bizantino

Galego

• Etimoloxía: do latín byzantinus.

• Pronuncia: /biθanˈtino̝/ (AFI)

Substantivo

bizantino (ms: bizantino; mpl: bizantinos; fs: bizantina; fpl: bizantinas)

1. (Xentilicio) Habitante de Bizancio (actual Estambul) ou do antigo Imperio Bizantino.

Adxectivo

bizantino (ms: bizantino; mpl: bizantinos; fs: bizantina; fpl: bizantinas)

1. Relativo ou pertencente a Bizancio ou ao seu imperio.
2. Dito dunha discusión ou razoamento, que é sutil ou fútil.

Traducións

habitante de Bizancio ou do seu imperio

Castelán: bizantino (es)

Italiano: bizantino (it)

Portugués: bizantino (pt)

relativo a Bizancio ou ao seu imperio

Alemán: byzantinisch (de) Asturiano: bizantín (ast) Castelán: bizantino (es) Catalán: bizantí (ca) Checo: byzantský (cs) Eslovaco: bizàntīnskī (sh) Esloveno: bizantínski (sl) Finés: bysanttilainen (fi)

Francés: byzantin (fr) Grego: βυζαντινός (el) (byzantinós) Inglés: Byzantine (en) Italiano: bizantino (it) Macedonio: византиски (mk) (vizántiski) Malaio: Bizantium (ms) Neerlandés: Byzantijns (nl) Occitano: bizantin (oc)

Pahlavi: 𐭧𐭫𐭥𐭬𐭠𐭣𐭩𐭪 (pal) (Hrōmāyīg) Polaco: bizantyjski (pl), bizantyński (pl) Portugués: bizantino (pt) Romanés: bizantin (ro) Ruso: византийский (ru) (vizantíjskij) Sueco: bysantinsk (sv) Turco: Bizans (tr)

sutil ou fútil

Castelán: bizantino (es)

Portugués: bizantino (pt)