Huayna Picchu

A montaña Huayna Picchu , en quechua Wayna Pikchu, (cunha altitude de 2.667 msnm) forma parte dos contrafortes orientais do macizo de Salcantay, en Cuzco, Perú. É parte dunha gran formación orográfica coñecida como Batólito de Vilcabamba, na Cordilleira Central dos Andes peruanos e é coñecida principalmente por ser o pano de fondo da maioría de fotografías panorámicas dos restos arqueolóxicos incas de Machu Picchu. Con todo ela mesma alberga tamén importantes restos arqueolóxicos relacionados co famoso complexo inca.

Huayna Picchu

Tipo	montaña
Localización
Continente	América do Sur e América
División administrativa	Departamento de Cuzco, Perú
13°09′27″S 72°32′50″O
Cordilleira	Cordilheira Oriental (Peru) (pt)
Características
Altitude	2.693 m
Prominencia topográfica	313 m

Construcións incas da cima da montaña Huayna Picchu.

Interior dunha das covas do chamado Templo da Lúa.

Camiño cara ao cume

Un camiño que parte do extremo norte de Machu Picchu atravesa a estreita lingua de terra que conecta as montañas Machu e Huayna Picchu. Logo o camiño bifúrcase. O ramal dereito ascende á cima. A súa construción debeu ser ardua e en extremo perigosa: É un camiño moi empinado, estreito, que inclúe varios tramos con escalinatas talladas na roca viva ao bordo mesmo da parede vertical da roca. Ao final, e coroando o Huayna Picchu hai algunhas construcións menores, incluíndo unha portada e unha pedra labrada grande a modo de trono que se coñece como "Cadeira do inca". Pero o máis interesante aquí é a vista que se ten dos restos arqueolóxicos do Machu Picchu e do río Urubamba ao fondo do Canón, cuxas augas turbulentas óense tronar aínda nun sitio tan elevado. O nevado Salcantay (sacralizado polos incas) é visible desde aquí como o é tamén a curiosa aliñación que existe entre o Huayna Picchu, o cume do Machu Picchu e o mencionado nevado que segundo Johan Reinhard é unha das principais razóns polas que Machu Picchu foi importante en tempos de Pachacuti (1438-1572).

Como dato adicional para aqueles que desexen chegar a cima, as autoridades locais só permiten o ascenso dun máximo de 400 persoas en dúas quendas de 200 . Isto obedece ao feito de que o carreiro de ascenso e a cima non albergan fisicamente a máis visitantes. O ascenso dura unha media de entre 45 a 60 minutos.

O Templo da Lúa

O outro camiño vai cara á parte posterior da montaña e leva ata a un dos máis notables complexos de construcións subterráneas da rexión. Trátase de varias covas, algunhas das cales foron forradas (a unha escala maior que no Mausoleo de Machu Picchu) con bloques de fina cantería que foron tallados para encaixar con precisión cos contornos irregulares dos grandes afloramentos rochosos que lles serven de teito. Os muros, de carácter claramente ornamental, inclúen falsas portadas e nichos trapezoides de dobre e tripla porta. Aínda que a súa función específica descoñécese, está claro que se trata dun conxunto de construcións de elite polo esforzo que demandou facelas. Crese que puido ter usos funerarios e que todas as tumbas foron saqueadas nalgún momento da historia da rexión.

O nome "Templo da lúa" é arbitrario e non ten apoio arqueolóxico aínda que se fixo popular entre os arqueólogos e os guías turísticos. Revela en todo caso o interese común por comparalo en calidade con outros edificios incas, como o "templo do sol" de Machu Picchu.

Chegar ata alí toma aproximadamente unha hora e media camiñando desde a cidade. Desde aquí parte outro camiño costa abaixo cara ao Urubamba.

Turismo

Co fin de preservar a integridade do sitio as autoridades peruanas restrinxiron o aceso a dous grupos de 200 persoas por xornada.

Véxase tamén

Outros artigos

• Camiños Incas
• Machu Picchu
• Qhapaq Ñan