Clemente I, papa

«Clemente I» redirixe aquí. Para outras páxinas con títulos homónimos, véxase Clemente I (homónimos).

Clemente I, logo coñecido como San Clemente, ou coas variantes Cremenzo e Crimenzo, nado quizais en Roma e finado talvez en Gallípoli no ano 99, foi o cuarto papa da historia. Estivo de bispo de Roma dende o ano 91 ata a súa morte.

Clemente I, papa

(década de 1000, Catedral de Santa Sofía de Kíiv)
Nome orixinal	(la) Clemens PP. I Romanus
Biografía
Nacemento	século I Roma (Imperio Romano)
Morte	99 Quersoneso (Reino do Bósforo)
Causa da morte	homicidio, execución por afogamento
Lugar de sepultura	Basílica de São Clemente (pt)
4º Papa
88 – 99 ← Anacleto – Evaristo →
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma
Ocupación	teólogo, sacerdote católico
Período de tempo	Alto Imperio Romano
Período de actividade	(Con vida en: século I )
Enaltecemento
santo
Día de festividade relixiosa	23 de novembro
Obra
Obras destacables I Clemente (pt)
Familia
Pais	Tito Flávio Sabino   e Arrecina
Irmáns	Tito Flávio Sabino Tito Flávio Clemente Flavia Plautilla
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Vlastenský slovník historický Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Aparición da Trindade ao papa Clemente, cadro do Tiepolo.

Vida

Moi pouco se sabe da súa vida. Chamado Clemente Romano, hai fontes que sitúan o seu nacemento en Roma, pero non é seguro. Se facemos caso de Ireneo de Lión debeu coñecer a Pedro e a Paulo, Tertuliano di que foi o propio Pedro quen o coroou bispo, e hai quen sinala que foi escollido papa logo da morte de Pedro, mais que renunciou, deixándolle o bispado romano primeiro a Lino e a Anacleto despois. Oríxenes di que el é o Clemente que aparece como camarada de Paulo na epístola deste aos filipenses.

Hai algúns indicios de que era xudeu. A súa morte ten diferentes interpretacións: hai quen di^[quen?] que morreu naturalmente en Roma ou en Grecia, e quen apunta, e esa é a teoría oficial apoiada pola Igrexa católica, que foi martirizado. Pero tampouco neste suposto coinciden as datas nin os lugares, e unhas apuntan a Gallípoli, na costa anatolia, onde fora exiliado por Traxano, e outras fontes o localizan en Quersonesos, en Crimea. Este martirio, que supostamente se produciu cando o botaron ao mar cunha áncora ao pescozo, ben puido ser o do cónsul romano Flavio Clemente. E aínda que Cirilo levou as súas supostas reliquias a Roma no ano 868 para a fundación da basílica de San Clemente, no Mosteiro das Covas de Kíiv reivindican que as súas reliquias (entre elas, a cabeza) as teñen gardadas eles.

Pontificado

Durante o seu pontificado producíronse revoltas contra os presbíteros en Corinto, o que probablemente fose o primeiro desacordo grave no seo da Igrexa. O papa Clemente escribiulles unha carta chamándoos á obediencia aos seis pastores e evocando a lembranza de Paulo e de Pedro, e conseguiu calmar o movemento. O que non conseguiu frear foron as primeiras discrepancias de fe, logo recoñecidas como herexías, dos gnósticos e dos ebionís, nin a represión contra os cristiáns dos emperadores Domiciano primeiro e Traxano despois.

Incluíu a palabra amén nos ritos, e reforzou, para frear a crise de Corinto, a estrutura xerárquica da Igrexa, establecendo a primacía para o bispado de Roma.

Obra

A súa obra máis importante, e quizais a única auténtica, é a Epístola aos corintios, que está considerado como o primeiro texto cristián logo do Novo Testamento, e que sitúa a Clemente Romano como o primeiro dos pais apostólicos. A obra está dividida en dúas partes: na primeira exhorta ao cumprimento das virtudes, e particularmente da obediencia e da humildade, e na segunda centra estes consellos xerais na resolución do conflito interno da comunidade cristiá de Corinto.

A principal achega da obra son os aspectos organizativos: dálles nome aos bispos, aos diáconos e aos presbíteros e establece que son nomeados polos apóstolos en nome de Cristo, e que polo tanto teñen que ser obedecidos plenamente polos fieis. Tamén son interesantes os testemuños sobre a vida de Pedro e Paulo, e os capítulos dedicados á resurrección dos mortos, punto teolóxico combatido polos pagáns, e onde inclúe referencias á ave fénix como símbolo da resurrección.

Ademais, atribuíronselle a el diversas obras, todas posteriores á súa morte.

• A Segunda epístola de Clemente, importante non tanto pola autoría, que é falsa (século II, senón porque é a primeira homilía que se conserva.
• As Dúas epístolas ás virxes, onde aborda o tema da virxindade e a cohabitación dos fieis devotos de ambos sexos.
• Os Escritos pseudoclementinos, que é unha escolma de aventuras que podería configurar unha novela no sentido clásico, e onde o protagonista é o propio papa Clemente, que percorre distintas escolas filosóficas ata que coincide con Pedro e descobre a verdade.

Santidade

Como todos os papas anteriores ao Edicto de Milán foi considerado santo, e ademais mártir. A súa festividade, tanto no rito occidental coma no oriental, é o 23 de novembro.

Clemente é representado tradicionalmente cunha áncora ou cun peixe, en referencia ao seu martirio.

Véxase tamén

Outros artigos

• Parroquias de Galicia baixo a advocación de san Clemente

---

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---