Grecia clásica
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2015.) |
Chámase Grecia clásica a un período da historia da Grecia antiga que corresponde aos séculos V e IV a.C. A este período sucedeulle o período helenístico.
Lugar de nacemento das ideas que configuraron Occidente. Inclúe territorios da actual Grecia e países limítrofes: Macedonia do Norte e sobre todo, Turquía. Moitas das cidades e lugares da literatura clásica grecolatina (Troia, Esparta, Atenas, Minos, Knosos, Creta, Chipre, Mileto etc.) son hoxe recoñecibles ao longo da xeografía deste territorio mediterráneo, e algúns mesmo son localizables e resisten o paso do tempo.
Acontecementos históricos
editarGuerras Médicas
editarDende mediados do século VII a.C., os xonios de Asia Menor estaban en estreito contacto coa veciña Lidia e adquiriran un gran desenvolvemento económico e cultural; pero a chegada dos persas dende Oriente a Asia Menor causou un grande impacto nas vilas gregas da costa. Para manter os seus privilexios sociais e económicos os cidadáns impuxeron leis restritivas de acceso á cidadanía aos que non o eran (metecos, estranxeiros, escravos).
Moitos xonios non se someteron ás tiranías impostas polos persas e fuxiron a Occidente, onde fundaron novas colonias. Cara ao 500 a.C. os xonios subleváronse contra o imperio persa e pediron axuda aos gregos do outro lado do Exeo; tras varios anos de guerra foron sometidos e duramente castigados. Os reis de Persia, decididos a evitar novas revoltas, emprenderon a conquista de Grecia.
Primeira guerra médica (490 a. C.).
editarOs atenienses dirixidos polo xeneral Milcíades rexeitaron o ataque do rei Darío na chaira ática de Maratón.
Segunda guerra médica (480 a. C.)
editarDez anos despois os persas fixeron unha nova invasión de Grecia con enormes efectivos, a acción conxunta da maioría dos gregos, con Atenas e Esparta á cabeza, logrou a liberación de Grecia: batalla terrestre das Termópilas, co rei espartano Leónidas á fronte, e batallas navais de Salamina, dirixida por Temístocles, e de Platea.
Ao rematar as guerras médicas, Atenas e as cidades xonias crearon unha alianza, a Liga Marítima Délico-Ática, con sede na illa de Delos, para defenderse de futuros ataques persas. Ao cabo de pouco tempo, esta alianza transformouse nun imperio ao servizo dos intereses atenienses.
Así mesmo, Atenas comezou a reconstrución do Acrópole, a construción dos Longos Muros dende Atenas ao porto do Pireo, deuse un gran desenvolvemento da vida literaria e artística e houbo unha grande afluencia de intelectuais e pensadores que acudían á cidade procedentes doutros lugares de Grecia.
A Democracia Ateniense: Pericles.
editarO progreso democrático foi rápido debido ao papel desempeñado polas clases populares na súa vitoria sobre os persas. Pericles e Efialtes introduciron reformas constitucionais polas que o pobo asumiu maiores responsabilidades na Asemblea e os Tribunais populares, os membros das institucións recibían remuneración salarial, o Consello aristocrático e o Areópago perderon poder político. Deste modo Atenas robusteceu a súa democracia e mantivo a supremacía sobre o resto de Grecia, debido ao seu poderío naval.
O imperialismo ateniense propiciou o afastamento do perigo persa, seguridade na navegación, unidade entre os gregos do Exeo (unidade monetaria, xurídica, política, cultural, lingüística...), pero tamén suprimiu a autonomía dos aliados e entrou en conflito cos intereses comerciais dos aliados de Esparta: Corinto e Megara.
Guerra do Peloponeso
editarO enfrontamento entre a Liga Délico-Ática (Atenas e os seus aliados) e a Liga do Peloponeso (Esparta e os seus aliados) foi o máis longo e cruento que padeceron os gregos. Ao seu termo, Grecia quedou esgotada e iniciou un proceso continuado de decadencia.
Esparta impuxo a súa hexemonía sobre os gregos e instaurou gobernos oligárquicos, en Atenas o goberno dos Trinta Tiranos instaurou un réxime de terror que propiciou a volta da democracia.
Filipo e Alexandre
editarNese momento entrou en escena unha nova potencia: a Macedonia de Filipo II, rei enérxico, tenaz e intelixente. En poucos anos reorganizou o seu reino e venceu os seus opositores, encabezados por Atenas, na batalla de Queronea (338 a.C.). Dende entón, os gregos perderon a súa independencia política e estiveron baixo a autoridade dos reis macedonios.
Macedonia impúxose con facilidade en Grecia debido á crise das polis, con continuos conflitos internos e externos, agudización das loitas entre ricos e pobres e desinterese por participar na política.
Tras o asasinato de Filipo II, o seu fillo Alexandre sufocou os levantamentos dalgunhas cidades gregas contra Macedonia e dirixiu o seu exército contra o Imperio Persa tras cruzar o Helesponto. No curso de once anos, Alexandre o Grande derrotou os persas nunha serie de impresionantes vitorias: Gránico, Isos, expedición a Exipto, Gaugamela... Tras a toma de Persépolis iniciou unha grande expedición cara ao Leste para coñecer os límites do seu enorme imperio, que se estendía dende os Balcáns ata Afganistán e dende Exipto ao Indo.
Na organización e administración do seu imperio Alexandre mostrou unha grande amplitude de miras: baixo a súa inspiración produciuse a fusión da cultura helénica e a dos pobos conquistados, a adopción de ritos e cerimoniais autóctonos, a fundación de cidades con vistas a fomentar o estilo grego de vida e a mellora das vías de comunicación co fin de potenciar as actividades económicas. A súa temperá morte aos 33 anos frustrou a realización de maiores empresas.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Grecia clásica  |
Outros artigos
editar
|
Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |