Noé

Noé
	;
Nome orixinal	(he) נֹחַ
Biografía
Nacemento	Mesopotamia, Iraq
Residencia	Monte Ararat
Actividade
Ocupación	labrego, proxenitor, Profeta
Día de festividade relixiosa	18 de novembro (Catolicismo); 11 de decembro (Cristianismo ortodoxo)
Obra
	Obras destacables Sefer ha-Razim (pt) ;
Familia
Cónxuxe	Naamá
Fillos	Gionitus, Tetis, Kanʿān, Bith (mythology), Océano, Sceafa, Sem, Cam (Biblia), Iafet
Pais	Lameque e Bat-Enosh
Cronoloxía
	dilúvio de Génesis (pt)
	morte
Descrito pola fonte	Novo Dicionario Enciclopédico, 1911-1916; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Noé, fillo de Lameque, neto de Metuxalén, é o personaxe bíblico que tería recibido ordes de Deus para a construción dunha arca, para salvar a Creación do Diluvio.

Mitoloxía

A historia de Noé atópase no libro da Xénese, sendo o seu nome mencionado por primeira vez en 5:29, ocorrendo a súa morte, no 9:29, con 950 anos. O relato conta que Noé era descendente da liñaxe de Sete, e viviu nunha época en que as outras liñaxes humanas (a partir dos descendentes de Caín e dos propios parentes de Noé, probabelmente) se amosaban corrompidas. Deus entón decidiu eliminar a poboación mundial provocando unha grande inundación, poupando, porén, a Noé e a súa familia, que se mostraron bos aos seus ollos. Entón Deus enviou un anxo a Noé, ordenándolle a construción dunha grande embarcación, onde reuniría todos os animais da terra durante os 40 días de Diluvio. Noé entón reuniu unha parella de cada especie e abrigou a súa familia no interior da arca. 40 días despois, cando a choiva cesou e a auga comezou a devalar, Noé soltou unha pomba, que lle trouxo unha folla de oliveira, indicando que a terra xa estaba seca. A arca tería ficado encallada no alto dunha montaña, supostamente sobre o Monte Ararat, na Armenia

A Noé e os seus descendentes cóubolles a tarefa de poboaren a Terra. A fonte extra-bíblica de Flavio Xosefo detalla en pormenores a descendencia de Noé, e cales pobos de cada un dos seus fillos e netos terían dado orixe. A vida de Noé despois do Diluvio, no entanto, está curiosamente deturpada polo alcoholismo. En certa altura, embebedárase co viño producido da súa propia videira de tal xeito que se atopou nu na súa tenda. O seu fillo Cam viuno e chamou os seus irmáns para que o cubrisen. Cando recobrou a consciencia, Noé maldixo a Cam e mais a seu neto Canaá, así e todo, beiceu os seus outros fillos, Sem e Xafet.

A historia de Noé ten un forte significado simbólico sobre boa parte da historia de Israel, principalmente durante o período da conquista de Canaá narrada no libro de Xosué. A maldición de Noé certamente foi usada polos pobos semitas (ou sexa, descendentes de Sen, cuxos hebreos forman parte) como xustificativa para a conquista da terra de Canaán (ocupada polos cananeos, alegadamente descendentes de Canaá, neto maldito de Noé).