Zoé Valdés
Zoé Valdés, nada na Habana o 2 de maio de 1959, é unha escritora cubana de poesía, novela e guións cinematográficos que adquiriu a cidadanía española en 1997. Tamén é cidadá francesa.
 (2009)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Zoé Milagros Valdés Martínez 2 de maio de 1959 (65 anos)A Habana, Cuba |
| Residencia | París Barcelona |
| Educación | Universidade da Habana |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Poesía e novela |
| Ocupación | escritora, poetisa, novelista |
| Período de actividade | 1982 - |
| Pseudónimo literario | Zoé Valdés |
| Participou en | |
| 19 de xuño de 2002 | Manifesto contra a morte do espírito e da terra |
| Familia | |
| Cónxuxe | Manuel Pereira |
| Premios | |
| |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  Latin American Women Writers: an Encyclopedia (en)  |
| Sitio web | zoevaldes.net |
  | |
Traxectoria
editarEstudou no Instituto Superior Pedagóxico Enrique José Varona, pero abandonou os estudos no cuarto ano. Despois ingresou na Facultade de Filoloxía da Universidade da Habana, onde estudou até segundo ano.[1]
Entre 1984 e 1988 formou parte da Delegación de Cuba ante a Unesco en París, e da Oficina Cultural da Misión de Cuba nesa mesma cidade.
Despois de regresar a Cuba e de pasar un tempo desempregada, comezou a gañarse a vida como dialoguista e guionista no Instituto Cubano da arte e Industria Cinematográficos (ICAIC) e logo foi subdirectora da revista Cine Cubano entre 1990 e decembro de 1994
En 1995 foi convidada a unhas xornadas sobre José Martí en París, onde quedou coa súa filla e esposo nesa época, o cineasta Ricardo Vega. Politicamente, Zoé Valdés foi opositora ao goberno de Fidel Castro e é anticomunista.
Zoé Valdés debutou en literatura como poeta cando en 1982 gañou un premio co seu primeiro poemario. Once anos despois, en 1993, publicou a súa primeira novela, Sangre azul, xénero que despois desenvolveu máis que os outros —escribiu unha quincena delas—, aínda que non abandonou a lírica e produciu tamén contos e literatura infantil. A súa obra obtivo numerosos galardóns, entre os que destaca o Fernando Lara de Novela por Lobas de mar.
Foi redactora xefe da revista de arte estadounidense ARS Magazine, que dirixía o seu irmán Gustavo Valdés, fundada por ambos en 1995 e relanzada a fins de 2010 baixo o nome de Ars Atelier City.[2]
Zoé Valdés colabora en numerosas publicacións periódicas como as españolas El País, El Mundo, El Semanal, Qué leer, Elle e Vogue ou as francesas Le Monde, Libération, Lle Nouvel Observateur, Beaux Arts, Lles Inrockuptibles ou Art Absolument. Participou en moitos festivais literarios internacionais e exerceu como membro do xurado de prestixiosos concursos.
Ademais de escribir guións, Zoé Valdés codirixiu a curtametraxe Caricias de Oshún con Ricardo Veiga, e foi xurado do Festival de Cannes (1998).
A súa obra foi traducida a diversos idiomas. A súa novela La mujer que llora foi traducida ao francés e ao inglés, en Editorial Arthaud e Editorial Skyhorse Publishing nos Estados Unidos (2016).
En 1997 foille concedida a nacionalidade española por carta de natureza.[3] Tamén é cidadá francesa.
Obra
editarPoesía
editar- Respuestas para vivir (1986)
- Todo para una sombra(1986)
- Vagón para fumadores (1996)
- Los poemas de la Habana (1997)
- Cuerdas para el lince (1999)
- Breve beso de la espera (2002)
- Anatomía de la mirada (2009)
Narrativa
editar- Sangre azul (novela, 1993)
- La hija del embajador (novela, 1995)
- La nada cotidiana (novela, 1995)
- Cólera de ángeles (novela, 1996)
- Te di la vida entera (novela, 1996)
- Café Nostalgia (novela, 1997)
- Traficantes de belleza (relatos, 1998)
- Los aretes de la luna (infantil, 1999)
- Querido primer novio (novela, 1999)
- El pie de mi padre (novela, 2000)
- Milagro en Miami (novela, 2001)
- Lobas de mar (novela, 2003)
- Luna en el cafetal (infantil, 2003)
- Los misterios de La Habana (relatos, 2004)
- La eternidad del instante (novela, 2004)
- Bailar con la vida (novela, 2006)
- La cazadora de astros (novela, 2007)
- La ficción Fidel (ensaio novelado, 2008)
- El todo cotidiano (novela, 2010)
- La mujer que llora (novela, 2013)
- La Habana, mon amour (novela, 2015)
- Et la terre de leur corps (novela, 2017)