Jane Birkin
Jane Birkin, nada en Londres o 14 de decembro de 1946, e finada en París o 16 de xullo de 2023 foi unha actriz e cantante británica que residiu en Francia dende finais dos anos sesenta. Estivo casada con John Barry e despois con Serge Gainsbourg, con quen tivo a Charlotte Gainsbourg.
Je t'aime... moi non plus
editarFoi a intérprete de 'Je t'aime... moi non plus’, despois de que a súa primeira intérprete, Brigitte Bardot, lle pedise ao produtor que non a editase para non molestar ao seu marido.[1] Gainsbourg tamén lle pediu a Marianne Faithfull que gravase a canción con el; ela dixo: "Hah! Preguntou a todas".[2]
En 1968, Gainsbourg e a actriz inglesa Jane Birkin comezaron unha relación cando se coñeceron no set da película Slogan. Despois de filmar, pediulle que gravase a canción con el. Birkin escoitara a versión de Bardot e pensou "so hot" (moi quente).[3] Gainsbourg pediulle que cantase unha oitava máis alta que Bardot, "para soar como unha nena".[4] Foi lanzado en febreiro de 1969. O sinxelo tiña unha portada simple, coas palabras "Interdit aux moins de 21 ans" (prohibido para os menores de 21 anos), e a discográfica cambiou o selo de Philips á súa filial Fontana.
A canción, que contén xemidos orgásmicos e versos eróticos, causou gran controversia, sendo prohibida en varios Estados como o Portugal salazarista, a España franquista, Suecia, Polonia, Iugoslavia ou Brasil. En Italia o disco chegouse a editar coa correspondente crítica do Vaticano, que alzou a voz contra unha canción que considerou obscena, e só podía ser transmitida en Francia despois da medianoite. Porén, logrou un grande éxito, chegando ao número un na lista británica, a pesar de estar vetada nas radios, en 1969. A canción contribuíu a cimentar a relación entre Gainsbourg e Birkin, que durou até os anos oitenta.
A bolsa Birkin
editarA "bolsa Birkin" (Birkin bag) é un bolso de luxo fabricada por Hermès, unha empresa francesa de alta costura. O nome do bolso é unha homenaxe a Jane Birkin.[5]
En 1983, Jean-Louis Dumas, o presidente de Hermès daquela época, atopouse sentado ao lado de Birkin nun voo. Na viaxe, ela derrubou a súa bolsa e todo o contido espallouse. Birkin explicou a Dumas que lle resultaba difícil atopar unha bolsa que lle gustase, e Dumas decidiu crear unha bolsa especialmente para ela, e Birkin axudou no deseño.
En Galiza
editarEn 2018, como parte da súa xira internacional deu un concerto en Pontevedra, e sobre o escenario estivo acompañada pola Filharmónica Cidade de Pontevedra e polo pianista xaponés Nobuyuki Nakajima.[6]
Discografía
editar- La Chanson du Slogan (1969)
- Di Doo Dahs (1973)
- Lolita Go Home (1975)
- Ex-Fan des Sixties (1978)
- Egon Schiele – Exzesse (1981)
- Baby Alone en Babylone (1983)
- Lost Songs (1987)
- Jane Birkind au Bataclan (1987)
- Amours des feintes (1990)
- Jane Beak (1992)
- Intégrale au Casino de Paris (1992)
- Versions Jane (1996)
- Intégrale à l'Olympia (1996)
- The Best Of the floor (1998)
- À la legère (1999)
- Arabesque (2002)
- Rendezvous (2004)
- Fictions (2006)
- Enfants d'Hiver (2008)
Notas
- ↑ Cardenal, Alfonso (2014-07-06). "La canción de amor que irritó al Vaticano". Cadena SER (en castelán). Consultado o 2023-07-16.
- ↑ Simmons, Sylvie (2001-02-02). "The eyes have it". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 2023-07-16.
- ↑ Walden, Celia (13 de outubro de 2009). "Jane Birkin interview". The Daily Telegraph (Londres). Consultado o 3 de agosto de 2010.
- ↑ Lloyd, Albertina (17 de outubro de 2009). "Birkin: moito máis que unha bolsa" (en inglés). Consultado o 4 de agosto de 2010.
- ↑ "O que é um Birkin' bag?". spiegato.com (en portugués).
- ↑ Torrado, Diego; Lourido, Anxo (2018-10-28). "A excelencia de Jane Birkin, ovacionada no Pazo da Cultura no concerto coa Filharmónica Cidade de Pontevedra". Pontevedra Viva (publicado o 28 de outubro de 2018). Consultado o 2023-07-16.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Jane Birkin  |