Palatalización

A palatalización é un cambio fonético asimilatorio polo cal un fonema ou son despraza o seu punto de articulación até a rexión palatal ou palato-alveolar por mor da proximidade dunha vocal (ou outro son) de articulación palatal.

O termo tamén se usa para indicar o modo de articulación especial como consonante palatalizada que posúen algunhas linguas como posibilidade fonética ou fonológica.

Exemplos de cambios de palatalización

• A maioría das linguas romances presenta palatalización das fonemas latinos /k, g/ ante vogal palatal e das secuencias /diV-,-niV-,-tia,-tio/ (onde V denota calquera vogal).
• Nas linguas indoeuropeas, unha palatalización provocou que a maioría das linguas orientais sufrisen palatalización de /*ky, *gy, *gyh/. As linguas que sufriron dita palatalización denomínanse linguas satem e as linguas que non a sufriron denomínanse linguas centum.
• O moderno grego cretense presenta palatalización de /*k, *x, γ/ > /č, š, ž/ ante as vocais /e, i/, así:

Glosa	Grego clásico	Grego moderno	Grego cretense
'e'	kai [kaj]	ke [kε]	če [tʃ ͡ε]
'man'	kheir [kʰejɾ]	xeri [xeɾi]	šeri [ʃeɾi]
'ancián'	geros [geɾos]	γeros [γeɾos]	žeros [ʒeɾos]

• O xaponés medio, dos séculos XII a XVI, palatalizó as seguintes sílabas do antigo xaponés (séculos VIII a XI):

-/si, *zi / > /ɕi, ʑi/ (shi, ji), /*sya, *syo, *syu; *zya, *zyo, *zyu/ > /ɕa, ɕou, ɕou, ʑa, ʑou, ʑou/ sha, sho, shu; ja, jo, ju).

-/ti, di / > /tɕ͡i, dʑ͡i/ (chi, ji), /*tya, *tyo, *tyu; *dya, *dyo, *dyu/ > /tɕ͡a, tɕ͡ou, tɕ͡ou; dʑ͡a, dʑ͡ou, dʑ͡ou/ (cha, cho, chu; ja, jo, ju).

É dicir todos as fonemas coronais /s, z; t, d/ foron palatalizados ante /i,e/.

Consoantes palatalizadas

Numerosas linguas como moitas linguas eslavas e mesmo linguas non indoeuropeas como o chinés estándar posúen consoantes que se articulan como palatalizadas.