Partido Democrático (España)
O Partido Democrático, Partido Demócrata ou Partido Progresista Demócrata foi unha formación política xurdida en España en abril de 1849 a partir dunha escisión do Partido Progresista[1] cando se publicou o Manifesto do Partido Progresista Demócrata.[2] Demandaba o pleno recoñecemento dos dereitos cidadáns e as liberdades individuais, o sufraxio universal, a desamortización de todos os bens da Igrexa, incluídos os bens civís e a abolición das quintas.
Historia e características
editarActuou de xeito parcialmente clandestino ata a chegada do Bienio Progresista durante o reinado de Isabel II. Neste momento aglutinou a algúns militares descontentos, ao incipiente movemento obreiro e campesiño, republicanos e intelectuais, e o bienio axudou á súa expansión. Coa chegada da Unión Liberal ao goberno, regresa á ilegalidade. Neste momento prodúcese un debate aberto no que se fixa unha aproximación ao Partido Progresista, declárase abertamente o republicanismo da formación e os fundamentos do programa económico achéganse ao pensamento socialista. A súa figura máis relevante neste momento foi Pi i Margall que é quen lle dá un verdadeiro contido político e determina unha maior influencia na sociedade grazas ao seu atractivo persoal. Desde o periódico La Discusión o partido dáse a coñecer máis fóra de Cataluña onde mantivera unha actividade constante e un diario influente: El Comercio de Barcelona.
A posibilidade ou conveniencia de alianzas cos progresistas levaron a debates enconados nos que se enfrontaron unitaristas contra federalistas, partidarios da alianza coas demais forzas democráticas e contrarios a ela. Logo dos fracasos do xeneral Juan Prim nas súas distintas sublevacións, asinaron o Pacto de Ostende en 1866 e o de Bruxelas en 1867 para levar a termo cos progresistas a Revolución de 1868. Coa chegada do Sexenio Democrático, o partido desfíxose parcialmente despois das eleccións de 1869 pola cuestión monárquica pois, mentres os máis moderados -os denominados cimbrios- acabaron por aceptala no Manifesto de conciliación monárquica (12 de setembro de 1868),[3] a maioría non aceptou o carácter monárquico da constitución de 1869 e acabaron integrando diversas formacións de contido republicano como o Partido Republicano Democrático Federal.[4]
Os seus restos desapareceron definitivamente en 1912.
Notas
editarVéxase tamén
editarBibliografía
editar- Alvar Ezquerra, Jaime (coord.) (2003). Diccionario de historia de España. Col. Fundamentos (200). Madrid: Istmo. ISBN 84-7090-366-7.
- Eiras Roel, Antonio (1961). El partido Demócrata español: (1849-1868). Madrid: Rialp.
- Fernández Riera, Macrino.: Rosario de Acuña y Villanueva. Una heterodoxa en la España del Concordato, pp. 55.
- Gallego, Andrés.: Revolución y restauración, 1868-1931, Volumen 1, pp. 141.
- Íñigo Fernández, Luis E. (2010). Breve historia de la Segunda República española. Breve Historia. Madrid: Ediciones Nowlitus. ISBN 978-84-9763-965-1.
- Vilches García, Jorge (2001). Progreso y Libertad. El Partido Progresista en la Revolución Liberal Española. Madrid: Alianza Editorial. ISBN 84-206-6768-4.