Carroucha veluda

A carroucha veluda ou queiroga veluda (Erica ciliaris) é un arbusto (unha urce) da familia das ericáceas común en Galiza.

Descrición

Arbusto de até 70 cm de altura, coas pólas novas de cor parda densamente cubertas de vilosidade (de aí o nome). Follas miudiñas, de cor verde pola face e brancas polo envés cunha liña verde, estreitas e lineais, que crecen en verticilos de 3 ou 4 dispostas en verticilos de 3 ou 4, lanceoladas ou ovadas, con pelos nas súas marxes, podéndose ver parte do envés de cor abrancazada. Flores hermafroditas tetrámeras ( 4 sépalos, 4 pétalos soldados formando unha corola acampanada de 8 a 11 mm, 8 estames), agrupadas en acios terminais, con pedicelos vilosos, corola de cor rosa forte, con todos os estames incluídos no seu interior ou só sobresaíndo da mesma os ápices das súas anteras. Froito seco tipo cápsula que se abre en valvas para ceibar as sementes. Florea polo verán e polo outono (de maio a setembro).

Hábitat

Sobre arenitas con solos asolagados ou moi húmidos. En uceiras e matogueiras atlánticas, con toxos sobre solos acedos e algo húmidos, dende o nivel do mar até uns 1.800 m de altitude. En Galiza aparece sobre solos acedos (silíceos) con certo grao de humidade entre o nivel do mar e os 800 m.

Distribución

Europa atlántica e noroeste de África, común en Galiza .

Nas Illas Británicas só aparece nos condados do sur, principalmente en Dorset, Devon e Cornualla onde medra en uceiras húmidas.

Ecoloxía e ameazas

As ameazas pasan pola redución especialmente en Galiza dos ecosistemas costeiros e especialmente pola substitución das uceiras, carroucheiras e toxeiras por plantacións forestais de eucaliptos e piñeiros. Outros problemas son a utilización de fertilizantes artificiais, a desaparición da gandaría rústica extensiva, a creación de vías forestais, a instalacións de enerxía eólica, ou a minaría. A desaparición das toxeiras e carroucheiras ten un efecto moi negativo na recuperación da vexetación e do solo.

Etimoloxía

A orixe do nome vulgar galego carroucha non está claro. Podería derivar, igual que outras denominacións coma carrasca, carqueixa e queiruga, do latín carex -icis, etimoloxía xeralmente aceptada polos filólogos para carrizo, pero tamén podería ter unha orixe común ás palabras con carba: carballo ou carpaza, cuxa orixe probábel é unha raíz prerromana preindoeuropea car- ou k-ar-, que significa rocha, cousa de constitución dura, planta de monte, áspera e dura. Outra posibilidade, xunto coa orixe da palabra carpaza, é que derive do latín carpere, que significa rañar e, outra posibilidade máis é que estea relacionada coa palabra carapaccia, étimo que suxestiona para o castelán calabaza.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Atlas Xeobotánico de Galicia