Gran Premio dos Estados Unidos de 1960
O Gran Premio dos Estados Unidos de 1960 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 20 de novembro de 1960 no circuíto de Riverside. Foi a décima e última carreira da tempada de Fórmula Un de 1960.
Nome oficial | III United States Grand Prix |
---|---|
Tipo | Gran Premio dos Estados Unidos |
Deporte | automobilismo |
Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1960 |
Distancia do evento | 75 |
Localización e Datas | |
Localización | Circuíto Riverside International (Riverside) 33°56′13″N 117°16′21″O / 33.937, -117.27255555556 |
País | Estados Unidos de América |
Data | 20 de novembro de 1960 |
Competición | |
Primeiro posto | Stirling Moss |
Pole position | Stirling Moss |
Volta máis rápida | Jack Brabham |
Sumario
editarPor algunha razón (falta de familiaridad dos afeccionados cos coches de rodas abertas e cos pilotos europeos, a falta de apoio dos medios de comunicación e dos promotores do Leste, ou a falta de batalla polo campionato en curso), o promotor Alec Ulmann non tivo éxito en conseguir máis apoio para o Gran Premio dos Estados Unidos de 1960 no circuíto de Riverside en California do que tivo un ano antes en Sebring (Florida).
Situado no deserto preto das montañas de San Bernardino ao leste dos Ánxeles, o circuíto de Riverside ten unha sección particularmente esixente de eses costa arriba, logo de pasar a liña de meta. O residente en Riverside e heroe local Dan Gurney chegou á pista como o favorito da multitude, que só eran 25.000 espectadores. Jack Brabham, que xa conseguira o seu segundo Campionato Mundial consecutivo unhas semanas antes en Portugal, estaba de volta co seu compañeiro Bruce McLaren na fábrica Cooper - Climax. Lotus participou cos coches de Jim Clark, Innes Ireland e John Surtees, mentres que Rob Walker participou co Lotus de Stirling Moss. BRM participou con tres P48 con motor central para Jo Bonnier, Graham Hill e Gurney. Coa perda outra vez do campionato, Enzo Ferrari decidiu quedar cos seus coches en casa, pensando que o seu tempo estaría mellor empregado na preparación do novo coche de 1.5 litros para 1961. Aos pilotos Phil Hill e Wolfgang von Trips, con todo, permitíuselles participar na carreira con outros equipos. En particular Hill, quería protexer á súa posición no terceiro lugar no Campionato detrás dos seus compañeiros do equipo Cooper Brabham e McLaren.
Moss gañou a batalla da pole, moi por diante de Brabham e Gurney, que completaron a primeira fila. Phil Hill quedou sorprendido pola "incrible" diferenza no manexo entre o vello Cooper, verde e vermello con motor traseiro que recibiu para a carreira e o Ferrari Dino gañador de Monza que pilotara toda a tempada, pero se amañou para ser décimo terceiro na grella.
Un pequeno grupo de veteranos de Riverside estaban preparados para a carreira, pero víronse sorprendidos polo espectáculo dos coches de F1. Brabham tomou a dianteira na primeira curva, por diante de Gurney e Moss. Os Cooper de Phil Hill e Olivier Gendebien calaronse na grella, pero arrancaron e púxeronse en marcha. Na volta 4, Surtees trompeou o seu Lotus diante do seu compañeiro de equipo Jim Clark, quedando eliminado.
Os problemas do australiano deixaron a Moss na fronte, e cando o BRM de Gurney fundiu as buxías, o compañeiro de equipo de Moss Bonnier quedou segundo, por diante de Ireland, Graham Hill e o Texano Jim Hall, no seu primeiro Grand Prix. Xusto antes da metade da carreira de 75 voltas, Graham Hill retirouse coa caixa de cambios rota, e Bonnier comezou a perder posicións de novo cando un resorte de válvula roto causou un fallo de encendido. Brabham estaba atacando a través da pista desde a súa parada en boxes, finalmente terminou cuarto na batalla, detrás do seu compañeiro de equipo McLaren. Phil Hill ía quinto no seu Cooper ata que un trompo deixouno detrás de Bonnier, que chegou á meta co seu renqueante BRM logrando dous puntos.
Moss gañou a última carreira da éra dos dous litros e medio, e rematou terceiro no campionato por segundo ano consecutivo. Era a súa décimo cuarta vitoria coa normativa saínte, unha menos que o cinco veces campión do mundo Juan Manuel Fangio.
Ao non poder realizar o seu soño de triunfar coa Fórmula Un nos Estados Unidos por segunda vez, Ulmann nobremente usou o seu propio diñeiro para pagar premios e honorarios por participar. O gañador Moss recibiu un cheque por 7.500 $, unha cantidade asombrosa para a época, os provedores tiveron que esperar uns meses para cobrar, pero recibiron ata o último centavo. Felizmente, o seguinte ano vería o GP dos Estados Unidos finalmente establecido nunha sede normal, cun público fiel e agradecido en Watkins Glen, Nova York. Pero as carreiras de Fórmula Un ao final regresarían a California. En 1976, o Gran Premio do oeste dos Estados Unidos volvería a Long Beach, a só 60 quilómetros de distancia.
Clasificación
editarPos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 5 | Stirling Moss | Lotus-Climax | 75 | 2:28:52.2 | 1 | 8 |
2 | 10 | Innes Ireland | Lotus-Climax | 75 | + 38.0 | 7 | 6 |
3 | 3 | Bruce McLaren | Cooper-Climax | 75 | + 52.0 | 10 | 4 |
4 | 2 | Jack Brabham | Cooper-Climax | 74 | + 1 volta | 2 | 3 |
5 | 15 | Jo Bonnier | BRM | 74 | + 1 volta | 4 | 2 |
6 | 9 | Phil Hill | Cooper-Climax | 74 | + 1 volta | 13 | 1 |
7 | 24 | Jim Hall | Lotus-Climax | 73 | + 1 volta | 12 | |
8 | 14 | Roy Salvadori | Cooper-Climax | 73 | + 2 voltas | 15 | |
9 | 26 | Wolfgang von Trips | Cooper-Maserati | 72 | + 3 voltas | 16 | |
10 | 23 | Chuck Daigh | Scarab | 70 | + 5 voltas | 18 | |
11 | 25 | Pete Lovely | Cooper-Castellotti | 69 | + 6 voltas | 20 | |
12 | 7 | Olivier Gendebien | Cooper-Climax | 69 | + 6 voltas | 8 | |
13 | 20 | Robert Drake | Maserati | 68 | + 7 voltas | 22 | |
14 | 8 | Henry Taylor | Cooper-Climax | 68 | + 7 voltas | 14 | |
15 | 18 | Maurice Trintignant | Cooper-Maserati | 66 | + 9 voltas | 19 | |
16 | 12 | Jim Clark | Lotus-Climax | 61 | + 14 voltas | 5 | |
Ret | 17 | Graham Hill | BRM | 34 | Caixa de cambios | 11 | |
Ret | 19 | Ian Burgess | Cooper-Maserati | 29 | Encendido | 23 | |
Ret | 21 | Brian Naylor | Cooper-Maserati | 20 | Motor | 17 | |
Ret | 16 | Dan Gurney | BRM | 18 | Buxía fundida | 3 | |
Ret | 4 | Ron Flockhart | Cooper-Climax | 11 | Transmisión | 21 | |
Ret | 6 | Tony Brooks | Cooper-Climax | 6 | Trompo | 9 | |
Ret | 11 | John Surtees | Lotus-Climax | 3 | Accidente | 6 |
Posicións logo da carreira
editar
|
|
- Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 6 mellores resultados contan para o Campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.
Notas
editarVéxase tamén
editarLigazóns externas
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio dos Estados Unidos de 1960 |
- Nye, Doug (1978). The United States Grand Prix and Grand Prize Races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1.
- Dennis Shattuck (febreiro, 1961). "Grand Prix of the U.S.". Road & Track, 78-81.
Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1960 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1960 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1961 |
Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1959 |
Gran Premio dos Estados Unidos | Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1961 |