A regra de Allen é unha lei da ecoxeográfica formulada por Joel Asaph Allen en 1877,[2][3] na que afirma que os animais adaptados a climas fríos teñen as extremidades máis curtas que os animais adaptados a climas quentes.

Earth, ears, hare, Lepus
Regra de Allen - Lebres e as súas orellas.[1]

Máis especificamente, afirma que a relación da superficie corporal/volume para animais homeotermos varía coa temperatura media do hábitat ao que está adaptados (ou sexa, a relación é baixa en climas fríos e alta en climas quentes).

Explicación

editar

A regra de Allen prevé que os animais endotérmicos co mesmo volume corporal deben ter diferentes áreas de superficie que axudarán ou impedirán a disipación de calor.

Como os animais que viven en climas fríos precisan conservar o máximo de calor posíbel, a regra de Allen prevé que deberían ter desenvolvido unha relación superficie/volume comparativamente baixa para minimizar a superficie pola que disipan a calor, permitíndolles reter máis calor.

 
Gráficas de superficie, A, en relación ao volume, V, dos sólidos plactónicos e unha esfera, mostrando que as formas máis arredondadas co mesmo volume teñen unha superficie menor.

Para os animais que viven en climas cálidos, a regra de Allen prevé o oposto: que deben ter relacións comparativamente altas de superficie/volume. Como os animais con baixa relación superficie/volume quecerían rapidamente, os animais en climas cálidos deberían, de acordo coa regra, ter altas relacións de superficie/volume para maximizar a superficie a través da cal disipan a calor.[4]

En animais

editar

Aínda que hai moitas excepcións, moitas poboacións de animais parecen estar en conformidade cos previsións da regra de Allen. O oso polar ten membros fortes e orellas moi curtas que están de acordo cos previsóns da regra de Allen.[5]

En 2007, R. L. Nudds e S. A. Oswald estudaron as lonxitudes das patas das aves mariñas e descubriron que estaban inversamente relacionadas coa temperatura corporal menos a temperatura ambiente mínima, apoiando as previsóns da regra de Allen.[6] Argumentaron que hai pouco soporte empírico para a regra de Allen, aínda que sexa un "principio ecolóxico establecido". Opinan que o apoio para a regra de Allen vén, principalmente, de estudos dunha única especie, e que estudos de varias especies están "confundidos" polos efectos de escala da regra de Bergmann e adaptacións alternativas que se opoñen ás previsións da regra de Allen.[6]

En humanos

editar
 
"Grupo Esquimó". Foto de William Dinwiddie (1894)

Observáronse marcadas diferenzas na lonxitude das extremidades cando diferentes partes dunha determinada poboación humana residen a diferentes altitudes. Os ambientes de maior altitude xeralmente teñen temperaturas ambiente máis baixas. No Perú, os individuos que vivían en altitudes máis elevadas tendían a ter membros máis curtos, mentres que os da mesma poboación que habitaban zonas costeiras máis baixas tiñan xeralmente membros máis longos e troncos máis grandes.[7]

Katzmarzyk e Leonard sinalaron que as poboacións humanas parecen seguir as predicións da regra de Allen. Existe unha asociación negativa entre o índice de masa corporal e a temperatura media anual das poboacións humanas indíxenas, o que significa que as persoas das rexións máis frías teñen unha constitución máis pesada para a súa estatura, e as persoas das rexións máis cálidas teñen unha anatomía máis lixeira. A altura relativa tamén está negativamente correlacionada coa temperatura das poboacións humanas indíxenas, o que significa que as persoas orixinarias de rexións máis frías teñen pernas proporcionalmente máis curtas para a súa altura e as persoas orixinarias de rexións máis cálidas teñen pernas proporcionalmente máis longas para a súa altura.[8]

  1. Frydrýšek, Karel (2019). Biomechanika 1. Ostrava, República Checa. VSB – Technical University of Ostrava, Faculty of Mechanical Engineering, Department of Applied Mechanics. pp. 338–339. ISBN 978-80-2484-263-9. 
  2. López, Barry Holstun (1986). Arctic Dreams: Imagination and Desire in a Northern Landscape. Nova York: Charles Scribner's Sons. ISBN 978-0-6841-8578-1. 
  3. Joel Asaph Allen 1877, pp. 108–140.
  4. Ashizawa, K. et al. (2007): "Growth of height and leg length of children in Beijing and Xilinhot, China". En Anthropological Science 116 (1): 67-68.
  5. Hogan, C. Michael (18 de novembro de 2008). "Polar Bear: Ursus maritimus". iGoTerra. 
  6. 6,0 6,1 Nudds, R. L.; Oswald, S. A. (decembro de 2007). "An Interspecific Test of Allen's Rule: Evolutionary Implications for Endothermic Species". Evolution 61. pp. 2839–2848. 
  7. Weinstein, Karen J. (novembro de 2005). "Body Proportions in Ancient Andeans from High and Low Altitudes". American Journal of Physical Anthropology 128. pp. 569–585. 
  8. Katzmarzyk, Peter T.; Leonard, William R. (1998). "Climatic Influences on Human Body Size and Proportions: Ecological Adaptations and Secular Trends". American Journal of Physical Anthropology 106: 483–503. 

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  NODES
todo 1