Ponte

Neste artigo fálase da construción. Para outros significados, véxase Ponte (homónimos).

Unha ponte ( pronunciación (axuda · info)) é unha construción, normalmente artificial, que se precisa para salvar un accidente xeográfico, por exemplo un río ou un canón. Permiten, polo tanto, o paso sobre o obstáculo natural ou artificial, de persoas, automóbiles, trens, canalizacións ou condutos de auga (acuedutos).

O seu proxecto e o seu cálculo pertencen á enxeñaría, sendo numerosos os tipos de deseño que se aplicaron ao longo da historia, influídos polos materiais dispoñíbeis, as técnicas desenvolvidas e as consideracións económicas, entre outros factores.

Cando é construída sobre un curso de auga, o taboleiro é frecuentemente situado á altura calculada de xeito que posibilite o paso de embarcacións con seguridade baixo a súa estrutura. Cando é construída sobre un medio seco acostúmase chamar viaduto.

Etimoloxía

A palabra galega (substantivo feminino) ponte provén do latín pons que á súa vez descende do etrusco pont, que significa estrada. En grego πόντος (póntos), deriva talvez da raíz pent que significa unha acción de camiñar.

Historia

Sen dúbida que en moitos aspectos a historia da construción de pontes vai vencellada á historia da civilización. A través dela podemos medir unha parte importante do progreso dun pobo.

As primeiras pontes

Aparecen en tempos remotos nos que o home necesita de pasar obstáculos na procura de alimento ou abrigo.

As primeiras pontes terían xurdido de forma natural pola caída de troncos sobre os regueiros, proceso prontamente imitado polo ser humano, xurdindo entón pontes feitas de toros de árbores ou pranchas e eventualmente de pedra, usando soportes moi simples e trabes mestras. Aparecían pois as primeiras pontellas.

Co xurdimento da idade de bronce e a predominancia da vida sedentaria, tornouse mais importante a construción de estruturas duradeiras onde non abondaba para atravesar os vaos a pé ou con pasadoiros, maioritariamente, pontes de laxes de pedra (pontellas e pontillóns) . Da ponte en arco hai vestixios dende arredor de 4000 a.C. na Mesopotamia e no Exipto, e, máis tarde, na Persia e na Grecia (arredor do 500 a.C.).

A máis antiga estrutura chegada aos nosos días é unha ponte de pedra, en arco, situada no Río Meles, na rexión de Esmirna, en Turquía, e datada do século IX a.C.

As pontes romanas

A primeira ponte romana tería sido construída no Tíber no ano 621 a.C. e foi chamada de ‘’Pons Sublicius’’ (Ponte das Estacas).

É no século III a.C. que os romanos comezan a se dedicar á construción de pontes en arco, atinxindo un desenvolvemento nas técnicas de construción e proxecto nunca antes visto e dificilmente superado nos mil anos seguintes.

Exemplos desta magnífica capacidade de construción son algunhas pontes que perdurarán até os nosos días, como, por exemplo, a pons Aelius(hoxe ponte Sant'Angelo) (134 a.C.), sobre o Tíber, (onde foi usada pozzolana (unha especie de cemento que mantén a resistencia mesmo somerxido, a ponte de Alcántara, en Toledo ou o Acueduto de Segovia (século I).

Os arcos foron usados por vez primeira no Imperio Romano, para a construción de pontes e acuedutos, algúns dos cales aínda hoxe se manteñen de pé. Os romanos, foron tamén os primeiros a usar o cemento, o que reduciu a variación da forza que a pedra natural ofrecía. Pontes de ladrillo e argamasa, foron construídas despois da era romana, á medida que se ía abandonando a tecnoloxía do cemento.

Idade Media

As ordes relixiosas desempeñan un papel determinante na manutención e expansión do coñecemento relativo á construción de pontes o saber adquirido na construción de cúpulas á construción de pontes en arco.

É tamén nesta época que comezan a aparecer pontes coas finalidades máis diferentes: militares, comerciais, residenciais ou mesmo espirituais. A gran contribución da idade media na técnica das pontes é a diversificación dos arcos de soporte que pasan a incluír os arcos oxivais, non só máis elegantes, senón mais seguros e fáciles de construír.

Xorden ordes relixiosas especializadas na construción de pontes como os italianos Fratres Pontifices, que se expandirán por Francia, co nome Frères Pontiffes e por Inglaterra co nome Brothers of the Bridge.

Renacenza

Durante o Renacemento o aumento das necesidades de migración e transporte levou a unha evolución das técnicas construtivas, principalmente das pontes de celosía ou enreixado, como consecuencia do seu estudo mais afondado polos artistas do renacemento.

Francia tornouse un bastión da enxeñaría das pontes: o Corps des Ponts et Chaussées creado por Lois XIV para manter as estradas e as pontes do reino, viría a dar orixe no século XVIII á École des Ponts et Chaussées, a primeira escola superior de enxeñaría civil do mundo.

Co renacemento a forma dos arcos e dos piares alterouse no sentido de aumentar os vans e transmitir unha sensación de levantamento e estética.

A revolución industrial

Co advento da Revolución Industrial, no século XIX, foron desenvolvidos sistemas de armazóns en ferro forxado para pontes mais anchas, mais o ferro dificilmente posuía a forza de tensión de abondo para soportar as grandes cargas dinámicas esixidas principalmente polo camiño de ferro coas recentemente inventadas locomotoras a vapor. A invención de novos métodos de fabricación do aceiro, que ten unha maior forza de tensión, permitiu a construción de pontes mais aptas para estas novas necesidades.

As pontes suspensas modernas fan a súa aparición nesta época, con fíos de aceiro entrelazados permitindo vans cada vez mais extensos.

A introdución destes novos tipos de ponte e de materiais, non impide o rexurdimento de pontes de celosía en madeira nos Estados Unidos de América e na Gran Bretaña debido, maiormente, ao baixo custo e á gran dispoñibilidade da materia prima.

Entre mediados do século XIX e mediados do século XX, co gran desenvolvemento do camiño de ferro e das comunicacións en xeral, foron desenvolvidos numerosos proxectos de pontes. O uso do aceiro en vez do ferro ou ferro fundido, posibilitou atinxir vans cada vez maiores. Estas pontes foron construídas en arco, vigas reticuladas (cantiléver) e suspensión.

Foron desenvolvidas novas técnicas para a construción de fundicións recorrendo ao uso de cilindros metálicos en ferro que eran presurizados e fundidos nos lugares de construción dos piares das pontes. No seu interior os operarios escarvaban o solo mol até chegaren á pedra estábel baixo o leito do río. Só máis tarde se viría a descubrir a importancia dunha descompresión amodo evitando deste xeito mortes e doenzas de numerosos traballadores.

O maior dominio das técnicas de proxecto e construción e a introdución de novos materiais non impediron con todo a caída dalgunhas pontes e o xurdimento de problemas que só despois se soubo que era pola influencia dos ventos nas pontes suspensas podendo provocar o seu colapso.

Foi o caso da ponte de Tacoma Narrows, no estado de Washington, Estados Unidos de América que, cun van de 853 metros e un taboleiro con só 2,4 metros de grosor, oscilaba mesmo con ventos lixeiros. A colocación de tirantes adicionais non foi suficiente para contrarrestar esta oscilación e, en 1940, cun vento de só 68 km/h comezou a oscilar significativamente sendo pechada ao tránsito e colapsando pouco despois. Este e outros fallos chamaron a atención dos enxeñeiros na importancia do factor vento na construción destas estruturas, e provocando o desenvolvemento da análise do comportamento aerodinámico principalmente sometendo modelos á escala a túneles de vento.

Os nosos días

Ponte Akashi-Kaikyo.

Despois da segunda guerra mundial moitas das infraestruturas ferroviarias tiveron que ser reconstruídas. Xeneralizouse o uso do formigón e do aceiro, principalmente con pontes en formigón pretensado. As cofraxes metálicas e as trabes pasaron a ser soldadas no canto de fixas con remaches.

Constrúense numerosas pontes suspensas ou colgantes, e, en particular, pontes atirantadas coas máis variadas disposicións dos cabos de suspensión. Logo se decatan que as pontes en formigón, debido á importante carga propia que posúen, son pouco sensíbeis á carga variábel e, como tal, pouco influenciadas por esta, o que lles dá unha importante estabilidade.

Estes factores asociados permitiron superar obstáculos até entón dificilmente superábeis. O van de 1995 metros acadado na ponte colgante de Akashi-Kaikyo, no Xapón, é un bo exemplo.

O futuro

É de esperar desenvolvementos nas técnicas de construción, manutención e rehabilitación de pontes, coa introdución de novas técnicas construtivas e novos materiais(aluminio, fibra de vidro) ou evolución das características dos xa utilizados(formigón, aceiro).

As novas pontes serán certamente construídas de xeito mais económico, seguro e con maiores niveis de calidade.

Un salto importante estará no advento das chamadas pontes intelixentes que, dotadas de sensores, procesadores de datos e sistemas de comunicación e sinalización, poderán alertar dun conxunto de situacións, dende sobrecargas, subidas dos niveis das augas, ventos, formación de xeo, sismicidade, rotura de certos puntos neurálxicos da ponte, fatiga dos materiais, corrosión. Estes sistemas "intelixentes" poderán chegar ao punto de seren "reactivos", por exemplo, combatendo a corrosión a través de sistemas de raios catódicos instalados na propia ponte, usando sistemas de desconxelación do xeo presente no taboleiro, ou mesmo accionando deflectores de ar de forma que se asegure a mellor estabilidade da ponte fronte ao vento ou a cargas variábeis.

A posta en funcionamento de todos estes sistemas, grazas a unha estreita colaboración entre a enxeñaría de materiais e a electrónica, depende, ademais da propia evolución da ciencia, dos estudos económicos que demostren a súa viabilidade.

Tipos de pontes

As pontes poden ser clasificadas polo uso para o cal foron deseñadas, o material, ou polo tipo de estrutura empregado na súa concepción.

Polos materiais

Polo uso

As pontes son normalmente concibidas para o tráfico de trens, persoas (chamadas 'pasarelas’ ou pontellas na súa concepción máis tradicional) ou automóbiles, para oleodutos ou transporte de auga. Nalgúns casos poderán existir restricións ao seu uso como por exemplo no caso de pontes de autoestradas, nas cales está prohibida a circulación de peóns e bicicletas, por exemplo.

Pontes de uso decorativo e cerimonial

A fin de crear bonitos efectos, algunhas pontes son construídas alén do uso funcional ou afastándose dos modelos tradicionais. É común atopar en Galicia exemplos de pequenas pontes en áreas recreativas feitas en madeira seguindo modelos puramente estéticos e moi apartados dos materiais e conformacións tradicionais.

É frecuente que se constrúan bastante máis altas do que é necesario. Este tipo é común atopalo nos xardíns orientais e é chamado Moon Bridge, en homenaxe á lúa chea.

En moitos palacios, son construídas pontes sobre cursos de auga artificiais, para simbolizar o paso a un lugar importante, ou un estado de espírito. Un conxunto de cinco pontes, sobre un curso de auga sinuoso, é un importante xardín da Cidade Prohibida en Pequín na República Popular da China. A ponte central era reservada exclusivamente para o Emperador, a Emperatriz e os seus convidados.

Polo tipo de estrutura

En arco.
- Con taboleiro superior.
- Con taboleiro inferior.
Trabe; trabe de caixa
Lousa.
Pénsil, ou colgante.
Atirantada (de tirantes).
De sección variable.
Reticulada.
De sección oca.
Móbil.
- Levadiza.
- Basculante.

Pontes móbiles

recollíbel
dobre levadiza
encartábel
ascendente con piares
ascendente con mastros
xiratoria ^[1]
esvaradía
teleférica
levadiza (nun castelo)
levadiza (con contrapeso)
somerxíbel
en arco móbil ou pivotante

Pontes de sona

En Galicia

Provincia da Coruña

Ponte de Gundián, viaduto do camiño de ferro na Ponte Ulla, no concello de Vedra. Dos anos 40 do século XX. Está clasificada de interese histórico-arquitectónico en España.
Viaduto do Eixo, sobre o río Ulla. Ponte rematada no ano 2008 de máis dun quilómetro de longo. Forma parte do percorrido de alta velocidade ferroviario. Considerada de interese arquitectónico en España.
Ponte Nafonso, ponte de orixe medieval de arcos de pedra encol do río Tambre preto da súa desembocadura no fondo da ría de Muros-Noia, unindo os concellos de Noia e Outes. Foi sometido a diversas reformas nos séculos XVI, XVII, XIX e XX.
Ponte Sigüeiro construción de cantaría do século XIV sobre o río Tambre, que une os concellos de Compostela e Oroso.
Ponte do Porco, sobre o Lambre, entre Miño e Paderne.

Provincia de Pontevedra

Ponte das Correntes – ponte en arco atirantado ou bowstring que atravesa o río Lérez e a ría de Pontevedra na cidade de Pontevedra. Tem unha lonxitude de 138 metros e un arco atirantado de 10,5 metros de altura. Data de 2012.
Ponte dos Tirantes – ponte atirantada que cruza o río Lérez na cidade de Pontevedra, entre o barrio de Tafisa e o auditorio e pazo de congresos de Pontevedra. Data de 1995.
Ponte da Barca – ponte en arco con taboleiro superior que cruza o río Lérez na súa desembocadura na ría de Pontevedra, unindo o barrio da Moureira da cidade de Pontevedra co concello de Poio. Foi construída entre 1887 e 1905.
Ponte do Burgo – ponte medieval de orixe romana que cruza o río Lérez na cidade de Pontevedra. Por ela discorre o camiño portugués a Santiago de Compostela. Orixinaria do século XII.
Ponte de Santiago –cruza o río Lérez na cidade de Pontevedra, discorrendo por ela a estrada N-550. Data de 1983.
Ponte de Ponte Sampaio, Ponte Sampaio, en Pontevedra, sobre o Verdugo.
Ponte da Toxa – ponte que leva á Illa da Toxa, no Grove. De estilo modernista, data de 1910.
Ponte de Rande – ponte de tirantes que atravesa a ría de Vigo polo estreito do mesmo nome. Forma parte da autoestrada do Atlántico. Ten un van de 400 metros e data de 1981. Existe un proxecto de ampliación. É a maior ponte de Galicia e a terceira ponte máis longa de España.
Ponte da Ramallosa – é unha ponte románica do século XIII que cruza o río Miñor entre as parroquias da Ramallosa (Nigrán) e Santa Cristina da Ramallosa (Baiona). Arrodeada de lendas.
Ponte Vella Internacional Tui-Valença, situada sobre o río Miño, entre Galicia e Norte de Portugal, está destinada ao tránsito de peóns, vehículos (orixinalmente carruaxes) e do ferrocarril. Data de 1886.
Ponte das Partidas – ponte medieval de orixe romana sobre o río Tea, no lugar de Urcela, na parroquia de Moreira, Ponteareas.
Ponte dos Remedios – ponte sobre o río Tea do século XV, en Ponteareas, chamada tamén de San Roque. Estrutura con tres arcos ovais e os correpondentes tallamares. Formaba parte do antigo camiño real que unía Tui e despois Vigo con Ourense e a Meseta. Deulle o nome á vila e ao concello.
Ponte de Cernadela, en Riofrío, Mondariz, sobre o Tea.
Ponte Vella de Andón, Aciveiro, Forcarei.
Ponte de Pedre, en Pedre, Cerdedo-Cotobade.
Ponte do Tamuxe, sobre o río Tamuxe, en Tabagón, no Rosal.
Ponte de Fillaboa, en Salvaterra de Miño, sobre o Tea.
Ponte de Mourentán, en Arbo, sobre o Deva.
Ponte dos Padriños (ou de Ponte Arnelas), sobre o Umia, que une as parroquias de Leiro (Ribadumia) e Baión (Vilanova de Arousa).
Ponte de Fofe, ponte medieval dun só arco en Covelo.
Ponte de San Xurxo – ponte do século XVIII que atravesa o río Lérez no concello de Cerdedo-Cotobade.
Ponte Arnelas – s. XVI, en Baión, Vilanova de Arousa.
Ponte Cesures – s. I, ponte romana no lugar de San Xulián, en Pontecesures.
Ponte da Baxe – ponte moderna cun só arco apuntado sobre o Río Umia en Santo André de César, no concello de Caldas de Reis.
Ponte da Illa de San Simón – ponte de cadeirado na Ría de Vigo do século XIX, con tres arcos que une os illotes de San Simón na parroquia de Cesantes, no concello de Redondela.
Ponte das Brañas – é un pontillón que atravesa o río Lérez no lugar de Andón en Aciveiro (Forcarei), formada por tres vans alintelados de lousas de granito.
Ponte de Barreiriña – pontillón no lugar da Noveliza en Aciveiro (Forcarei).
Ponte de Toralla - ponte do século XX en Coruxo (Vigo), que une a illa de Toralla coa praia do Vao.
Ponte de Bermaña – s. XVII, Ponte de cadeirado granítico con tres arcos apuntados de orixe romana en Caldas de Reis.
Ponte de Balaídos, ponte baixomedieval que atravesaba o río Lagares no lugar de Balaídos, Castrelos, Vigo. Construída en cantaría de granito, posúe un arco central de medio punto cun van de 5,5 m e catro tallamares triangulares.
Ponte de Sárdoma, ponte baixomedieval na parroquia de Sárdoma, en Vigo. Ponte con dous arcos apuntados De fábrica de granito con 11 m de longo e 2,5 m de largo. O antigo taboleiro era en rampla, hoxe horizontal.
Ponte Almofrei – ponte medieval dun só arco apuntado no lugar da Xesteira, na parroquia de Almofrei (Cerdedo-Cotobade).
Ponte Borela – ponte sobre o río Almofrei cun arco apuntado de orixe medieval. Na parroquia de Borela (Cerdedo-Cotobade).
Ponte Colgante de Calvelo – ponte pénsil de 30 m de longo de aceiro e madeira sobre o río Lérz na parroquia de Tenorio (Cerdedo-Cotobade).
Ponte de Laxe – ponte moderna (s.XVI-XVIII) na Laxe (Fornelos de Montes). Ten un só arco sobre o río de Valdohome, no antigo camiño entre as aldeas da Laxe e Airoa. Fábrica de perpiaño de granito, taboleiro de 35 m de lonxitude por 3,4 m de largo e 8 m de alto. Perigo de derrubamento.
Ponte da Carballa – anos 20 do século XX, ponte de cachotaría de granito e nove vans con pináculos, no lugar de Quintelas (Dúas Igrexas, Forcarei).
Ponte das Codeseiras – 1933, ponte de granito cun só arco no lugar do Cotiño, en Aciveiro, Forcarei.
Ponte de Verducido – do século XVII, cun grande arco semicircular e taboleiro ramplante sobre pequenos arcos, en Verducido (A Lama).
Ponte de Catoira – en Oeste (Catoira), á beira das Torres de Oeste.
Ponte de Mourentán, en Arbo.
Ponte de Parada, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte de Pedre, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte de Santo Antón, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte de San Cibrán , en Cangas. Pontiña na parroquia de Aldán que salva a cal do rego de Orxás. O taboleiro ten 4 m de longo cun só van. De orixe medieval, con bóveda de cadeirado e calzada horizontal.
Ponte de Segade, en Caldas de Reis.
Ponte de Valiñas, en Forcarei.
Ponte de Valoutas, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte de Vichocutín, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte do Atranco Grande, en Forcarei.
Ponte do Batán, en Forcarei.
Ponte do Crego, en Forcarei.
Ponte do Demo, en Silleda.Ponte sun só arco en Carboeiro sobre o río Deza. Foi restaurada hai poucos anos. O nome vén das lendas que atribúen o lugar a múltiples asasinatos.
Ponte do Ferrocarril, en Pontevedra.
Ponte do Muíño de Arriba, en Forcarei.
Ponte do Porto das Buratas, en Forcarei.
Ponte dos Portos, en Forcarei.
Ponte Gomail, en Forcarei.
Ponte Ledesma, en Vila de Cruces. Ponte construída en 1574 que atravesa o río Ulla, na parroquia de Gres. Ten nove arcos de perpiaño granítico, con doelas regulares ao igual que os tímpanos, aínda que carecen de imposta na transición co peitoril, por desaparecer posiblemente durante unha reconstrución posterior. As bóvedas ápoianse sobre piares tamén de cadeirado, con tallamares triangulares augas arriba e trapezoidais augas abaixo, coroados por pináculos piramidais. Reformada no século XIX.
Ponte Maril, en Forcarei.
Ponte do Arco da Carixa, en Vila de Cruces.
Ponte Piñeira, en Cerdedo-Cotobade.
Ponte Románica de Pontevea, na Estrada. Ponte medieval no lugar do Couso que forma parte do camiño de Santiago. Reconstruída no s. XVIII, conta hoxe con tres arcos semicirculares e outros tres lixeiramente apuntadas (románico).
Ponte romana sobre o río Deva, en Arbo. Ponte romana sobre o río Deva no lugar de San Xoán. Importante como punto de defensa na Guerra da Independencia con Francia.
Ponte Sulago, en Vila de Cruces.
Ponte Taboada, en Silleda.
Ponte Vella de Noveliza, en Forcarei.
Ponte Vella do Rabelo, en Forcarei.
Viaduto Madrid, na mesma Redondela. Ponte do camiño de ferro actualmente fóra de servizo. Salva o fondo val grazas a dous treitos de acceso construídos con bóvedas de cadeirado granítico e un treito principal formado por trabes metálicas (ferro forxado) sobre piares de fábrica. As bóvedas de acceso teñen 10 m de luz e os tramos metálicos 51 m, resultando polo tanto unha lonxitude de ponte de 256 m.
Viaduto Pontevedra, na mesma Redondela. Ponte metálica do s. XIX con trabes de celosías sobre piares tamén de celosía para o paso do camiño de ferro. Consta de tres vans metálicos e dez de cadeirado cunhas luces de 46.00-57.50-46.00 (metálicos) e 7.00 m cadeirado.
Ponte da illa de Arousa, ponte de trabes de caixa, inaugurada en 1985, que une os concellos de Vilanova de Arousa e A Illa de Arousa (en 1985 A illa aínda non era concello independente).

Provincia de Lugo

Ponte romana de Lugo, atravesa o río Miño ao seu paso pola cidade de Lugo, unindo a Calzada da Ponte coa estrada vella de Santiago. Fica entre medias da Ponte Nova, que enlaza a capital da provincia coa estrada N-540, e o balneario de augas termais, que data así mesmo da época da romanización. Trátase dunha estrutura feita a base de pedra e lousa. Foi deseñada e construída na época da romanización de Galicia, (vía número XIX do Itinerario de Antonino), comunicando Lucus Augusti con Bracara Augusta (a actual Braga) pasando por Iria Flavia (a actual vila de Padrón). Na Baixa Idade Media, sufriría restauracións.
Ponte da Misericordia –construción sobre a ría de Viveiro, entre a Porta de Carlos V e a capela da Misericordia da que recibe o nome. Foi inicialmente construída no século XV no lugar doutra ponte construída durante a dominación romana.
Ponte Vella de Monforte de Lemos, cruza o río Cabe no casco urbano de Monforte de Lemos, data do século XVI.
Ponte dos Santos, permite á Autovía do Cantábrico cruzar a ría de Ribadeo. Estrutura de formigón pretensado.

Provincia de Ourense

Ponte Maior de Ourense, tamén coñecida como Ponte Romana, ou Ponte Vella, sobre o río Miño a seu paso pola cidade de Ourense. Ten a súa orixe no século I, cando formaba parte dun ramal da vía XVIII do Itinerario de Antonino, tamén chamada Vía Nova. O aspecto actual data do século XVII.
Ponte do Milenio, tamén coñecida como Ponte da Gaivota, é a quinta ponte da cidade de Ourense es está situada entre a Ponte Maior de Ourense e a ponte da Nacional N-525 (Benavente-Santiago). Atirantada e de deseño interesante, foi inaugurada no ano 2001. Está considerada a nivel español de interese arquitectónico.

De sona internacional

Ponte de Biscaia, ponte con barca transbordadora que une as dúas ribeiras da ría do Nervión en Biscaia e foi inaugurada en 1893.
Ponte 25 de Abril - Ponte suspensa portuguesa, conecta Lisboa á marxe sur do río Texo.
Acueduto de les Ferreres, tamén coñecido coma Pont del Diable, é unha arquería romana que forma parte do acueduto que fornecía auga dende o río Francolí á cidade de Tarraco Tarragona, en Cataluña. Data do século I a.c. É Patrimonio da Humanidade pola Unesco.
Acueduto de Segovia, a obra de enxeñaría civil romana máis importante de España, de arredor do século I e principios do II. Construíuse para levar auga á vila de Segovia.
Ponte romana de Córdoba, do Século I, durante a época de dominación romana en Córdoba, sobre o río Guadalquivir.
Acueduto de ''los Milagros'', condución que, na época romana, fornecía auga á cidade de Emérita Augusta (actual Mérida, España).
Pont du Gard, parte dun acueduto romano de tres corpos de altura, situado no Sur de Francia, preto de Remoulins, no departamento de Gard. Atravesa o río Gard. Constituído por tres arcadas, a súa estrutura, a xeito de ponte, ten 49 metros de altura e 275 metros de lonxitude. En 1985 foi proclamado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.
Ponte da Arrábida - ponte sobre o río Douro, ligando o Porto a Gaia, co maior arco en formigón do mundo na época da súa construción.
Ponte de D. Maria Pia - ponte ferroviaria metálica portuguesa sobre o río Douro, foi a primeira grande obra da empresa de Gustave Eiffel.
Ponte Don Luís I, sobre o río Douro, une o Porto con Vila Nova de Gaia, en Portugal. Proxecto do enxeñeiro Teófilo Seyrig, que xa colaborara con Eiffel na Ponte de Dona María, foi inaugurada en 1886 polo propio Lois I de Portugal.
Ponte de Oresund, conecta a capital dinamarquesa, Copenhaguen, e mais a vila sueca de Malmö. Foi inaugurada en 1999. A ponte posúe un dos meirandes vans centrais para pontes atirantadas do mundo, con 490 m. O piar máis alto mide 204 m. A lonxitude total da ponte é de 7.845 m.
Ponte Golden Gate (Golden Gate Bridge) - ponte suspensa norteamericana sobre a baía de San Francisco.
Ironbridge ou Ponte de Coalbrookdale, a ponte de ferro máis sonada de Inglaterra que atravesa o río Severn en Shropshire. Froito da Revolución industrial ao se converter na primeira ponte en arco fabricada empregando ferro fundido. Data de 1781.
Ponte da Torre de Londres - En Londres sobre o Río Támese.
San Francisco – Oakland Bay Bridge
Ponte do Severn - próxima a Bristol, Inglaterra.
Tacoma Narrows Bridge
Ponte de São João - ponte ferroviaria portuguesa, sobre o río Douro, a primeira do mundo construída no sistema de cofraxe deslizante.
Ponte de Traxano - Ponte romana sobre o río Danubio, apenas fican uns fragmentos visíbeis
Ponte Vasco da Gama - Ponte portuguesa sobre o río Texo, con 17,2 km de extensión, entre Lisboa e Montijo.
Ponte de Brooklyn - En Nova York, sobre o río East, ligando os distritos Boroughs de Manhattan e Brooklyn.Data do ano 1883 sendo unha das máis antigas pontes pénsiles nos Estados Unidos, con 1.834 metros de longo.
Ponte de Manhattan - Ponte pénsil que cruza o East River na Cidade de Nova York, ligando ao Baixo Manhattan con Brooklyn en Long Island. Foi a última das tres pontes colgantes da parte baixa do East river en ser construída, precedido das pontes de Brooklyn e da Ponte de Williamsburg. Foi aberta ao tráfico en 1909.
Ponte Hercílio Luz - Maior ponte pénsil do Brasil e a maior ponte do mundo con barras de ollal.

A ponte de Brooklyn atópase no centro financeiro de Manhattan, Nova York, Estados Unidos de América.

Notas

↑ Tamén pode haber pontes con eixo de xiro vertical (como o xiratorio) pero rotando dende o final do taboleiro fixo (dende un ou dende os dous extremos), a súa dificultade técnica consiste en facer coincidir toda a xunta (de dilatación) na posición de servizo.

Véxase tamén

Bibliografía

Brown, D. J., Bridges. Macmillan Publishing Company, Nova York, NY, 1993

Outros artigos

Pontella (pasaxe)

Ligazóns externas

Structurae, páxina sobre estruturas (incluíndo pontes) (en varias linguas).

[1] Tamén pode haber pontes con eixo de xiro vertical (como o xiratorio) pero rotando dende o final do taboleiro fixo (dende un ou dende os dous extremos), a súa dificultade técnica consiste en facer coincidir toda a xunta (de dilatación) na posición de servizo.

[1]