o ano 16º no campionato de pilotos, con 6 puntos.[18] Fóra da Fórmula Un, Irvine participou na súa terceira carreira consecutiva nas 24 Horas de Le Mans pilotando para ADRS xunto con Mauro Martini e Jeff Krosnoff. O equipo terminou segundo na xeral e levouse a vitoria na clase LMP1 / C90 lideraron durante 90 minutos e víronse obrigados a reducir a velocidade debido a un problema na caixa de cambios.[19]

1995

editar
 
Irvine pilotando para Jordan no Gran Premio do Reino Unido de 1995

Irvine continuou en Jordan en 1995 de novo xunto a Barrichello. Soportou un mal comezo: Irvine viuse obrigado a retirarse na primeira carreira celebrada en Brasil debido a un problema na caixa de cambios,[20] e na seguinte carreira en Arxentina, entrou en contacto co pneumático traseiro esquerdo do piloto de McLaren Mika Häkkinen e retirouse cun fallo de motor logo de seis voltas.[21] Terminou oitavo no GP de San Marino e logrou os seus primeiros puntos ao alzarse coa quinta posición en España.[22] Logo de retirarse do Gran Premio de Mónaco, Irvine conseguiu o primeiro podio da súa carreira na Fórmula Un co terceiro posto en Canadá.[23] Malia este éxito, Irvine non anotou puntos nas seguintes sete carreiras. No Gran Premio de Bélxica, o coche de Irvine incendiouse durante unha parada en boxes cando a válvula de combustible atascouse aberta e viuse obrigado a retirarse.[24]

Na semana antes do Gran Premio de Europa, Jordan anunciou que Irvine siguiría por dous anos máis.[25] Con todo, Ferrari anunciou que contratara a Irvine, e que sería o compañeiro de equipo de Michael Schumacher para 1996.[26] Tivo un bo resultado na carreira terminando sexto, malia que terminou fóra dos puntos no Gran Premio do Pacífico. Irvine anotou os seus últimos puntos da tempada cun quinto lugar no Xapón e terminou a tempada cunha retirada debido á presión dos pneumáticos en Australia.[27] Terminou 12º no campionato de pilotos con 10 puntos.[28]

Ferrari (1996-1999)

editar

1996

editar
 
Irvine pilotando para Ferrari no Gran Premio de San Marino de 1996

Na primeira carreira en Australia, Irvine logrou a terceira posición; na seguinte rolda disputada no Brasil, terminou fóra dos puntos en sétima posición e quedou en quinto lugar en Arxentina. No Gran Premio de Europa, tivo problemas co manexo do seu coche e viuse involucrado nun incidente con Olivier Panis obrigando aos dous pilotos a retirarse.[29] Irvine logrou o cuarto lugar no GP de San Marino. Con todo, Irvine soportou a falta de fiabilidade do seu coche e viuse obrigado a retirarse nas seguintes oito carreiras consecutivas, xa fora por verse involucrado en incidentes ou por problemas co seu coche. A racha terminou cando Irvine acabou quinto no Gran Premio de Portugal malia que sufriu outra retirada na carreira de peche de tempada en Xapón. Irvine terminou décimo no campionato de pilotos con 11 puntos.[30]

1997

editar

A primeira carreira da tempada en Australia viu a Irvine involucrado nun accidente co piloto de Williams Jacques Villeneuve. O incidente creou polémica, xa que provocou un distanciamento con Irvine que se prolongou durante toda a tempada. Irvine logrou o 16º posto na seguinte carreira celebrada no Brasil, logo de atopar o seu coche difícil de conducir, e acadaría o segundo posto en Arxentina dúas semanas máis tarde, onde Irvine desafiou a Villeneuve pola vitoria que sufría unha doencia estomacal e tiña problemas de freos no seu coche. O resultado terminou coa demanda da prensa italiana para que Irvine fora despedido. Mantivo a súa forma logrando dous terceiros postos consecutivos nas dúas carreiras seguintes. Isto viuse interrompido cando Irvine retirouse do Gran Premio español onde cosechou críticas por parte de Panis e Jean Alesi.

Na seguinte carreira celebrada no Canadá Irvine estivo involucrado nun incidente xunto ao piloto de McLaren Mika Häkkinen na primeira volta. Amañouse para recuperarse e lograr un novo podio en Francia, a partir deste momento a forma de Irvine caeu e terminou fóra dos puntos nas seguintes sete carreiras. Durante o verán, anunciouse que Irvine permanecería en Ferrari para 1998.[31] A súa racha de malos resultados terminou cun terceiro posto no Gran Premio do Xapón, e concluíu a tempada cun quinto lugar no Gran Premio de Europa.[32] Irvine terminou sétimo no campionato de pilotos con 24 puntos.[33]

1998

editar
 
Irvine no Gran Premio de Australia de 1999

Irvine mantívose en Ferrari en 1998 de novo como compañeiro de Schumacher. O nivel da condición física de Irvine foi posta en dúbida cando sufriu de dor de costas. Para combater o problema, instalouse un novo asento no seu coche.[34] Irvine fixera moi poucas probas co coche do seu equipo, o Ferrari F300, durante a pretempada e resultou afectado pola guerra de pneumáticos entre Bridgestone e Goodyear, pero mostrouse confiado sobre as súas posibilidades na tempada.[35] Na primeira carreira da tempada en Australia, Irvine terminou cuarto e na seguinte carreira celebrada no Brasil quedou na oitava posición. Tras estes resultados, Irvine fixo unha boa primeira parte da tempada, nas seguintes oito carreiras terminou no podio seis veces retirouse en España cando se viu involucrado nunha colisión co piloto de Benetton Giancarlo Fisichella, creando outra polémica e terminou en segundo lugar en Francia detrás do seu compañeiro Schumacher, foi o primeiro dobrete de Ferrari en oito anos.

En xullo, anunciouse que Irvine asinara unha extensión de dous anos do seu contrato.[36] O contrato estipulaba que Irvine podía elixir a súa propia estratexia e configuración, malia que mantería un papel de apoio a Schumacher.[37] Logo de dous abandonos nas seguintes tres carreiras, Irvine recuperouse para terminar segundo en Italia e na cuarta posición no Gran Premio de Luxemburgo. Pechou a tempada cun segundo posto no Xapón. Irvine terminou a tempada no cuarto lugar do campionato de pilotos e anotou 47 puntos.[38]

1999

editar
 
Irvine pilotando para Ferrari no Gran Premio do Canadá de 1999

Para a tempada 1999, Irvine mostrouse confiado de cara á tempada, dicindo: "Logo dos resultados do ano pasado, onde obtiven o meu mellor resultado da historia do campionato coa cuarta posición da xeneral, agora, para este ano, quero facelo aínda mellor".[39] A súa tempada tivo un bo comezo: Irvine conseguiu a súa primeira vitoria na Fórmula Un na carreira de apertura da tempada en Australia;[40] e na seguinte carreira no Brasil, obtivo a quinta posición malia unha parada en boxes non programada.[41] Tres semanas máis tarde retirouse no GP de San Marino, o coche de Irvine sufriu un fallo de motor logo de 46 voltas e perdeu o liderado do Campionato Mundial de Pilotos co seu compañeiro de equipo Schumacher. Conseguiu o seu segundo podio da tempada na seguinte rolda en Mónaco.[42] Irvine alzouse co terceiro lugar no Canadá malia unha colisión co piloto de McLaren David Coulthard logrando a volta rápida.[43]

No Gran Premio do Reino Unido. Onde Irvine logrou o segundo lugar, Schumacher chocou tras saírse da curva de alta velocidade Stowe Corner cando fallou o freo traseiro do seu coche, o resultado foi unha perna rota.[44] Irvine asumiu o papel de líder do seu equipo e tivo como compañeiro ao piloto finlandés Mika Salo nas seguintes seis carreiras. Irvine logrou dúas vitorias consecutivas en Austria e Alemaña recuperando o liderado do Campionato de Pilotos[45] e asegurou un podio máis en Hungría no que tivo problemas co sobreviraxe no seu coche.[46] Con todo, Irvine e Salo queixáronse da falta de desenvolvemento co coche e Irvine ameazou con abandonar Ferrari se a súa candidatura ao campionato non era apoiada plenamente.[47] Con todo, Irvine puntuou consecutivamente nas dúas carreiras seguintes, foi cuarto en Bélxica e sexto en Italia.[48] En setembro, anunciouse que Irvine fichara co equipo Jaguar que adquirira o equipo Stewart en xuño e sería compañeiro de Johnny Herbert.[49] Irvine terminou sétimo no Gran Premio de Europa logo de facer unha parada de 48 segundos cando un dos seus pneumáticos de auga quedou mal posto e quedou detrás seu rival Mika Häkkinen.[50]

Na penúltima rolda en Malaisia, Irvine conseguiu a súa cuarta vitoria da tempada, aínda que el e Schumacher foron posteriormente descualificados cando se descubriu que os bargeboards dos seus coches non cumpría cos regulamentos técnicos da Fórmula Un.[51] Ferrari fixo unha reclamación á FIA que se escoitou o 22 de outubro. Ao día seguinte, anunciouse que o Tribunal de Apelación anulara a decisión asegurando un último enfrontamento.[52] Na rolda de pechadura da tempada no Xapón, Irvine caeuse da cualificación e só logrou terminar terceiro na carreira e perder o campionato de pilotos con Häkkinen por 2 puntos. Non obstante os esforzos de Irvine durante a tempada axudaron a Ferrari para facerse co primeiro campionato de construtores en 16 anos.[53] Irvine foi galardoado co Hawthorn Memorial Trophy, un premio anual outorgado ao piloto británico ou da Commonwealth máis exitoso na Fórmula un no transcurso dunha tempada.[54] foi tamén nomeado por Autosport como o mellor piloto británico de competición do no 1999.[55]

Jaguar (2000-2002)

editar

2000

editar
 
O Jaguar R1 pilotado por Irvine en 2000.

O expiloto de carreiras británico Stirling Moss expresou as súas dúbidas sobre as esperanzas de Irvine para ser un aspirante ao título con Jaguar durante a seguinte tempada.[56] Os ex Campión Mundial de Pilotos británico Jackie Stewart, dixo: "... realmente volve de novo. Estivo baixo a sombra dun gran piloto en Ferrari. Creo que é o momento que abandonar esa sombra e pasar a correr para se mesmo".[57] Irvine tivo un mal comezo, nas dúas primeiras carreiras celebradas en Australia e Brasil, Irvine sufriu retiradas consecutivas debido a trompos. Posteriormente logrou terminar nas seguintes tres carreiras, aínda que fóra das posicións dos puntos. Retirouse do Gran Premio de Europa logo dunha colisión co piloto de Williams Ralf Schumacher despois de trompear e ser superado polo piloto de Arrows Jos Verstappen.[58] Na seguinte carreira en Mónaco Irvine anotou os primeiros puntos co cuarto lugar.[59]

Viuse obrigado a retirarse no Gran Premio de Austria debido a dores abdominais causados por un ataque de apendicite malia que participou na primeira sesión de adestramentos libres do evento. Foi substituído polo piloto de probas do equipo Luciano Burti.[60] Irvine foi considerado apto para participar no Gran Premio de Alemaña,[61] onde se asegurou a décima posición malia un trompo.[62] Non foi capaz de anotar máis puntos nas seguintes cinco carreiras, que incluíron unha retirada en Italia cando chocou con Salo na primeira volta.[63] Terminou a tempada chegando á meta nas tres últimas carreiras, puntuando na carreira que pechaba a tempada, o Gran Premio de Malaisia onde terminou sexto.[64] Irvine terminou a tempada 13º no campionato de pilotos e anotou catro puntos.[65] Fóra da Fórmula Un, Irvine participou no Belfast City Open e o Direct Millennium Motorsport Festival pilotando un coche deportivo de Jaguar para celebrar a participación da marca no Tourist Trophy.[66]

2001

editar
 
Jaguar R2 de Irvine para a tempada 2001

Irvine mantívose en Jaguar na tempada 2001 e foi compañeiro de Luciano Burti.[67] Malia as súas críticas, o director do equipo Jaguar Bobby Rahal apoiou a Irvine para a seguinte tempada, aínda que non confiaba en Irvine debido as súas dúbidas sobre que o seu equipo chegara a ser competitivo.[68] Rahal preocupouse pola actitude de Irvine cando o coche do equipo, o Jaguar R2, deu un baixo rendemento durante as probas de pretempada.[69] Irvine apoiou a opinión de ser despedido ao final da tempada se as súas actuacións non satisfacían ao equipo.[70] Irvine logrou o 11º posto na primeira rolda en Australia e non puido terminar as seguintes catro carreiras consecutivas.[71] Antes do Gran Premio español, Burti deixou Jaguar para unirse ao equipo Prost e o equipo contratou como compañeiro de Irvine a Pedro de la Rosa.[72] Irvine logrou terminar o Gran Premio de Austria na sétima posición e logrou o primeiro podio de Jaguar co terceiro lugar na seguinte rolda en Mónaco.[73] En xuño, confirmouse que Irvine e de la Rosa serían retidos por Jaguar para 2002.[74]

Malia este éxito, Irvine non puido terminar seis das seguintes oito carreiras. Sufriu unha tensión no pescozo nunha sesión de probas en Silverstone e tomouse o tempo de descanso durante as vacacións de verán[75] Durante este período, Rahal intentou vender a Irvine ao equipo Jordan cun salario adicional de 10 $ millóns de dólares para Irvine. Irvine rexeitou o contrato xa que quería axudar a Jaguar a ser máis competitivo.[76] O contrato, concibido orixinalmente por Rahal como unha broma, conduciu ao seu despedimento e foi substituído polo austríaco campión do mundo Niki Lauda.[77] No Gran Premio de Bélxica, Irvine estivo involucrado nunha colisión con Burti que trataba de alcanzalo. Burti estrelouse a máis de 240 kph e absolveu calquera culpa posta sobre Irvine.[78] Irvine logrou facerse cuns puntos ao final da tempada co quinto lugar nos Estados Unidos e terminou a tempada cunha retirada no Gran Premio do Xapón.[79] Irvine terminou a tempada 12º no campionato de pilotos logo de anotar seis puntos.[80]

2002

editar
 
Irvine pilotando para Jaguar no Gran Premio dos Estados Unidos de 2002

Irvine continuou en Jaguar na tempada 2002 de novo como compañeiro de Pedro de la Rosa. Na preparación para a tempada, Irvine fixo un exame físico e rexistrou unha alta puntuación. Con todo, mostrouse cauteloso sobre as perspectivas do seu equipo cara ao próximo ano, dicindo: "Só temos que esperar e ver o que sucede con este coche, é un interrogante".[81] Na primeira rolda en Australia, Irvine terminou cuarto,[82] e na seguinte carreira en Malaisia, viuse obrigado a retirarse por un problema hidráulico.[83] Posteriormente Irvine logrou facerse coa sétima posición no Gran Premio do Brasil, antes de sufrir tres retiradas consecutivas nas seguintes carreiras. Máis tarde no Gran Premio de Mónaco terminou en novena posición, que foi seguido con seis retiradas consecutivas nas seguintes sete carreiras. Con todo, isto marcou un punto de inflexión e Irvine logrou terminar todas as carreiras restantes. Puntuando en dúas ocasións, cun sexto lugar en Bélxica e o seu último podio co terceiro lugar en Italia.[84] Terminou a tempada noveno no campionato de pilotos, con oito puntos.[85]

Durante a tempada, houbo unha gran fricción entre Irvine e o seu equipo debido á súas críticas pola falta de desenvolvemento do coche. Nun esforzo por reter a Irvine, Jaguar ofreceulle 6 $ millóns de dólares de salario, con todo, non se alcanzou un acordo. Considerou volver ao seu antigo equipo Jordan para a tempada 2003, pero non alcanzaron un acordo debido aos problemas financeiros do equipo.[86] Polo que finalmente retirouse da competición.

Logo da Fórmula Un (2003-presente)

editar
 
Irvine nunha exhibición nun Ferrari 312T3 no Festival da Velocidade de Goodwood de 2009

O 24 de xullo de 2003, Irvine foi detido tras ser sorprendido conducindo unha moto de máis de 50 km/h por Hyde Park sen licenza nin seguro. Debía ser condenado nos xulgados de Bow Street, pero Irvine non asistiu. Emitiuse unha orde de arresto con fianza.[87]

En maio de 2005, rumoreouse que Irvine dirixía un consorcio para comprar o equipo Jordan e o seu interese en correr co equipo.[88] Máis tarde vinculárono a unha posible venda do equipo Minardi e conversacións co director do equipo Paul Stoddart.[89]

Fíxose millonario a través de investimentos inmobiliarios antes de chegar á Fórmula Un. Fóra da F1, dise que Irvine ten unha carteira de propiedades multimillonaria, posúe máis de corenta propiedades en todo o mundo. De acordo coa Sunday Times Rich List, publicada en abril de 2006, Irvine era a quinta persoa máis rica de Irlanda do Norte nese momento, logo de aumentar a súa fortuna persoal a aproximadamente 160 millóns de libras. Tamén é o propietario de Eddie Irvine Sports, unha instalación con mesas de snooker e billares, pista de carreiras de karts, paintball, e campos de fútbol en Bangor, preto da súa nativa Conlig.[90]

O 9 de xaneiro de 2014, Irvine foi condenado a seis meses de prisión tras ser declarado culpable de "dano mutuo" tras unha pelexa nun club nocturno en Milán, Italia, con Gabriele Moratti, fillo da ex alcalde de Milán Letizia Moratti. O avogado de Moratti, Vincenzo Saponara, dixo aos medios que a sentenza era susceptible de ser suspendida e que ningún dos dous iría ao cárcere.[91]

Nacionalidade

editar

Como naceu en Irlanda do Norte, un país constituínte do Reino Unido, Irvine foi cidadán británico durante toda a súa carreira. Tamén tivo unha licenza de carreiras emitida pola Autoridade Deportiva Nacional da República de Irlanda.[92] (Os pilotos non están obrigados a obter a súa licenza no seu país de orixe.) As normas deportivas internacionais da FIA din que os pilotos que compiten no Campionato Mundial da FIA deberán competir baixo a nacionalidade do seu pasaporte, en lugar da da Autoridade Deportiva Nacional que emitiu a súa licenza de competición, como é o caso noutras carreiras de serie.[93]

Esta situación creou certa confusión en canto á nacionalidade de Irvine, na cerimonia do podio do Campionato Mundial de Fórmula 1. No seu terceiro podio, un segundo lugar para Ferrari no Gran Premio da Arxentina de 1997, a bandeira tricolor irlandesa izouse por erro polos organizadores da carreira.[94] Isto levou á súa familia a recibir ameazas telefónicas. Irvine pediu entón que nas carreiras posteriores, poder izar unha bandeira politicamente neutral o trevo, e que soara a canción Londonderry Air en vez do himno para marcar unha vitoria.[92] Un portavoz da FIA dixo:

“ Polo que entendemos, Irvine ten pasaporte británico polo que a Union Jack debe ser izada. ... Teño entendido que ten unha bandeira especial, pero os nosos regulamentos non permiten isto. ”

— Francesco Longanesi portavoz da FIA.[94]

Irvine auto-identificouse como irlandés:

“ Pero ao final do día, son irlandés. Quero dicir, teño un pasaporte británico, pero se eres de Irlanda, norte ou sur, eres irlandés. E ser 'British' é. . . unha cousa tan anódina, non é así? ”

— .. 1995 entrevista[95]

Vida persoal

editar

Fíxose coñecido polos seus flirteos con varias mulleres, incluíndo Pamela Anderson.[96]

Irvine nomea a súa ex noiva María Drummond como a súa maior influencia, a coñeceu no Gran Premio de Macau en 1988. O par mantivéronse como amigos durante un ano, permanecendo en contacto regular, a relación fíxose máis profunda cando Drummond separouse do seu noivo.[97] desta relación Irvine ten unha filla, Zoe.[98] Dixo que o nacemento da súa filla foi o mellor momento da súa vida malia non ser un amante natural dos bebés.[99]

Irvine é visto por moitos como un playboy tipo James Hunt, en contraste coas estrelas modernas deste deporte, que son vistos como sobrios e menos extravagantes. Irvine tamén é recordado pola súa tendencia a dicir o que pensa, a miúdo irritando a moitos. Malia isto, Irvine non se considera a si mesmo como un playboy e indica a súa vida é "un 90% de traballo".[99] Foi alcumado "Irv the Swerve" (Irv o trompos) e máis tarde "Fast Eddie" (Eddie o rápido).[100]

Rexistro de carreiras

editar

Resumo da súa carreira

editar
Tempada Series Equipo Carreiras Poles Gañados Puntos Posición
1983 Formula Ford races ? 20 ? ? ? ?
1984 Misc Formula Ford races ? 22 2 2 ? ?
1985 Esso Formula Ford 1600 ? 20 3 0 44 10º
1986 Misc Formula Ford races ? 17 0 0 ? ?
1987 Esso Formula Ford 1600 Van Diemen 14 5 6 165 1º
RAC Formula Ford 1600 Van Diemen 12 10 8 160 1º
Formula Ford Festival Van Diemen 1 1 1 N/A 1º
BBC Formula Ford 2000 Van Diemen 4 2 2 24 2º
1988 British F3 championship WSR 18 1 0 53 5º
Cellnet Formula Three Race WSR 1 0 0 N/A R
Macau Grand Prix WSR 1 1 0 N/A R
1989 International Formula 3000 Pacific 10 0 0 11 9º
Macau Grand Prix WSR 1 0 0 N/A R
1990 International Formula 3000 Jordan 11 0 1 27 3º
Macau Grand Prix WSR 1 0 0 N/A 3º
F3 Fuji Cup WSR 1 0 0 N/A 3º
1991 Japanese Formula 3000 Cerumo 11 0 1 14 7º
1992 Japanese Formula 3000 Cerumo 11 2 1 17 8º
24 Horas de Le Mans TOM'S/SARD 1 0 0 N/A 9º
1993 Japanese Formula 3000 Cerumo 10 4 1 32 2º
24 Horas de Le Mans SARD Toyota 1 0 0 N/A 4º
Fórmula 1 Sasol Jordan 2 0 0 1 20º
1994 Fórmula 1 Sasol Jordan 13 0 0 6 16º
24 Horas de Le Mans SARD Toyota 1 0 0 N/A 2º
1995 Fórmula 1 Total Jordan Peugeot 17 0 0 10 12º
1996 Fórmula 1 Scuderia Ferrari 16 0 0 11 10º
1997 Fórmula 1 Scuderia Ferrari Marlboro 17 0 0 24 7º
1998 Fórmula 1 Scuderia Ferrari Marlboro 16 0 0 47 4º
1999 Fórmula 1 Scuderia Ferrari Marlboro 16 0 4 74 2º
2000 Fórmula 1 Jaguar Racing 17 0 0 4 13º
2001 Fórmula 1 Jaguar Racing 17 0 0 6 12º
2002 Fórmula 1 Jaguar Racing 17 0 0 8 9º

Resultados completos na International Formula 3000

editar

(key) (Carreiras en letra grosa indican pole position; carreiras en itálica indican volta rápida.)

Ano Equipo 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 POS. Puntos
1989 Pacific Racing SIL
NTS 		VAL
Ret 		PAU
Ret 		JER
Ret 		PER
3 		BRH
Ret 		BIR
6 		SPA
9 		BUG
4 		DIJ
4 		9º 11
1990 Eddie Jordan Racing DON
Ret 		SIL
6 		PAU
Ret 		JER
NTS 		MNZ
2 		PER
4 		HOC
1 		BRH
3 		BIR
Ret 		BUG
3 		NOG
Ret 		3º 27

Resultados completos no campionato xaponés de Formula 3000

editar

(key) (Carreiras en letra grosa indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida)

Ano Equipo 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Pos. Puntos
1991 Team Cerumo SUZ
8 		AUT
5 		FUJ
15 		MIN
1 		SUZ
4 		SUG
7 		FUJ
13 		SUZ
Ret 		FUJ
C 		SUZ
13 		FUJ
9 		7º 14
1992 Team Cerumo SUZ
8 		FUJ
4 		MIN
1 		SUZ
Ret 		AUT
Ret 		SUG
Ret 		FUJ
7 		FUJ
5 		SUZ
4 		FUJ
11 		SUZ
Ret 		8º 17
1993 Team Cerumo SUZ
3 		FUJ
3 		MIN
Ret 		SUZ
1 		AUT
C 		SUG
15 		FUJ
C 		FUJ
6 		SUZ
2 		FUJ
2 		SUZ
4 		2º 32

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans

editar
Ano Equipo Co-Piloto Coche Clase Voltas Pos. Clase
Pos.
1992   Toyota Team Tom's
  Kitz Racing Team with SARD 		  Roland Ratzenberger
  Eje Elgh 		Toyota 92C-V
Toyota R36V 3.6L Turbo V8 		C2 321 9º 2º
1993   Toyota Team Tom's   Toshio Suzuki
  Masanori Sekiya 		Toyota TS010
Toyota RV10 3.5 L V10 		C1 364 4º 4º
1994   SARD Company Ltd.   Mauro Martini
  Jeff Krosnoff 		Toyota 94C-V
Toyota R36V 3.6 L Turbo V8 		LMP1
/C90 		343 2º 1º

Resultados completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Puntos
1993 Sasol Jordan Jordan 193 Hart 1035 3.0 V10 RSA BRA EUR SMR ESP MON CAN FRA GBR ALE HUN BEL ITA POR XPN
6 		AUS
Ret 		22º 1
1994 Sasol Jordan Jordan 194 Hart 1035 3.5 V10 BRA
Ret 		PAC SMR MON ESP
6 		CAN
Ret 		FRA
Ret 		GBR
Ret 		ALE
Ret 		HUN
Ret 		BEL
13† 		ITA
Ret 		POR
7 		EUR
4 		XPN
5 		AUS
Ret 		16º 6
1995 Total Jordan Peugeot Jordan 195 Peugeot A10 3.0 V10 BRA
Ret 		ARX
Ret 		SMR
8 		ESP
5 		MON
Ret 		CAN
3 		FRA
9 		GBR
Ret 		ALE
9† 		HUN
13† 		BEL
Ret 		ITA
Ret 		POR
10 		EUR
6 		PAC
11 		XPN
4 		AUS
Ret 		12º 10
1996 Scuderia Ferrari Ferrari F310 Ferrari 046 V10 AUS
3 		BRA
7 		ARX
5 		EUR
Ret 		SMR
4 		MON
7† 		ESP
Ret 		CAN
Ret 		FRA
Ret 		GBR
Ret 		ALE
Ret 		HUN
Ret 		BEL
Ret 		ITA
Ret 		POR
5 		XPN
Ret 		10º 11
1997 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F310B Ferrari 046/2 V10 AUS
Ret 		BRA
16 		ARX
2 		SMR
3 		MON
3 		ESP
12 		CAN
Ret 		FRA
3 		GBR
Ret 		ALE
Ret 		HUN
9† 		BEL
10† 		ITA
8 		AUT
Ret 		LUX
Ret 		XPN
3 		EUR
5 		7º 24
1998 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F300 Ferrari 047 V10 AUS
4 		BRA
8 		ARX
3 		SMR
3 		ESP
Ret 		MON
3 		CAN
3 		FRA
2 		GBR
3 		AUT
4 		ALE
8 		HUN
Ret 		BEL
Ret 		ITA
2 		LUX
4 		XPN
2 		4º 47
1999 Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F399 Ferrari 048 V10 AUS
1 		BRA
5 		SMR
Ret 		MON
2 		ESP
4 		CAN
3 		FRA
6 		GBR
2 		AUT
1 		ALE
1 		HUN
3 		BEL
4 		ITA
6 		EUR
7 		MAL
1 		XPN
3 		2º 74
2000 Jaguar Racing Jaguar R1 Cosworth CR2 V10 AUS
Ret 		BRA
Ret 		SMR
7 		GBR
13 		ESP
11 		EUR
Ret 		MON
4 		CAN
13 		FRA
13 		AUT
PO 		ALE
10 		HUN
8 		BEL
10 		ITA
Ret 		USA
7 		XPN
8 		MAL
6 		13º 4
2001 Jaguar Racing Jaguar R2 Cosworth CR3 V10 AUS
11 		MAL
Ret 		BRA
Ret 		SMR
Ret 		ESP
Ret 		AUT
7 		MON
3 		CAN
Ret 		EUR
7 		FRA
Ret 		GBR
9 		ALE
Ret 		HUN
Ret 		BEL
Ret 		ITA
Ret 		USA
5 		XPN
Ret 		12º 6
2002 Jaguar Racing Jaguar R3 Cosworth CR3 V10 AUS
4 		MAL
Ret 		BRA
7 		SMR
Ret 		ESP
Ret 		AUT
Ret 		MON
9 		CAN
Ret 		EUR
Ret 		GBR
Ret 		FRA
Ret 		ALE
Ret 		HUN
Ret 		BEL
6 		ITA
3 		USA
10 		XPN
9 		9º 8

† O piloto non terminou o Gran Premio, pero se clasificou ao completar máis do 90% da distancia de carreira.

Notas

editar
  1. ↑ "Irvine's sister Sonia resigns.". eddieirvine.co.uk. 16 de decembro de 1999. Arquivado dende o orixinal o 08 de decembro de 2014. Consultado o 5 de decembro de 2014. 
  2. ↑ Irvine, Nottage 2000, p. 102–103.
  3. ↑ Irvine, Nottage 2000, p. 28.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Giancarlo Galavotti (4 de agosto de 1999). "Irvine, an Irish story". La Gazzetta dello Sport. p. 16. 
  5. ↑ Andrea Cremonesi (27 de xullo de 1999). "A modern fairy tale". La Gazzetta dello Sport. p. 17. 
  6. ↑ Diepraam, Mattijs (August 2001). "Irv's rocky entry to the F1 world". 8W.Forix. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  7. ↑ "Formula 3000 Japan 1991 standings". Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  8. ↑ "SARD Luck Story". MotorSport Magazine: 74. 
  9. ↑ "Irvine threatens to sue Senna". Herald Scotland. 26 de outubro de 1993. Arquivado dende o orixinal o 03 de febreiro de 2015. Consultado o 8 de novembro de 2014. 
  10. ↑ "Grand Prix Results: Australian GP, 1993". GrandPrix.com. Consultado o 8 de novembro de 2014. 
  11. ↑ "1993: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  12. ↑ Alsop, Derick (7 de abril de 1994). "Motor Racing: Irvine's ban increased: FIA rejects appeal". The Independent. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  13. ↑ "Motorsport Information for April 1994". GEL Motorsport. abril 1994. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  14. ↑ 14,0 14,1 "1994: Irvine, Eddie". Formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2014. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  15. ↑ "Grand Prix Results: Italian GP, 1994". GrandPrix.com. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  16. ↑ Tremayne, David (25 de setembro de 1994). "Motor Racing: Accident-prone Irvine slides closer to ban". The Independent. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  17. ↑ "Grand Prix Results: Australian GP, 1994". GrandPrix.com. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  18. ↑ "1994: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  19. ↑ "Un Italiano A Le Mans, Baldi e Porsche Vincenti" [An Italian at Le Mans, Baldi Porsche and Winning] (en Italian). La Repubblica. 20 de xuño de 1994. Consultado o 2 de novembro de 2014. 
  20. ↑ Henry, Alan (decembro de 1995) [1995]. "1995 Grands Prix: Brazilian Grand Prix". Autocourse 1995–96. Hazleton Publishing. pp. 91. ISBN 1-874557-36-5. 
  21. ↑ "Grand Prix Results: Argentine GP, 1995". GrandPrix.com. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  22. ↑ "1995: Irvine, Eddie". Formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 02 de novembro de 2014. Consultado o 5 December 2014. 
  23. ↑ "Jordan fields the debate". MotorSport: 20. 
  24. ↑ "Grand Prix Results: Belgian GP, 1995". GrandPrix.com. Consultado o 8 November 2014. 
  25. ↑ "Jordan confirms Eddie and Rubens". GrandPrix.com. 25 de setembro de 1995. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  26. ↑ "Irvine to Ferrari!". GrandPrix.com. 2 de outubro de 1995. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  27. ↑ "GRAND PRIX RESULTS: AUSTRALIAN GP, 1995". GrandPrix.com. Arquivado dende o orixinal o 20 de febreiro de 2008. Consultado o 2 de marzo de 2008. 
  28. ↑ "1995: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  29. ↑ "Grand Prix Results: European GP, 1996". GrandPrix.com. 28 de abril de 1996. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  30. ↑ "1996: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 December 2014. 
  31. ↑ Wilde, Jon (1 de agosto de 1997). "Motor racing: Ferrari extend Irvine's contract". The Independent. Consultado o 12 de novembro de 2014. 
  32. ↑ "Sport: Formula 1 – Race summaries: 1997 season". BBC News. 5 de marzo de 1998. Consultado o 16 de novembro de 2014. 
  33. ↑ "1997: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  34. ↑ Wheeler, Emily (18 de novembro de 1998). "1998: The Changing Fortunes of Eddie Irvine". Atlas F1. Consultado o 8 de novembro de 2014. 
  35. ↑ "Rally top brass act on riot". Irish Indepdendent. 26 de febreiro de 1998. Consultado o 17 de novembro de 2014. 
  36. ↑ "...and Irvine stays at Ferrari". GrandPrix.com. 27 de xullo de 1998. Consultado o 7 de outubro de 2014. 
  37. ↑ "The Grapevine: Rumours and speculation in the world of Formula One". Atlas F1. 9 de xuño de 1999. Consultado o 7 de outubro de 2014. 
  38. ↑ "1998: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 December 2014. 
  39. ↑ "Eddie Irvine speaks". Atlas F1. 23 de xaneiro de 1999. Consultado o 7 de outubro de 2014. 
  40. ↑ "Irvine in maiden GP victory". BBC News. 7 de marzo de 1999. Consultado o 8 de outubro de 2014. 
  41. ↑ "1999 Brazilian Grand Prix". carenthusiast.com. 11 de abril de 1999. Consultado o 8 de outubro de 2014. 
  42. ↑ "Schumacher and Ferrari rule Monaco". BBC News. 16 de maio de 1999. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  43. ↑ "Heinz-Harald Frentzen Crashes within Sight of Podium Finish". Honda. 13 de xuño de 1999. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  44. ↑ Lupini, Michele (14 de xullo de 1999). "Grand Prix of Britain Review". Atlas F1. Consultado o 3 de novembro de 2014. 
  45. ↑ "PLUS: AUTO RACING – GERMAN GRAND PRIX; Irvine Takes Lead In Formula One". The New York Times. 2 de agosto de 1999. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  46. ↑ "Mika Hakkinen wins". Atlas F1. 15 de agosto de 1999. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  47. ↑ "Irvine threatens to quit Ferrari". Associated Press. 12 August 1999. Arquivado dende o orixinal o 08 de maio de 2016. Consultado o 16 de abril de 2016. 
  48. ↑ "1999: Irvine, Eddie". Formula1.com. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  49. ↑ "Irvine confirms Jaguar move". BBC News. 14 de setembro de 1999. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  50. ↑ Allsop, Derick (28 de setembro de 1999). "Ferrari read riot act after pit-stop embrassment". The Independent. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  51. ↑ Tremayne, David (18 de outubro de 1999). "Missing centimetre floors Ferrari". The Independent. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  52. ↑ "PLUS: AUTO RACING – FORMULA ONE; Ferrari Wins Appeal To Keep Race Alive". The New York Times. 24 de outubro de 1999. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  53. ↑ Lupini, Michele (3 de novembro de 1999). "Grand Prix of Japan Review". Atlas F1. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  54. ↑ "Eddie picks up Hawthorn trophy". GPUpdate.net. 21 de abril de 2000. Consultado o 17 de novembro de 2014. 
  55. ↑ "Autosport Awards: Hall of Fame". Autosport. 8 de decembro de 1999. Consultado o 4 de maio de 2015. 
  56. ↑ "Moss Rules Out Irvine's Chances". Atlas F1. 21 de xaneiro de 2000. Consultado o 16 de novembro de 2014. 
  57. ↑ Baldwin, Alan (25 de xaneiro de 2000). "Irvine Says Jaguar Won't Change Him". Atlas F1. Consultado o 16 de novembro de 2014. 
  58. ↑ Collings, Timothy (21 de maio de 2000). "Timothy Collings' European GP Race Report". Atlas F1. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  59. ↑ "Jaguar celebrates first points in Formula One". ESPN.com. 4 June 2000. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  60. ↑ "Irvine Pulls Out of Austria Grand Prix". Atlas F1. 14 de xullo de 2000. Arquivado dende o orixinal o 15 de febreiro de 2001. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  61. ↑ "Irvine passed fit to race in Germany". GrandPrix.com. 20 de xullo de 2000. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  62. ↑ "Irvine spins out of German Grand Prix". BBC Sport. 30 de xullo de 2000. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  63. ↑ "Irvine crashes out at Monza". BBC Sport. 10 de setembro de 2000. Consultado o 16 de novembro de 2014. 
  64. ↑ "2000: Irvine, Eddie". Formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2014. Consultado o 24 de novembro de 2014. 
  65. ↑ "2000: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 24 de novembro de 2014. 
  66. ↑ "Irvine for Belfast". MotorSport Magazine: 6. 
  67. ↑ "Irvine coy over Jaguar prospects". BBC Sport. 28 de febreiro de 2001. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  68. ↑ "Irvine searching for success, but not hopeful". GrandPrix.com. 11 de xaneiro de 2001. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  69. ↑ "Irvine faces wrath of Rahal". GrandPrix.com. 22 February 2001. Consultado o 5 October 2014. 
  70. ↑ "Sack Me If I Fail, Says Irvine". Atlas F1. 2 de marzo de 2001. Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2001. Consultado o 23 de novembro der 2014. 
  71. ↑ "2001: Irvine, Eddie". Formula1.com. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  72. ↑ "De la Rosa replaces Prost-bound Burti at Jaguar". Autosport. 19 de abril de 2001. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  73. ↑ Edworthy, Sarah (27 de maio de 2001). "Monaco Grand Prix: Streetwise Irvine at home". The Telegraph. Consultado o 4 de novembro de 2014. 
  74. ↑ "Rahal Confirms Irvine and de la Rosa for 2002". 28 de xuño de 2001. Arquivado dende o orixinal o 01 de novembro de 2001. Consultado o 23 de novembro de 2014. 
  75. ↑ "Irvine Uses Break to Recover from Neck Injury". Atlas F1. 4 de agosto de 2001. Arquivado dende o orixinal o 21 de abril de 2002. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  76. ↑ "Irvine Comments on Rejecting Jordan Move". Atlas F1. 28 de outubro de 2001. Arquivado dende o orixinal o 08 de febreiro de 2002. Consultado o 24 de novembro de 2014. 
  77. ↑ Henry, Alan (21 de agosto de 2001). "Irvine sparks power struggle". The Guardian. Consultado o 24 de novembro de 2014. 
  78. ↑ Atlas F1 (4 de setembro de 2001). "Barrichello: Burti Not Blaming Irvine". Autosport. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  79. ↑ Baldwin, Alan (15 de outubro de 2001). "Irvine Pins his Hopes on a Better Jaguar". Atlas F1. Arquivado dende o orixinal o 08 de febreiro de 2002. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  80. ↑ "2001: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  81. ↑ "Irvine shapes up for new season". BBC Sport. 4 de xaneiro de 2002. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  82. ↑ "Irvine counts blessings for fourth". Autosport. 4 de marzo de 2002. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  83. ↑ "Grand Prix Results, Malaysian GP, 2002". GrandPrix.com. 17 de marzo de 2002. Consultado o 5 de outubro der 2014. 
  84. ↑ "Irvine praises Jaguar progress". BBC Sport. 15 de setembro de 2002. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  85. ↑ "2002: All Drivers". Formula1.com. Consultado o 5 October 2014. 
  86. ↑ Taylor, Chris (24 de xaneiro de 2003). "Tributes flow as Irvine retires". The Guardian. Consultado o 5 de outubro de 2014. 
  87. ↑ "Warrant Issued For F1 Driver Eddie Irvine". Sky News. 11 de decembro de 2003. 
  88. ↑ Henry, Alan (21 de maio de 2005). "Irvine tight-lipped over Jordan takeover rumours". The Guardian. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  89. ↑ "Irvine in talks over Minardi sale". BBC Sport. 2 de setembro de 2005. Consultado o 6 de decembro de 2014. 
  90. ↑ "Made Not Born Champions: Eddie Irvine Sports Centre" (PDF). Department for Employment and Learning. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de abril de 2012. Consultado o 16 de abril de 2016. 
  91. ↑ http://www.bbc.co.uk/news/uk-northern-ireland-25672557
  92. ↑ 92,0 92,1 Villeneuve backs return to 'real racetracks' The Independent. Published 25 de abril de 1997. Retrieved 21 de marzo de 2008.
  93. ↑ FIA international sporting regulations parágrafo 112
  94. ↑ 94,0 94,1 Ramsey, Chris. Eddie's flag of convenience! The Sun (London, England) 26 de abril de 1997
  95. ↑ [1] Arquivado 20 de abril de 2012 en Wayback Machine. Retrieved on 27 May 2012.
  96. ↑ "Anderson: 'Irvine Was Too Sweet'". contactmusic.com. 26 de xuño de 2006. 
  97. ↑ Irvine, Nottage 2000, p. 108-109.
  98. ↑ "LOVE OF MY LIFE; Secret daughter of race ace Eddie Irvine.". The Free Library. 5 de xaneiro de 2000. Consultado o 17 de novembro de 2012. 
  99. ↑ 99,0 99,1 Egan, Barry (19 de maio de 2002). "Fast Eddie". Irish Independent. Consultado o 17 de novembro de 2012. 
  100. ↑ Baldwin, Alan (27 October 1999). "Opportunist Irvine ready to emulate Hill, Hunt". espn.go.com. Consultado o 6 December 2014. 

Bibliografía

editar

Outras leturas

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eddie_Irvine&oldid=6895635»
  NODES
Chat 1
Done 1
News 6
orte 12
Story 2